archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Vermaak en Genot > Misdaadboeken | ||||
Publiekslievelingen | Theo Capel | |||
De makers van www.crimezone.nl - een bezoekwaardige website die aan het misdaadboek is gewijd - organiseerden voor het tweede jaar De Zilveren Vingerafdruk, een publieksprijs voor in Nederland verschenen thrillers en detectives. Daaronder vallen zowel oorspronkelijk Nederlandstalige boeken als in vertaling uitgebrachte. Voor de boeken van eigen bodem (en uit Vlaanderen) was er al een deskundigenprijs, namelijk De Gouden Strop, waarbij de laatste jaren het publiek ook enige inbreng heeft. Dat speelt echter pas nadat een jury een beperkt aantal nominaties bekend heeft gemaakt. Bij De Zilveren Vingerafdruk heeft het publiek niet helemaal de vrije hand. Men kon een top-3 uitkiezen uit een lijst van 79 boeken die door de vaste recensenten van crimezone als uitstekend (4 of 5 sterren) waren aangemerkt, waarbij men echter de vrijheid had een van de 3 titels zelf in te brengen van buiten de groslijst. Als je lezers of fans stemrecht geeft, loop je altijd het risico dat er een soort samenzwering ontstaat om de eigen favoriet hoog te krijgen. Het grote voorbeeld is het Eurovisie Songfestival, waarbij voordat je het weet alle Turken in Duitsland erin slagen de meeste Duitse punten aan Turkije te gunnen. In het geval van crimezone lijkt dat nauwelijks te zijn gebeurd, maar wel vond er iets anders vreemds plaats. Alle 79 boeken van de groslijst kregen wel enkele stemmen, zodat er een gigantische lijst ex aequo ontstond. Je zou hebben verwacht dat er een stel boeken sowieso zou zijn afgevallen, zoals bij het songfestival er ook liedjes zijn die geen punten scoren. Omdat men ook een eigen favoriet van buiten de lijst mocht nomineren, kwam er zelfs een top-100 tot stand, waarbij bleek dat de echte favorieten op de oorspronkelijke lijst stonden. De eerste auteur van buiten kwam op plaats 68 (Elizabeth George) en de meeste nieuwe doken pas voorbij positie 80 op. Overzie je de top-100 dan zijn er eigenlijk maar 2 auteurs die echt goed vallen bij het publiek (de 1400 die hun stem uitbrachten). Daarna is er een klein peloton van een stuk of 12 auteurs en de overigen fietsen allemaal vlak voor de bezemwagen uit. Zo'n Tour de France zou de opmerkelijkste uit de geschiedenis zijn. De eerste twee plaatsen waren voor Nicci French, het Engelse schrijversduo dat daarmee hun succes van de vorige keer prolongeerde (12% van de stemmen) en dat de Zweed Henning Mankell voorbleef(10%). Het zogenaamde peloton kreeg 5 tot 2% en de kolossale staartgroep minder dan 2% van de stemmen. De verborgen glimlach van French las ik zelf ook. Het is een boek dat een hoge plaats waard is. Midzomermoord van Mankell ken ik niet. Ik ben enigszins kopschuw van Zweedse politieromans, waarin vaak traagheid en somberheid de lezer in een wurggreep nemen. Verder had ik het moeilijk met de lijst, omdat ik zelf maar 6 boeken gelezen bleek te hebben. Mijn smaak wijkt blijkbaar behoorlijk af, hoewel het ook komt doordat ik graag Amerikaanse pockets lees. Ik zou George Pelecanos met Soul Circus (nr. 61) aan een hogere plaats hebben geholpen en René van de Meerakker met Doodlot verdient ook meer dan nr. 98. De hoogstgeplaatste Nederlandstalige schrijver is de Vlaming Pieter Aspe met Pandora (nr. 7), gevolgd door Tomas Ross met De zesde mei (nr. 10), het boek waarmee hij De Gouden Strop won. De winnaar van deze prijs in 2002 haalde in dat jaar beschamend de 100e plaats (Charles den Tex met Schijn van Kans), een plaats die ik voor Aspe ook niet vreemd had gevonden. Twee publiekslievelingen (Saskia Noort en Baantjer) waren door crimezone niet goed genoeg bevonden, maar kwamen met hulp van hun fans toch op de top-100, zij het dus in de staartgroep. Ik dacht dat ik Aspe nooit had gelezen, tot ik in de bibliotheek een boek van hem uit de kast pakte. Hij heeft een hele serie politieromans op zijn naam staan rond het Brugse liefdeskoppel Pieter van In, die politiecommissaris is en Hannelore Martens, die rechter-commissaris is. De meeste van zijn boeken stonden in het schap. Dat is een slecht teken. De boeken van Mankell waren bijvoorbeeld allemaal uitgeleend. En toen ik De vijfde macht uit 2002 las, besefte ik dat ik deze auteur al eens eerder had ingekeken en vervolgens terzijde had gelegd. Aspe is een soort katholieke pendant van de protestantse Baantjer. Het goede leven spreekt zijn hoofdpersonen erg aan. Veel Duvel drinken, oesters slurpen en lang aanzitten in restaurants vult een stevig deel van het verhaal. De commissaris ziet ook graag een 'lichtjes wiebelende kont' bij de dames. De vijfde macht speelt in gegoede Vlaamse kringen die van perfide zakendoen aan elkaar hangen. Ik vond de aantekeningen van een lezer op bladzijde 236 en 252 leuker dan het boek zelf. Hij schreef bij de zin “…dat bij de politie werken zo zijn voordelen heeft ...” dat de Belgische federale politie totaal corrupt is en verderop schreef hij dat de politie ook nog uitsluitend uit ongeschoolde analfabeten bestaat. Hij had er bij vermeld dat een Belg deze opmerking maakte. Dat gaf er gezag aan. Als nette Belg had hij de aantekeningen met potlood gemaakt, maar de bibliotheek had niet de moeite genomen ze uit te gummen. We blijven een slonzig volk. De vraag blijft hoe Aspe aan die hoge notering in de top-100 kwam. Zou hij de Belgische Bond van de Grote gezinnen met geschenkexemplaren voor zich hebben weten te winnen? Je zou denken dat misdaadboeken raadsels ontsluieren in plaats van in het leven brengen. |
||||
© 2004 Theo Capel | ||||
powered by CJ2 |