archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Misdaadboeken delen printen terug
Moeilijk te vatten Theo Capel

0214 Rommelig
Een verhaal kan aan van alles bezwijken en daarvan geeft Alone (Orion, € 19,95, van Ditmar Boekenimport) van Lisa Gardner, een Amerikaanse schrijfster waarvan ook werk in vertaling uitkomt, diverse voorbeelden. In het begin wil ze graag alle documentatie kwijt over de manier waarop interventieteams van de politie zich opstellen in een gevaarlijke situatie. Gelukkig gaat het dan al snel verder over de mensen zelf en niet over bewapening en procedures en blijf je doorlezen.

Een scherpschutter van de politie doodt een man die zijn echtgenote dreigt te vermoorden. Tenminste, daar lijkt het erg op, maar is er misschien ook niet de kans dat hij met de vrouw onder een hoedje speelt? De vrouw was in haar jeugd slachtoffer van een gewelddadige pedofiel en is nooit van die ervaringen losgekomen. Ze heeft nu een zoontje met een vreemde ziekte onder de leden. Of is het soms moeder die die ziekte opwekt? En dan komt de pedofiel uit de gevangenis en zijn er ook nog de ouders van de doodgeschoten echtgenoot die maatschappelijk veel in de melk te brokkelen hebben. De agent die al lijdt aan zijn daad en ook een nare jeugd had, wordt nog eens extra in de tang genomen. Hij zoekt heel onverstandig contact met de vrouw en moet meemaken dat bekenden van haar gruwelijk worden vermoord.

Dat leidt op zich tot spannende ontwikkelingen, waarvan je je afvraagt hoe dat nu weer moet aflopen. En dan glijdt de schrijfster in de finale toch echt uit met een zeer vergezochte ontknoping. Lisa Gardner lijkt meer voor lezeresen van Mijn Geheim geschikt dan voor die van Psychologie Magazine of Opzij, maar misschien ben ik te streng over opgetut melodrama. Ook lezeressen van betere bladen schijnen daar graag van te snoepen.

Nederlandse auteurs zouden het niveau Lisa Gardner toch moeten kunnen evenaren. Enigszins schuldbewust zag ik dat ik van de debutanten die voor de jaarlijkse Schaduwprijs in aanmerking wilden komen er geen enkele had gelezen en ook van de schrijvers die op de lijst voor De Gouden Strop staan, heb ik nauwelijks werk gezien. Haventijd van Margreet Hirs (Sijthoff, € 14,95) leek me dan een passende penitentie. Ze is al een keer voorgedragen voor de prijs voor het beste Nederlandstalige misdaadboek en ze is bezig met een reeks die op diverse plaatsen in Italië speelt en waarin min of meer een vaste politieman de hoofdrol vervult.

Niccolò Neonato heet de man, dat zal wel iets symbolisch zijn. Hij was er pas tot Hirs hem verzon, of zoiets. De man is meer een flaneur dan een rechercheur. Hij krijgt van Hirs concurrentie van allerlei andere personages die beurtelings het verhaal mogen vertellen. Dit keer moeten ze ook nog hevig wedijveren met de stad Genua die af en toe als een soort vergane glorie sprekend wordt ingevoerd. Voeg daarbij de uitgebreid geëtaleerde kennis van land, volk, zeden, eetgewoonten en wat al niet meer - graag ook nog in het Italiaans zelf aangeduid - en je krijgt meer een reisgids op niveau dan een spannend boek. Niet onaardig om te lezen, helemaal niet als je reislustig bent. Meer iets voor de lezeressen van Opzij en Psychologie Magazine dan voor die van Mijn Geheim. Maar iets meer psychologie van de koude grond en intrige - ook al is die vergezocht - zou geen kwaad kunnen. We kunnen zo toch professioneel iets van schrijfsters als Lisa Gardner opsteken.


