archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Misdaadboeken delen printen terug
Meneer en Mevrouw Fleming Willem Minderhout

0604VG Fleming
Er staat weer een nieuwe James Bondfilm op het punt van verschijnen. De verwachtingen zijn hooggespannen. Het moet een heel schandalige film zijn deze keer, omdat de ‘Dry Martini, shaken, not stirred’ zou ontbreken. Is dan niets meer heilig?
 
Ik denk wel dat ik ga kijken. Ik vind die films best leuk en ik geloof dat ik ze allemaal minstens twee keer gezien heb. Voor de boeken van Bonds geestelijk vader, Ian Fleming, geldt dit niet. Ik heb er ooit wel een paar gelezen, maar ik herinner me ze nauwelijks meer. Ik weet wel dat ik het spannende pulp vond. In de tijd dat ik dat soort boeken las vond ik in de SAS-boeken van Gérard de Villiers echter meer van mijn gading. De uitdrukking ´elle avait une chatte comme un loukoum´ (*) gaf voor mij weer een dimensie aan Turks Fruit, waar ik bij Jan Wolkers niet aan gedacht had.
Volgens Andrew Marr (**) zijn Flemings boeken meer dan pulp voor hitsige tieners met een egoprobleem. Volgens hem zijn de Bond-boeken een metafoor voor de Brits-Amerikaanse verhoudingen in de jaren vijftig. Bond, als aristocratische dienaar van het Britse Rijk in verval, kijkt enerzijds neer op die domme, platte Amerikanen, die hem de les proberen te lezen. Anderzijds is hij maar wat jaloers op hun enorme rijkdom en vitaliteit. Marr leest de scène uit Casino Royale waarin Bond naakt op een stoel gebonden op zijn ballen wordt geslagen als een ‘nasty but undeniably powerful image of the humiliation of British power.’
 
De Bond-boeken zjn overigens niet autobiografisch. Fleming werkte weliswaar tijdens WO II bij de Britse marine-inlichtingendienst maar hij had daar een bureaufunctie en geen ‘license to kill’. Volgens Marr blonk hij uit in het ontwerpen van wilde plannen voor sabotage en ‘dirty tricks’, die zijn collega’s alleen geschikt achtten voor een roman. Die tip heeft hem geen windeieren gelegd. Van de opbrengst van zijn boeken kocht hij een huis op Jamaica, dat hij ‘Goldeneye’ noemde. Op Jamaica ontving het echtpaar Fleming de fine fleur van de Britse politiek en het societyleven.
Flemings vrouw Ann is volgens Marr een typisch voorbeeld van de grote verwevenheid van ‘politics and society’ in de jaren vijftig. Ian had al een verhouding met Ann tijdens haar huwelijk met de eigenaar van de Daily Mail en de London Evening News, Lord Rothermere. Zij was nauw bevriend met mensen als Clarissa Eden, de vrouw van Tory-leider Anthony Eden en met Evelyn Waugh, de schrijver van Brideshead Revisited, die een verhouding met mevrouw Eden had. Toen Eden na de Suez-crisis af moest treden zochten hij en zijn vrouw rust in ‘Goldeneye’. De omstandigheden op Jamaica waren echter nogal primitief. Ann schreef aan Waugh dat ‘Torquay and a sunlamp would be more peaceful and patriotic’ voor de Edens.
 
De band tussen de Flemings en de Britse Conservatieven verhinderde niet dat Ann een relatie aanging met Labour-kopstuk Hugh Gaitskell. Ook hij kwam snorkelen op Jamaica. Ann beschreef hem als een ‘amiable hippo’.
Gaitskell hield niet alleen van Flemings vrouw maar ook van zijn boeken. In The New Statesman bekende hij dat hij er aan verslaafd was. ‘De combinatie van seks, geweld, alcohol en – bij tijd en wijle – lekker eten en mooie kleren, is voor iemand die in zo’n nauw keurslijf moet leven als ik, onweerstaanbaar’.
Op grond van dit soort uitspraken ziet Marr Fleming als overgangsfiguur bij uitstek tussen de grauwe jaren van de wederopbouw en de ‘Roaring Sixties’. Zouden de avonturen van De Villiers’ held Malko Linge ook zoveel te zeggen hebben over de sociale staat van Frankrijk? Toch maar weer eens lezen, dus. Dan neem ik die loukoums en die Octopussies wel op de koop toe.
 
(*) Vraag me niet uit welk boek. Ik zou geen enkele titel meer weten, maar soms blijft zo´n zin gewoon hangen. Het is overigens de enige zin van De Villiers die ik me herinner. Dat zegt overigens waarschijnlijk meer over de lezer dan over de schrijver.
(**) Andrew Marr (2008), ‘A History of Modern Britain’, Londen Pan Books.
 
