archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Misdaadboeken delen printen terug
Raymond Chandler ontmoet Mickey Spillane Theo Capel

0001 VG Capel
De dubbelgebakken, hardgekookte privé-detective had praktisch vanaf het begin twee vaders. Van de ene mocht hij vertrouwen op zijn fysieke kracht en van de andere op zijn mentale vermogens. Raymond Chandler bedacht zo een hoofdpersoon die altijd zijn woordje klaar had om goedgebekt het gezag van wie dan ook te trotseren. Dat komt hem regelmatig op een stoot voor zijn harses of erger te staan, maar hij weet te incasseren.
Mickey Spillane vertegenwoordigde volop de school waarbij de detective zich met zijn vuisten of zijn vuurwapen - zijn 'blaffer'- staande houdt. Van incasseren houdt hij niet, van uitdelen des te meer.

Robert Parker die zichzelf min of meer vereenzelvigde met Chandler en zo zelfs een boek met de vaste held van Chandler als hoofdpersoon schreef, koos desondanks voor een hoofdpersoon die flux de bouche combineert met een gewelddadig karakter. Spenser heet zijn held, waar Chandler voor Marlowe koos. Let op de verwijzing in beide gevallen naar klassieke Engelse literatoren. De zweem van het ordinaire geweld van de held van het type dat Spillane bedacht, wordt zo fraai afgedekt, maar het doet niet af aan het straatvechterkarakter van Spenser.

Parker dook onlangs samen met Chandler, maar zonder Spillane, op in een lijstje van de tien beste schrijvers van misdaadromans. Hij stond erin vanwege Looking for Rachel Wallace, een van de eerste Spenseravonturen, dat uit 1980 stamt. Inmiddels is Spenser deeltje 30 al voorbij. De nieuwste aflevering heet Schooldays (No Exit, € 11,90, Van Ditmar Boekenimport).
Behalve dat Spenser én goedgebekt en hardslaand is, heeft hij ook, bijna vanaf het begin van de serie, een vriendin. Zij is psychotherapeute en gezamenlijk leuteren ze zelfgenoegzaam wat af over de mens en zijn drijfveren.

In Schooldays is de vriendin gelukkig afwezig vanwege een conferentie. Nu mag haar hond zo ongeveer haar plaats innemen. Het grote voordeel is wel dat het beest niet kan praten. Ondanks al zijn maniertjes heb ik een zwak voor Spenser, vooral door zijn gevatheid. Dit keer moet hij uitpluizen wat een tiener heeft bewogen samen met een schoolvriendje medeleerlingen en leraren uit te moorden. Het is een zootje in het onderwijs mag je wel zeggen en de maatschappij deugt ook niet. Gelukkig is er een nobel mens als Spenser. Minder gelukkig is dat zijn vriendin aan het eind haar opwachting maakt. Ik had even de hoop dat zij uit de serie werd geschreven. En dan nog de hond naar het asiel.

In Looking for Rachel Wallace is Spenser een stuk harder en misschien wel op zijn politiek correctst. Hij neemt op zich om een militante lesbienne te beschermen. Al die nare spitsburgers die iets tegen homoseksualiteit hebben, krijgen er behoorlijk van langs. Achteraf leest het meer als enigszins tijdgebonden dan als een klassieker. Als Parker dan toch op een lijstje moet, zou ik zijn debuutoptreden nemen. Voor een serieschrijver is dat misschien geen echt compliment. Het veroordeelt zijn latere werk al snel tot het herhalen van een kunstje.

Op de toptien kwam ook een avontuur van Travis McGee voor, een serieheld die door John D. MacDonald in de jaren zestig werd bedacht en die een variant is op de combiheld met verbale en fysieke talenten. McGee is in het geheel niet gevat, maar is zo invoelend als maar kan. Hij weet vooral wat een vrouw nodig heeft en zo is hij kampioen van het goede gesprek.
Het deeltje dat op de hitlijst werd genoemd, stond niet in mijn kast. Ik herlas daarom maar Bright Orange for the Shroud, een Fawcett-uitgave uit 1965. Alle boeken uit de serie hebben overigens een kleur in de titel. McGee is een redder in nood van mensen die het slachtoffer van dieven en oplichters zijn geworden. De avonturen spelen in Florida, waar McGee een woonboot heeft die hij bij een spelletje poker heeft gewonnen. Voor de kenners: de boot heet The busted Flush. Een favoriete theorie van McGee is dat fysieke inspanning, waaronder seks, het beste medicijn is tegen psychische kwalen. Het vele psychologisch getinte ge-o-ha wordt gelukkig op gezette tijden onderbroken door harde actie en verder is het aardig om te lezen hoe Florida in de jaren zestig al door overontwikkeling en bevolkingsgroei naar de sodemieterei aan het gaan was.

Spenser loop rond in Boston waar nog veel historisch overeind is gebleven. Wissel zijn relaas eens af met dat van McGee en als je een vrouw bent, bedenk dan wie van beiden je het liefst naast je op de bank wilt hebben, tenzij je natuurlijk liever naar Rachel Wallace op zoek gaat.


