De publieksverkiezing van de beste thriller uit 2007 die de website Crimezone (www.crimezone.nl) organiseerde, is achter de rug. Bij de vertaalde boeken won Karen Slaughter met Onaantastbaar en bij de oorspronkelijk Nederlandse thriller ging de eer naar Esther Verhoef met Close-up. Het zijn beide boeken van een vrouw en over een vrouw. Komt de uitverkiezing doordat lezers ook voor een overgroot deel uit vrouwen bestaan? Hebben mannen het te druk met hun klopboor en hun hogedrukspuit om een lekker boek te pakken? Het komt in ieder geval niet door het ontbreken van thrillers die door mannen zijn geschreven. Die boeken zijn er nog steeds in overvloed en het zijn zeker niet de slechtste.

David Montgomery is een Amerikaanse recensent die ook een website bijhoudt (www.crimefictionblog.com). Daar kun je lezen wie door tientallen mensen uit het vak als hun favorieten uit het afgelopen jaar werden genoemd. Schrijvers, uitgevers en ander bij het spannende boek betrokken volk kwamen met vele, vele vermeldingen, waarvan er diverse buiten het genre vielen. Het kan ook in het geheel geen kwaad om af en toe een gewone roman of een non-fictieboek te lezen, of een gedichtenbundel door te bladeren.

Zoals gewoonlijk bij spontaan genoemde boeken zijn er dan nooit absolute winnaars, maar hooguit boeken die meerdere malen aan bod komen. De auteurs die dat hier overkwam, speelden bij Crimezone geen enkele rol, terwijl ze deels wel vertaald zijn. En ik moet zeggen dat dit lijstje me veel meer aansprak.

James Lee Burke stond bovenaan met Tin Roof Blowndown, zijn Dave Robicheaux-roman waarin de recente overstroming van New Orleans centraal staat. Laura Lippman met What the Dead Know werd ook meermalen genoemd, evenals Lee Child met Bad Luck and Trouble en op een kleine afstand ook Michael Chabon met The Yiddish Policemen's Union.

Van deze vier schrijvers is alleen Burke niet in het Nederlands verkrijgbaar. Child is bij ons ook een succes met zijn harde held Jack Reacher. Van Laura Lippman worden in ieder geval haar boeken rond de speurende journaliste Tess Monaghan vertaald. Het is opvallend en eigenlijk eigenaardig dat de Nederlandse lezeres haar nog niet steviger heeft omarmd. Michael Chabon is eveneens vertaald en kreeg in ieder geval ook hier succes d'estime.

In totaal staan er 13 afleveringen met aanbevelingen op de website van Montgomery. Iedereen mocht drie favorieten noemen. Pak bijvoorbeeld ook eens een boek van Jess Walter of Peter Abrahams.

Tokyo Zero van David Peace (Cargo, 19,90) kwam maar bij een van de respondenten van Montgomery voor: bij de auteur Nick Stone die zelf ook graag voor het exotische kiest. In zijn geval is dat Haïti.

Peace woont zelf in Tokio waar hij de Japanner Engels leert. Dat leidde tot zijn hijgerige stijl, zoals in een recensie nogal smalend werd gezegd. Korte zinnetjes in de Ot-en-Sien-stijl, met veel herhalingen en kleine uitbreidingen zijn zijn handelsmerk. Het is niet vreemd dat op de flap een aanprijzing van James Ellroy staat. Die auteur verliest zich in dezelfde stijl, maar met veel meer vaart en actie dan Peace.

Het verhaal speelt in Tokio, een jaar na de overgave van Japan in 1945. Het boek opent met een proloog waarin die overgave door de keizer wordt bekend gemaakt. Inspecteur Minami staat dan te staren naar het lijk van een winkelmeisje dat in een kelder is aangetroffen. Vervolgens springt het verhaal naar 1946. Minami krijgt opnieuw met vermoorde, en tevens verkrachte, winkelmeisjes te maken. Het lijkt erop dat een lustmoordenaar maniakaal bezig is geweest. Overigens is het een moordenaar die met naam en toenaam echt heeft bestaan.

Maar veel meer dan een politieroman is Tokyo Zero een verhaal over het kapot gebombardeerde Japan waar de mensen in armoede en vuiligheid leven en honger lijden als ze geen geld hebben om op de zwarte markt inkopen te kunnen doen. Japan is net zoals Duitsland half verwoest en net als in Duitsland proberen de Amerikanen die hier de enige bezetter zijn, het staatsapparaat te zuiveren. Foute politiemannen moeten het korps uit. De vraag is wat er met Minami aan de hand is. Die vraag wordt voor de lezer nog gecompliceerder door een soort dagboekfragmenten die het verhaal larderen. Daaruit krijg je indruk dat Minami getraumatiseerd is door oorlogshandelingen in China als lid van de Japanse krijgsmacht. Hoe verder het verhaal gaat, hoe meer de vraag opduikt of Minami wel degene is voor wie hij zich uitgeeft.

Achterin het boek staat een verklarende woordenlijst voor de Japanse termen die Peace rondstrooit. Ook is er een lijst met geraadpleegde literatuur. Enkele lezers die daar ook mee bekend zijn, viel het op dat Peace in sommige gevallen wel heel sterk gebruik maakt van die bronnen en eerder aan overschrijven dan aan raadplegen doet. Maar het geheel is een tour de force waarvoor je bewondering moet hebben, en waarvoor je vanwege de jagende manier van vertellen ook durf en doorzettingsvermogen nodig hebt. Openslaan, 'banzai!' roepen en doorlezen.

 

******************************************