*****************************
Literair cabaretprogramma bij u thuis?


© 2008 Willem Minderhout meer Willem Minderhout - meer "Misdaadboeken" -
Vermaak en Genot > Misdaadboeken
Meneer en Mevrouw Fleming Willem Minderhout
0604VG Fleming
Er staat weer een nieuwe James Bondfilm op het punt van verschijnen. De verwachtingen zijn hooggespannen. Het moet een heel schandalige film zijn deze keer, omdat de ‘Dry Martini, shaken, not stirred’ zou ontbreken. Is dan niets meer heilig?
 
Ik denk wel dat ik ga kijken. Ik vind die films best leuk en ik geloof dat ik ze allemaal minstens twee keer gezien heb. Voor de boeken van Bonds geestelijk vader, Ian Fleming, geldt dit niet. Ik heb er ooit wel een paar gelezen, maar ik herinner me ze nauwelijks meer. Ik weet wel dat ik het spannende pulp vond. In de tijd dat ik dat soort boeken las vond ik in de SAS-boeken van Gérard de Villiers echter meer van mijn gading. De uitdrukking ´elle avait une chatte comme un loukoum´ (*) gaf voor mij weer een dimensie aan Turks Fruit, waar ik bij Jan Wolkers niet aan gedacht had.
Volgens Andrew Marr (**) zijn Flemings boeken meer dan pulp voor hitsige tieners met een egoprobleem. Volgens hem zijn de Bond-boeken een metafoor voor de Brits-Amerikaanse verhoudingen in de jaren vijftig. Bond, als aristocratische dienaar van het Britse Rijk in verval, kijkt enerzijds neer op die domme, platte Amerikanen, die hem de les proberen te lezen. Anderzijds is hij maar wat jaloers op hun enorme rijkdom en vitaliteit. Marr leest de scène uit Casino Royale waarin Bond naakt op een stoel gebonden op zijn ballen wordt geslagen als een ‘nasty but undeniably powerful image of the humiliation of British power.’
 
De Bond-boeken zjn overigens niet autobiografisch. Fleming werkte weliswaar tijdens WO II bij de Britse marine-inlichtingendienst maar hij had daar een bureaufunctie en geen ‘license to kill’. Volgens Marr blonk hij uit in het ontwerpen van wilde plannen voor sabotage en ‘dirty tricks’, die zijn collega’s alleen geschikt achtten voor een roman. Die tip heeft hem geen windeieren gelegd. Van de opbrengst van zijn boeken kocht hij een huis op Jamaica, dat hij ‘Goldeneye’ noemde. Op Jamaica ontving het echtpaar Fleming de fine fleur van de Britse politiek en het societyleven.
Flemings vrouw Ann is volgens Marr een typisch voorbeeld van de grote verwevenheid van ‘politics and society’ in de jaren vijftig. Ian had al een verhouding met Ann tijdens haar huwelijk met de eigenaar van de Daily Mail en de London Evening News, Lord Rothermere. Zij was nauw bevriend met mensen als Clarissa Eden, de vrouw van Tory-leider Anthony Eden en met Evelyn Waugh, de schrijver van Brideshead Revisited, die een verhouding met mevrouw Eden had. Toen Eden na de Suez-crisis af moest treden zochten hij en zijn vrouw rust in ‘Goldeneye’. De omstandigheden op Jamaica waren echter nogal primitief. Ann schreef aan Waugh dat ‘Torquay and a sunlamp would be more peaceful and patriotic’ voor de Edens.
 
De band tussen de Flemings en de Britse Conservatieven verhinderde niet dat Ann een relatie aanging met Labour-kopstuk Hugh Gaitskell. Ook hij kwam snorkelen op Jamaica. Ann beschreef hem als een ‘amiable hippo’.
Gaitskell hield niet alleen van Flemings vrouw maar ook van zijn boeken. In The New Statesman bekende hij dat hij er aan verslaafd was. ‘De combinatie van seks, geweld, alcohol en – bij tijd en wijle – lekker eten en mooie kleren, is voor iemand die in zo’n nauw keurslijf moet leven als ik, onweerstaanbaar’.
Op grond van dit soort uitspraken ziet Marr Fleming als overgangsfiguur bij uitstek tussen de grauwe jaren van de wederopbouw en de ‘Roaring Sixties’. Zouden de avonturen van De Villiers’ held Malko Linge ook zoveel te zeggen hebben over de sociale staat van Frankrijk? Toch maar weer eens lezen, dus. Dan neem ik die loukoums en die Octopussies wel op de koop toe.
 
(*) Vraag me niet uit welk boek. Ik zou geen enkele titel meer weten, maar soms blijft zo´n zin gewoon hangen. Het is overigens de enige zin van De Villiers die ik me herinner. Dat zegt overigens waarschijnlijk meer over de lezer dan over de schrijver.
(**) Andrew Marr (2008), ‘A History of Modern Britain’, Londen Pan Books.
 
*****************************
Literair cabaretprogramma bij u thuis?
© 2008 Willem Minderhout
powered by CJ2