© 2006 Theo Capel meer Theo Capel - meer "Misdaadboeken"
Vermaak en Genot > Misdaadboeken
Raymond Chandler ontmoet Mickey Spillane Theo Capel
0001 VG Capel
De dubbelgebakken, hardgekookte privé-detective had praktisch vanaf het begin twee vaders. Van de ene mocht hij vertrouwen op zijn fysieke kracht en van de andere op zijn mentale vermogens. Raymond Chandler bedacht zo een hoofdpersoon die altijd zijn woordje klaar had om goedgebekt het gezag van wie dan ook te trotseren. Dat komt hem regelmatig op een stoot voor zijn harses of erger te staan, maar hij weet te incasseren.
Mickey Spillane vertegenwoordigde volop de school waarbij de detective zich met zijn vuisten of zijn vuurwapen - zijn 'blaffer'- staande houdt. Van incasseren houdt hij niet, van uitdelen des te meer.

Robert Parker die zichzelf min of meer vereenzelvigde met Chandler en zo zelfs een boek met de vaste held van Chandler als hoofdpersoon schreef, koos desondanks voor een hoofdpersoon die flux de bouche combineert met een gewelddadig karakter. Spenser heet zijn held, waar Chandler voor Marlowe koos. Let op de verwijzing in beide gevallen naar klassieke Engelse literatoren. De zweem van het ordinaire geweld van de held van het type dat Spillane bedacht, wordt zo fraai afgedekt, maar het doet niet af aan het straatvechterkarakter van Spenser.

Parker dook onlangs samen met Chandler, maar zonder Spillane, op in een lijstje van de tien beste schrijvers van misdaadromans. Hij stond erin vanwege Looking for Rachel Wallace, een van de eerste Spenseravonturen, dat uit 1980 stamt. Inmiddels is Spenser deeltje 30 al voorbij. De nieuwste aflevering heet Schooldays (No Exit, € 11,90, Van Ditmar Boekenimport).
Behalve dat Spenser én goedgebekt en hardslaand is, heeft hij ook, bijna vanaf het begin van de serie, een vriendin. Zij is psychotherapeute en gezamenlijk leuteren ze zelfgenoegzaam wat af over de mens en zijn drijfveren.

In Schooldays is de vriendin gelukkig afwezig vanwege een conferentie. Nu mag haar hond zo ongeveer haar plaats innemen. Het grote voordeel is wel dat het beest niet kan praten. Ondanks al zijn maniertjes heb ik een zwak voor Spenser, vooral door zijn gevatheid. Dit keer moet hij uitpluizen wat een tiener heeft bewogen samen met een schoolvriendje medeleerlingen en leraren uit te moorden. Het is een zootje in het onderwijs mag je wel zeggen en de maatschappij deugt ook niet. Gelukkig is er een nobel mens als Spenser. Minder gelukkig is dat zijn vriendin aan het eind haar opwachting maakt. Ik had even de hoop dat zij uit de serie werd geschreven. En dan nog de hond naar het asiel.

In Looking for Rachel Wallace is Spenser een stuk harder en misschien wel op zijn politiek correctst. Hij neemt op zich om een militante lesbienne te beschermen. Al die nare spitsburgers die iets tegen homoseksualiteit hebben, krijgen er behoorlijk van langs. Achteraf leest het meer als enigszins tijdgebonden dan als een klassieker. Als Parker dan toch op een lijstje moet, zou ik zijn debuutoptreden nemen. Voor een serieschrijver is dat misschien geen echt compliment. Het veroordeelt zijn latere werk al snel tot het herhalen van een kunstje.

Op de toptien kwam ook een avontuur van Travis McGee voor, een serieheld die door John D. MacDonald in de jaren zestig werd bedacht en die een variant is op de combiheld met verbale en fysieke talenten. McGee is in het geheel niet gevat, maar is zo invoelend als maar kan. Hij weet vooral wat een vrouw nodig heeft en zo is hij kampioen van het goede gesprek.
Het deeltje dat op de hitlijst werd genoemd, stond niet in mijn kast. Ik herlas daarom maar Bright Orange for the Shroud, een Fawcett-uitgave uit 1965. Alle boeken uit de serie hebben overigens een kleur in de titel. McGee is een redder in nood van mensen die het slachtoffer van dieven en oplichters zijn geworden. De avonturen spelen in Florida, waar McGee een woonboot heeft die hij bij een spelletje poker heeft gewonnen. Voor de kenners: de boot heet The busted Flush. Een favoriete theorie van McGee is dat fysieke inspanning, waaronder seks, het beste medicijn is tegen psychische kwalen. Het vele psychologisch getinte ge-o-ha wordt gelukkig op gezette tijden onderbroken door harde actie en verder is het aardig om te lezen hoe Florida in de jaren zestig al door overontwikkeling en bevolkingsgroei naar de sodemieterei aan het gaan was.

Spenser loop rond in Boston waar nog veel historisch overeind is gebleven. Wissel zijn relaas eens af met dat van McGee en als je een vrouw bent, bedenk dan wie van beiden je het liefst naast je op de bank wilt hebben, tenzij je natuurlijk liever naar Rachel Wallace op zoek gaat.
© 2006 Theo Capel
powered by CJ2