© 2005 Theo Capel meer Theo Capel - meer "Misdaadboeken"
Vermaak en Genot > Misdaadboeken
Moeilijk te vatten Theo Capel
0214 Rommelig
Een verhaal kan aan van alles bezwijken en daarvan geeft Alone (Orion, € 19,95, van Ditmar Boekenimport) van Lisa Gardner, een Amerikaanse schrijfster waarvan ook werk in vertaling uitkomt, diverse voorbeelden. In het begin wil ze graag alle documentatie kwijt over de manier waarop interventieteams van de politie zich opstellen in een gevaarlijke situatie. Gelukkig gaat het dan al snel verder over de mensen zelf en niet over bewapening en procedures en blijf je doorlezen.

Een scherpschutter van de politie doodt een man die zijn echtgenote dreigt te vermoorden. Tenminste, daar lijkt het erg op, maar is er misschien ook niet de kans dat hij met de vrouw onder een hoedje speelt? De vrouw was in haar jeugd slachtoffer van een gewelddadige pedofiel en is nooit van die ervaringen losgekomen. Ze heeft nu een zoontje met een vreemde ziekte onder de leden. Of is het soms moeder die die ziekte opwekt? En dan komt de pedofiel uit de gevangenis en zijn er ook nog de ouders van de doodgeschoten echtgenoot die maatschappelijk veel in de melk te brokkelen hebben. De agent die al lijdt aan zijn daad en ook een nare jeugd had, wordt nog eens extra in de tang genomen. Hij zoekt heel onverstandig contact met de vrouw en moet meemaken dat bekenden van haar gruwelijk worden vermoord.

Dat leidt op zich tot spannende ontwikkelingen, waarvan je je afvraagt hoe dat nu weer moet aflopen. En dan glijdt de schrijfster in de finale toch echt uit met een zeer vergezochte ontknoping. Lisa Gardner lijkt meer voor lezeresen van Mijn Geheim geschikt dan voor die van Psychologie Magazine of Opzij, maar misschien ben ik te streng over opgetut melodrama. Ook lezeressen van betere bladen schijnen daar graag van te snoepen.

Nederlandse auteurs zouden het niveau Lisa Gardner toch moeten kunnen evenaren. Enigszins schuldbewust zag ik dat ik van de debutanten die voor de jaarlijkse Schaduwprijs in aanmerking wilden komen er geen enkele had gelezen en ook van de schrijvers die op de lijst voor De Gouden Strop staan, heb ik nauwelijks werk gezien. Haventijd van Margreet Hirs (Sijthoff, € 14,95) leek me dan een passende penitentie. Ze is al een keer voorgedragen voor de prijs voor het beste Nederlandstalige misdaadboek en ze is bezig met een reeks die op diverse plaatsen in Italië speelt en waarin min of meer een vaste politieman de hoofdrol vervult.

Niccolò Neonato heet de man, dat zal wel iets symbolisch zijn. Hij was er pas tot Hirs hem verzon, of zoiets. De man is meer een flaneur dan een rechercheur. Hij krijgt van Hirs concurrentie van allerlei andere personages die beurtelings het verhaal mogen vertellen. Dit keer moeten ze ook nog hevig wedijveren met de stad Genua die af en toe als een soort vergane glorie sprekend wordt ingevoerd. Voeg daarbij de uitgebreid geëtaleerde kennis van land, volk, zeden, eetgewoonten en wat al niet meer - graag ook nog in het Italiaans zelf aangeduid - en je krijgt meer een reisgids op niveau dan een spannend boek. Niet onaardig om te lezen, helemaal niet als je reislustig bent. Meer iets voor de lezeressen van Opzij en Psychologie Magazine dan voor die van Mijn Geheim. Maar iets meer psychologie van de koude grond en intrige - ook al is die vergezocht - zou geen kwaad kunnen. We kunnen zo toch professioneel iets van schrijfsters als Lisa Gardner opsteken.
© 2005 Theo Capel
powered by CJ2