archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Misdaadboeken delen printen terug
Een schijnstootje en een paar plaagstootjes Theo Capel

0215 Overzicht
Sinds het jaar 2000 is de website www.crimezone.nl in de lucht waarop aan de lopende band recensies van nieuwe misdaadboeken verschijnen, geschreven door een groepje vaste medewerkers alsmede door de bezoekers. Op basis van de website is nu Crimezone uitgebracht (Anthos, € 9,95), met als ondertitel 'het beste uit van de hedendaagse misdaadliteratuur'. Is dat nu wel waar, als het boek meteen begint met een profiel van Karin Alvtegen? Dat is een nogal obscure Zweedse misdaadschrijfster. Nu staat haar landgenoot Henning Mankell even verderop en die is inderdaad ongehoord populair. De vraag waarom dat opgaat voor het soort mismoedig makende boeken die Zweden graag schrijven, wordt niet beantwoord.

Aan het boekje bekoop je je niet. 'Het beste' moet je met een korreltje zout nemen, of met een schepje. Je krijgt een serie schrijversprofielen, heel veel kortere aanduidingen van auteurs en vooral hun werk en dan nog lijstjes en tot slot slot een serie korte verhalen. Elvin Post, wiens voornaam soms tot Elvis wordt verbasterd, maakte er eentje, met een aardige pointe.
De auteurs lopen uiteen van Boris Akoenin tot David Zeman, schrijvers die niet iedereen kent. Het geheel is een goede tour d'horizon van de hedendaagse misdaadroman. Ik schat dat veel van de enthousiast besproken schrijvers snel in de vergetelheid zullen raken. Kijk je bijvoorbeeld wie er van de Nederlandse schrijvers worden besproken, dan zal het veel lezers al moeite kosten zich voor te stellen dat er werk van Ted Dekker, Paul Goeken en Jos Pierreux verkrijgbaar is. Maar misschien moet je je door het enthousiasme van de recensenten laten aansteken. Tomas Ross komt niet voor onder de aangehaalde schrijvers. Dat lijkt me een misser als je Jacob Vis en René Appel wel vermeldt.

Crimezone is een boek waarvan elke paar jaar een nieuwe aflevering kan verschijnen. Dan zou ik er wel het potsierlijk aandoende lijstje 'Crimezone klassiekers' uit halen of serieus bewerken. Hierin staan onvergetelijke boeken uit de geschiedenis van de misdaadroman die nu ruim honderd jaar bestrijkt. Dan moet je meer dan de nog geen tien boeken van voor 1990 noemen die nu verdwaald aandoen tussen de in totaal ruim 30 titels. Dat iets teveel enthousiasme en te weinig vertoon van belezenheid.

Tussen de Nederlanders die in Crimezone besproken worden, ontbreekt ook René van de Meerakker. Met Black-outs (De Boekerij, € 17,95) is zijn derde misdaadroman verschenen. De eerste twee zou ik een nominatie voor De Gouden Strop waard hebben gevonden, maar de jury's in die jaren dachten daar anders over. Ook dit keer zat hij er weer niet bij en dat kan ik me iets beter voorstellen.
Black-outs is het verhaal van een vrouw die behoorlijk in de war is en de auteur gunt ons vooral een kijk in haar belevingswereld. Als er iemand in het boek praat is het vooral zij en dan nog in zichzelf. Het staat er allemaal niet onaardig, maar ik zie liever mensen met elkaar praten.
Isabel, zoals de vrouw heet, vlucht in blinde paniek uit haar woning in Rotterdam naar Zuid-Frankrijk en daar verergert haar psychische toestand alleen maar. Een oud-commissaris van politie die duidelijk naar de bestaande Rotterdamse commissaris Blaauw is getekend, gaat zich met haar bemoeien en een saaipieterig accountantstype doet dat ook. De auteur zelf is actuaris van zijn vak, een beroep dat ook niet voor lachebekjes geschikt is, en zelfspot lijkt hem niet vreemd. Zijn boeken zijn volks-komisch, Rotterdams, moet je misschien zeggen. Zijn plaatsgenoot Elvin Post schrijft ook enigszins die kant uit. Het is misschien te vroeg om van een Rotterdamse school te spreken. Maar het wordt wel tijd voor een stad die literair nog steeds drijft op Jules Deelder die de zestig voorbij is en op Gard-Sivik, een literair tijdschrift dat langzaam maar zeker alleen nog in de herinnering van bejaarden bestaat en van een enkele ijverige student die een scriptie moet maken. We moeten Black-outs maar als een schijnstootje zien of een plaagstootje. Maar die Van de Meerakker priemt de lezer nog wel een keer precies op z'n strot. Elvin Post lukte dat ook.


