Het programma was niettemin razend populair en trok per uitzending meer dan twee miljoen kijkers. Het wist bovendien allerlei prijzen in de wacht te slepen, zoals de Zilveren Nipkowschijf, de Gouden Televizierring en de Academy Award.
Die waardering van zowel vakgenoten als publiek was vooral te danken aan de uitsmijter van het programma: ‘de tafel’. Aanvankelijk bestond ‘de tafel’ uit een klein gezelschapje cabaretiers – Peter Heerschop, Hans Lebbis en Vigo Waas – die met Spijkerman het nieuws van commentaar voorzagen. Toen die leuke jongens vertrokken, werd een nieuwe formule bedacht: het imiteren van politici en andere Bekende Nederlanders, onder de bezielende leiding van Paul Groot en Owen Schumacher, die samen met Sander van Opzeeland ook voor de teksten zorgden. Dit bleek een gouden greep, want deze gimmick heeft ongetwijfeld bijgedragen aan de populariteit van het programma, vooral nadat onze Minister President en zijn persoonlijke coach de precieze Minister van Justitie hun afkeuring hadden uitgesproken over de wijze waarop ons dierbare Koningshuis te kakken werd gezet in dit en andere programma’s. Toen wilde helemaal niemand het missen.

Na de laatste serie uitzendingen vertrokken Groot en Schumacher echter naar de AVRO. Een mooi moment om een punt achter dat programma te zetten. Dat zou je denken, maar helaas wil niet iedereen stoppen op zijn hoogtepunt. Hoewel Spijkerman zelf het gerucht verspreidde dat hij met een geheel nieuw programma wilde komen, heeft hij zich kennelijk toch laten verleiden om, net als Rintje Ritsma, ons deelgenoot te maken van zijn afbouwfase. Dus is er een nieuwe serie van twaalf afleveringen begonnen, met dezelfde formule, maar toch anders. Dat is natuurlijk vragen om moeilijkheden. Zo wordt het ‘hamerspel’ nu door twee duo’s gespeeld in plaats van door twee individuen. Daar staan we natuurlijk allemaal wel even van te kijken. Wat een waaghalzerij! Er is nog steeds een gesprek, maar nu met twee mensen die het niet met elkaar eens zijn en waarvan minstens één malloot, er is een muzikaal optreden van een ‘grappig’ duo dat een gewaagd lied zingt à la iets of iemand, er is een gesprek met een cabaretier waarvan de portee mij geheel ontging en er is een nieuwe uitsmijter, die ons Groot en Schumacher moet doen vergeten.

Dat was natuurlijk het heikelste probleem. Zodoende is ‘de tafel’ nu vervangen door een ‘themaclub’ met elke week een ander thema. Een themaclub? Ja, een leernichtentent of een karaokebar of iets dergelijks, met twee mensen achter de bar en een stuk of vier ervoor, die geacht worden humoristische opmerkingen uit te wisselen. Leuk? Voorlopig niet. Dat ligt niet zozeer aan het uitgangspunt – met een karaokebar heb je al snel de lachers op je hand, mijzelf incluis - als wel aan de hopeloze teksten. Ik weet niet wie de huidige tekstschrijvers zijn, maar tot veel meer dan ongein zijn zij nog niet in staat gebleken. En zelfs de beste cabaretiers zakken in de stront als ze alleen maar flauwekul moeten verkopen. De kijkcijfers zijn dan ook meteen fiks gedaald.

Je moet een ‘vernieuwd’ programma natuurlijk altijd even de tijd gunnen om in zijn nieuwe jas te groeien, maar die tijd is er met slechts twaalf afleveringen natuurlijk nauwelijks. Zonder een goede ‘act’ aan het eind van het programma van een aantal spitsvondige cabaretiers heeft het programma eigenlijk helemaal niets om het lijf.
Het is onbegrijpelijk dat de VARA en Spijkerman de gelegenheid niet hebben aangegrepen om een geheel nieuw programma op poten te zetten. Dat is bovendien veel makkelijker dan een bestaande formule vernieuwen. Dit gesol met een zwaar gehandicapte is zonde van de tijd en moeite die erin geïnvesteerd wordt en zonde van de tijd van de toeschouwer.