 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
|
 |
 |
|
 |
|
|
|
|
|||||||||||||||||||||||||||
 |
|
 |
|||||||||||||||||||||||||||
| Vermaak en Genot > Misdaadboeken | ||||
| Vleselijke lust en andere begeerte | Theo Capel | |||
| Nicci French is de
laatste jaren publiekslieveling nummer één. Eigenlijk
moet je 'zijn' zeggen, omdat een duo schuilgaat achter de auteursnaam.
Een Engels echtpaar schrijft de boeken, waarvan zij haar voornaam
heeft ingebracht en hij zijn achternaam. De verborgen glimlach (Anthos, € 18,90)
is het allernieuwste verkoopsucces, waarin opnieuw een vrouw in de
problemen komt. Dat ze dat aan haar zelf heeft te danken is cru gezegd,
maar haar gewoonte om onmiddellijk een verhouding te beginnen met
welke aardige man ook, breekt haar op. Het verhaal start met een
relatie met iemand die ze al weer snel de bons geeft en dat kan de
man niet hebben. Op zich deed ze er verstandig aan, want de man blijkt
een psychopaat eersteklas te zijn. Maar het was ook onverstandig,
omdat hij nu een opzichtige wraakactie begint die haar leven kapot
maakt. Dat begint met het versieren van haar zus en het leidt daarna
tot echte drama's. De man dringt zich meer in het leven van Miranda
Cotton in dan zij ooit had kunnen vermoeden. Door het uit te maken heeft Miranda al aangegeven dat ze geen doetje is en de tweede helft van het boek ontwikkelt ze zich van slachtoffer tot dader. In haar omgeving leidt dat ertoe dat zijzelf min of meer als psychopaat wordt gezien. Het lijkt erop dat dat de bedoeling van de schrijvers is, maar meer dan halfslachtig wordt het niet. Je eigen heldin in diskrediet brengen is teveel gevraagd. Het verhaal gaat op die manier wel wrikken en de ontknoping is erg gezocht. De goede schrijfstijl van Nicci French waarbij het leven van alledag van een soort grachtengordelpubliek mooi gedetailleerd wordt neergezet, zorgt ervoor dat je door blijft lezen. Mooi schrijven is ook het handelsmerk van James Lee Burke. Hij is een van die schrijvers die meer bestaat van succes d'estime dan van verkoopsuccessen. Hij heeft een weelderige, barokke manier van vertellen waarbij hoogdravendheid en pathos op de loer liggen. In zijn verhalen is de mens vaak gekweld en lijkt de natuur in al zijn groei en bloei en ook neergang als beeld te dienen voor de gecompliceerdheid van het gevoelsleven van de mens, waarbij emoties en de moraal het druk met elkaar hebben. Burke schrijft een korte serie over een advocaat in een Texaans stadje. Harthout dat uit 1999 stamt is de tweede aflevering (Luitingh-Sijthoff, € 19,90). Billy Bob Holland heet hij en waar hij komt, breekt de pleuris snel uit. Burke heeft het zo druk om een grote hoeveelheid slechteriken in beeld te brengen dat er van een intrige eigenlijk niets terechtkomt. 'No plot to mess up the story', is de Amerikaanse zegswijze. En dan is er ook nog een Indiaanse met verontrustende voorspellingen en Billy Bob zelf, die regelmatig bezoek krijgt van een oude collega die hij per ongeluk heeft doodgeschoten. Dat langskomen moet je dus niet letterlijk op vatten, maar voor Billy Bob lijkt het wel zo. Dat hij een herboren christen is die later rooms-katholiek is geworden, een arm Mexicaans jongetje een grotere kans in het leven wil geven en worstelt met de vleselijke gevoelens voor een vrouw, zal niemand verbazen. Burke is als auteur een pessimist die optimistisch wil doen, maar bijna zeker weet dat het leven echt een tranendal is. Zijn woordkunst verdient een literaire vertaler in plaats van een huis-tuin-enkeukenvertaler. Maar zover is het jammer genoeg nog lang niet. René van de Meerakker zal het voorlopig niet winnen van French of Burke, maar hij maakt met Doodlot (Uitgeverij M, € 14,95) wel een goed debuut. Een meisje dat in een Rotterdams postagentschap werkt, krijgt door sukkelachtigheid van een klant de mogelijkheid zich een miljoenenlot toe te eigenen. En die kans laat ze zich niet ontgaan. Dat komt haar op een leugenachtig bestaan in grote rijkdom te staan. Zowel tegen het geld als tegen de leugens is ze eigenlijk niet bestand, helemaal niet als de voormalige eigenaren van het lot haar gaan belagen. Alles speelt zich af in een popi arbeidersmilieu, waar mannen graag vuilbekken, een borrel drinken en naar de vrouwtjes kijken, vrouwen op hun beurt liever een poedeltje hebben en de zoon des huizes aan de drugs is en ook anderszins niet wil deugen. Je zou bijna medelijden met het meisje krijgen dat eigenlijk niets liever wil dan een net anoniem bestaan leiden. Jammer is dat Van de Meerakker de debutantenfout begaat de mensen veel te weinig te laten praten en alles zelf wil vertellen, maar door de vaart en onverwachte wendingen in het verhaal stoort dat ook weer niet echt. Vooral de hoofdpersoon is goed neergezet als tutje dat zich uiteindelijk toch staande weet te houden. Achterin bedankt de nog redelijk jonge auteur zijn 'fantastische ouders' die hem al 25 jaar geleden aanmoedigden om te gaan schrijven. Uit terugrekenen blijkt dat hij toen 8 jaar was. Is hier sprake van een wonderkind dat uiteindelijk dan pas tot late bloei kwam, of bedoelden zijn ouders gewoon dat hij op school bij de schrijfles beter zijn best moest doen? Misschien krijgen we dat in een volgende misdaadroman te horen. |
||||
| © 2004 Theo Capel | ||||
|
|
|
||
|
powered by CJ2 | |||