© 2005 Theo Capel meer Theo Capel - meer "Misdaadboeken"
Vermaak en Genot > Misdaadboeken
Een schijnstootje en een paar plaagstootjes Theo Capel
0215 Overzicht
Sinds het jaar 2000 is de website www.crimezone.nl in de lucht waarop aan de lopende band recensies van nieuwe misdaadboeken verschijnen, geschreven door een groepje vaste medewerkers alsmede door de bezoekers. Op basis van de website is nu Crimezone uitgebracht (Anthos, € 9,95), met als ondertitel 'het beste uit van de hedendaagse misdaadliteratuur'. Is dat nu wel waar, als het boek meteen begint met een profiel van Karin Alvtegen? Dat is een nogal obscure Zweedse misdaadschrijfster. Nu staat haar landgenoot Henning Mankell even verderop en die is inderdaad ongehoord populair. De vraag waarom dat opgaat voor het soort mismoedig makende boeken die Zweden graag schrijven, wordt niet beantwoord.

Aan het boekje bekoop je je niet. 'Het beste' moet je met een korreltje zout nemen, of met een schepje. Je krijgt een serie schrijversprofielen, heel veel kortere aanduidingen van auteurs en vooral hun werk en dan nog lijstjes en tot slot slot een serie korte verhalen. Elvin Post, wiens voornaam soms tot Elvis wordt verbasterd, maakte er eentje, met een aardige pointe.
De auteurs lopen uiteen van Boris Akoenin tot David Zeman, schrijvers die niet iedereen kent. Het geheel is een goede tour d'horizon van de hedendaagse misdaadroman. Ik schat dat veel van de enthousiast besproken schrijvers snel in de vergetelheid zullen raken. Kijk je bijvoorbeeld wie er van de Nederlandse schrijvers worden besproken, dan zal het veel lezers al moeite kosten zich voor te stellen dat er werk van Ted Dekker, Paul Goeken en Jos Pierreux verkrijgbaar is. Maar misschien moet je je door het enthousiasme van de recensenten laten aansteken. Tomas Ross komt niet voor onder de aangehaalde schrijvers. Dat lijkt me een misser als je Jacob Vis en René Appel wel vermeldt.

Crimezone is een boek waarvan elke paar jaar een nieuwe aflevering kan verschijnen. Dan zou ik er wel het potsierlijk aandoende lijstje 'Crimezone klassiekers' uit halen of serieus bewerken. Hierin staan onvergetelijke boeken uit de geschiedenis van de misdaadroman die nu ruim honderd jaar bestrijkt. Dan moet je meer dan de nog geen tien boeken van voor 1990 noemen die nu verdwaald aandoen tussen de in totaal ruim 30 titels. Dat iets teveel enthousiasme en te weinig vertoon van belezenheid.

Tussen de Nederlanders die in Crimezone besproken worden, ontbreekt ook René van de Meerakker. Met Black-outs (De Boekerij, € 17,95) is zijn derde misdaadroman verschenen. De eerste twee zou ik een nominatie voor De Gouden Strop waard hebben gevonden, maar de jury's in die jaren dachten daar anders over. Ook dit keer zat hij er weer niet bij en dat kan ik me iets beter voorstellen.
Black-outs is het verhaal van een vrouw die behoorlijk in de war is en de auteur gunt ons vooral een kijk in haar belevingswereld. Als er iemand in het boek praat is het vooral zij en dan nog in zichzelf. Het staat er allemaal niet onaardig, maar ik zie liever mensen met elkaar praten.
Isabel, zoals de vrouw heet, vlucht in blinde paniek uit haar woning in Rotterdam naar Zuid-Frankrijk en daar verergert haar psychische toestand alleen maar. Een oud-commissaris van politie die duidelijk naar de bestaande Rotterdamse commissaris Blaauw is getekend, gaat zich met haar bemoeien en een saaipieterig accountantstype doet dat ook. De auteur zelf is actuaris van zijn vak, een beroep dat ook niet voor lachebekjes geschikt is, en zelfspot lijkt hem niet vreemd. Zijn boeken zijn volks-komisch, Rotterdams, moet je misschien zeggen. Zijn plaatsgenoot Elvin Post schrijft ook enigszins die kant uit. Het is misschien te vroeg om van een Rotterdamse school te spreken. Maar het wordt wel tijd voor een stad die literair nog steeds drijft op Jules Deelder die de zestig voorbij is en op Gard-Sivik, een literair tijdschrift dat langzaam maar zeker alleen nog in de herinnering van bejaarden bestaat en van een enkele ijverige student die een scriptie moet maken. We moeten Black-outs maar als een schijnstootje zien of een plaagstootje. Maar die Van de Meerakker priemt de lezer nog wel een keer precies op z'n strot. Elvin Post lukte dat ook.
© 2005 Theo Capel
powered by CJ2