archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Vermaak en Genot > Misdaadboeken | ||||
Inslechte mensen | Theo Capel | |||
Normaal gesproken lees ik liever geen boeken waarin een vrouw een tepel wordt afgesneden, maar met Peter Dexter weet je waaraan je begint. Hij is specialist in nare driften en ook rare driften. Zo verslindt een van de personages in Train (Anthos, € 19,95; de Engelse pocketversie moet nog komen) een levende flamingo. Dat het een blinde, mafgeslagen, zwarte ex-bokser is vergoelijkt het feit enigszins, maar toch niet echt. De man is overigens een Joris Goedbloed vergeleken met de misdadiger die de vrouw verminkte, maar die werd dan ook zonder boe of bah van het jacht waarop het gebeurde, overboord gegooid door een politieman. Het spreekt vanzelf dat hij verzuipt.
Miller Packard heet de politieman die eigen rechter speelt. Het verhaal begint in de naoorlogse jaren. Misschien was er al een draadje bij hem los, maar dat vertelt de auteur niet. We krijgen alleen te weten dat Packard in WO II enkele dagen in de Stille Oceaan heeft rondgedreven, nadat het slagschip waarop hij voer, in brand was geschoten en langzaam zonk. Het maakt hem tot een nihilist die niets liever doet dan zijn omgeving uitdagen. Eerst is hij nog brandweerman, maar daarna duikt hij op bij de politie in Los Angeles. Wat hij daar uitspookt lees je niet, behalve die ene keer dat hij de overvallers van een zeiljacht liquideert, waarop de vrouw zich bevond. Packard is verslaafd aan golfen en daarover gaat het boek ogenschijnlijk.
Train is absoluut geen thriller en ook geen 'literaire thriller', wat de uitgever ook mag beweren. Het is een roman over mensen die niets te verliezen hebben of juist alles. Dat het leest als een spannend verhaal is waar voor de eerste helft. Daarna zakt het verhaal voor de lezer van misdaadromans behoorlijk in. Train, naar wie het boek is genoemd, is de andere hoofdpersoon. Het is de bijnaam voor een zwarte caddie die van nature over een verschrikkelijk golftalent beschikt. Packard neemt hem na diverse nare verwikkelingen - waarbij de jongen met een tafelpoot de vriend van zijn moeder de hersens inslaat - onder zijn hoede. Hij gebruikt de talentvolle jongen om weddenschappen op de golfbaan af te sluiten. Maar het is niet alleen winstbejag. Er zit in Packards handelen misschien wel wroeging over wat hij andere zwarten heeft aangedaan. Intussen is hij ook een - uitermate seksueel gekleurde - relatie begonnen met de vrouw die slachtoffer werd van de roofoverval op het zeiljacht. Dat leidt tot een zwangerschap die je zeker geen blijde verwachting mag noemen. “Als je geen kinderen wil, moet je ook geen vrouwen neuken in liften,” zegt ze tegen hem. Dat tekent de stijl van Dexter - behalve dat er misschien beter in het Nederlands 'in de lift' had kunnen staan. Grofheden en tederheden worden op dezelfde manier gebracht, waarbij tederheden eigenlijk nauwelijks voorkomen. De mens is een vreemd wezen en geneigd tot al het slechte. Daar helpt niets tegen.
In Their Wildest Dreams van Peter Abrahams (Penguin Books, import Penguin Books Benelux, € 13,95) komen ook eigenaardige mensen voor, maar deze echte thriller is meer op de lach geschreven dan op de huiver. Een gescheiden vrouw denkt dat ze er net weer een beetje bovenop komt in het leven, als alles zich tegen haar keert. Met name de Belastingdienst verziekt haar leven door opeens met een navordering te komen vanwege financiële trucs van haar ex-man. Ze zit niet bij de pakken neer en laat zich door een vriendin ompraten om stripteasedanseres te worden. Dat levert een hoop smoezelige dollars op die tussen haar string worden gestoken, maar in plaats dat dat haar van de afgrond wegduwt, wiebelt ze steeds gevaarlijker op de rand. Voeg daar aan toe een dochter die iets met een cowboy begint en erin slaagt om samen seks op een paard te hebben - probeer dit als lezer niet na te doen -, een schrijver van spannende boeken die vastgelopen is in zijn werk, een Russische immigrant die zijn best doet om idiomatisch correct Amerikaans te spreken en verder figuranten die ook al gauw minstens een glimlach teweeg brengen. Tussendoor slaagt Abrahams erin het verhaal goed op gang te houden en iedere keer een fraaie wending te verzinnen. Het eind is misschien zoetsappig, maar dat eind verdienen de helden van het verhaal wel. Voor de kenner is Abrahams een betere Westlake en voor de gewone lezer een auteur die je graag eerder zou hebben ontdekt. Zijn oudere werk is namelijk evenzeer aan te bevelen.
|
||||
© 2004 Theo Capel | ||||
powered by CJ2 |