Jaarlijks vraagt Crimezone, de website die aan het spannende boek is gewijd, (www.crimezone.nl) aan zijn bezoekers wat zij de beste boeken van het jaar vinden. Men kon dit keer kiezen uit zo'n driehonderd boeken die van de recensenten (liefhebbers van het genre) en van de bezoekers aan de site voldoende sterren hadden gekregen. De opzet is dat uit deze onmetelijke groslijst een beperkte hitlijst ontstaat waaruit in een nieuwe ronde de uiteindelijke winnaars tevoorschijn moeten komen. Dit jaar mag men als noviteit ook de beste Nederlandstalige misdaadroman kiezen. Zal het lezerspubliek voor dezelfde keuze gaan als de professionele jury die De Gouden Strop toekent (De tiende vrouw van Roel Janssen) of zal een boek van het schrijvende dameskorps het winnen?

De waardering op Crimezone vindt nogal royaal plaats. Meer dan zestig procent van de boeken die in de periode november 2006 tot november 2007 verschenen, kwamen op de groslijst terecht. Veel te veel in mijn ogen, maar dat is een uitspraak die meer op gevoel berust dan op kennis. Zelf las ik slechts een beperkt aantal van de boeken die vermeld stonden. Tot mijn verbazing hoorden twee van mijn favorieten er zelfs niet bij. Voor Personages van Robert Littell moet dat een vergissing zijn, want volgens de regels van de uitverkiezing had deze omvattende spionageroman wel op de lijst moeten voorkomen. Het weglaten van De regenmakers, een Californische politieroman van T. Jefferson Parker is ernstiger. Het boek blijkt wel op de site vermeld te staan, maar is niet besproken. Zo kan ik ook de concurrentie uitschakelen.

James Lee Burke komt ook niet op de lijst voor, maar dat komt gewoon omdat de man niet (meer) bij ons in vertaling verschijnt. Dat wil zeggen zijn boeken over Dave Robicheaux, de politieman uit Louisana. De serie over advocaat Billy Bob Holland, die mij minder aanspreekt, is de afgelopen periode nog wel uitgebracht. Volgens de bibliografie van misdaadboeken die op het web door Walter Kosters wordt bijgehouden (www.liacs.nl/~kosters/vnster/index.php) stamt de laatst vertaalde Robicheaux uit 1995.

Nu ligt The Tin Roof Blowdown, de nieuwe Robicheaux, in de boekhandel (Simon & Schuster, € 19,95). Burke nam de vernietigende vloedgolf die New Orleans in 2005 trof als gevolg van de orkaan Katrina als uitgangspunt voor een verhaal waarin het geweld van de natuur geëvenaard wordt door menselijke agressie.

De woede over het onbenul en de lamlendigheid van de autoriteiten die het arme, zwarte deel van de bevolking van New Orleans in eerste instantie praktisch letterlijk lieten verrekken, vult een deel van het verhaal. Ook de vernietiging van de stad waarmee Robicheaux en zijn maat Clete Purcel zijn vergroeid speelt een belangrijke rol.

Anders dan in de vorige afleveringen van de serie experimenteert Burke dit keer met de manier van vertellen. Niet alleen Robicheaux is aan het woord, maar vooral in het begin wordt het verhaal vanuit verschillende andere karakters verteld die later een belangrijke rol spelen.

Burke laat zijn politieman een overtuigde en gekwelde moralist zijn die het ook moeilijk heeft met het kwaad in zichzelf. Robicheaux is een man die de alcohol heeft afgezworen, maar niet zonder de steun van de AA kan. Purcel is in contrast iemand die uitsluitend met drank door het leven kan en meer op het standpunt staat dat het vreten voor de moraal komt.

In de naweeën van de overstroming worden enkele plunderende zwarte inwoners door een blanke doodgeschoten, waarbij het onduidelijk is wie precies het schot heeft gelost. Is het de vader van een meisje dat door de slachtoffers een tijd geleden beestachtig werd verkracht? Dan blijkt ook nog dat de plunderaars ingebroken hebben bij een belangrijke crimineel die dat niet op zich laat zitten. Dat leidt er zelfs toe dat vrouw en dochter van Robicheaux worden bedreigd.

Een betere misdaadschrijver die liefde voor de mens en voor de natuur van de Mississippidelta weet te combineren met levensvragen over goed en kwaad, is er eigenlijk niet op dit moment. Robicheaux en Purcel zijn sowieso de moeite waard als personages, maar lees ook hoe de auteur de kwellingen beschrijft die een van de plunderaars en tevens verkrachter van het meisje meer en meer overweldigen. Dan neem je op de koop toe dat de intrige wel een erg bord spaghetti is en gewrongen tot een slot wordt geforceerd. En een epiloog hoe het met de betrokkenen verder gaat, hoeft voor mij ook niet. Maar dat voorkomt niet dat je simpel door het verhaal wordt meegesleept en meeleeft met de strijd van iedereen om zich in het leven overeind te houden. Dat het echte kwaad wordt gestraft, staat overigens vanaf regel één vast.

 

**************************