archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Vermaak en Genot > Was er nog wat op de tv? | ||||
The Wolfpack | Katharina Kouwenhoven | |||
The Wolfpack is een documentaire van Christyl Moselle over het gezin Angulo: vader, moeder, zes jongens en een meisje. De term 'dysfunctioneel' is in dit geval een eufemisme, want al deze kinderen groeiden op binnen de grenzen van hun benauwde vierkamerappartement in de Lower East Side van Manhatten. Ik wil hier niet nagaan of deze documentaire geslaagd is of niet (ik heb er ademloos naar zitten kijken), maar ingaan op het hier getoonde fenomeen van een gezin waarin met wederzijds goedkeuren van de ouders de kinderen feitelijk mishandeld worden. Ze zijn hun hele leven opgesloten, komen nooit buiten en vermaken zich binnenshuis met honderden films die ze ook na spelen. Quinton Tarentino is een van hun favorieten en de jongens zien er ook uit als spelers in een Tarentino film (Reservoir Dogs). Het is de vader, die dit zo bedisseld heeft. Hij alleen heeft een sleutel van het appartement en hij verhinderde vrouw en kinderen het appartement te verlaten. Aanvankelijk was hij vooral bevreesd voor de buitenwereld en de slechte invloed daarvan op zijn kinderen, maar dit groeit uit tot regelrechte paranoia. Op zijn vijftiende besluit de zoon Mukunda in de buurt te gaan wandelen en daarna volgen een voor een zijn broers. Zo stuitte de filmmaakster op een groep vreemd uitziende jongens van tussen 11 en 18 jaar, in donkere pakken, met donkere Ray Ban zonnebrillen op en haar tot over het middel. Het zijn stuk voor stuk knappe jongens en dat danken ze aan het feit dat hun vader een Indiaan is. Wat er van deze jongens terecht komt (kunnen zij zelfstandig functioneren?) verhaalt de film niet. Daarvoor moet er een vervolg komen. In ieder geval gaat er één alleen op een kamertje wonen. Het meest opmerkelijke in deze situatie is de rol van de moeder. Zij bemiddelt tussen de vader en de jongens en dat gaat vaak met harde woorden gepaard en ze geeft de kinderen les. Daartoe is ze bevoegd en daar krijgt ze ook geld voor, hun enige bron van inkomsten. Maar ze gaat niet naar Bureau Jeugdzorg, of het Amerikaanse equivalent daarvan. Ze zoekt geen hulp, stelt de autoriteiten niet op de hoogte en onderneemt geen reddingspogingen, laat staan dat zij haar echtgenoot verlaat en de kinderen meeneemt. Met zeven kinderen is dat ook niet zo makkelijk, maar overal zijn charitatieve instellingen. Dat ouders hun kind, of kinderen, opsluiten komt vaker voor. Meestal gebeurt dat niet uit idealistische overwegingen, zoals hier aanvankelijk, maar is het een vorm van verwaarlozing of zelfs sadisme. Het ergste geval was zonder twijfel de Oostenrijker die zijn dochter in de kelder gevangen hield en het ene na het andere kind bij haar verwekte. Als er een ouderpaar bij betrokken is, is de man de dader en kijkt de vrouw, de moeder, oogluikend toe. Voor de kinderen is het onverteerbaar zo door hun moeder in de steek gelaten te worden. Wat voor relatie zulke ouders hebben is niet makkelijk te doorgronden. Ongetwijfeld is er angst in het spel, om in de steek gelaten te worden of om zelf het slachtoffer van mishandeling te worden. Maar je zou van een moeder toch anders verwachten, zeker als ze een meer dan gemiddeld IQ heeft. Opmerkelijk is ook dat de buren nooit iets merken van deze toestanden of er aan voorbij gaan. Rare snuiters heb je overal en iedereen moet zijn kinderen op zijn eigen manier opvoeden, maar dan toch wel zonder gevangenschap. De film roept veel vragen op over het functioneren van dit gezin. Mij zit vooral de vraag dwars wat iemand bezielt, al is het nog zo goed bedoeld, om zijn kinderen levenslang op te sluiten en natuurlijk ook hoe dat kan gebeuren onder het welwillend toezicht van de moeder. --------------------- Het plaatje is van Katharina Kouwenhoven ---------------------- Bestel uw boeken, CD's en nog veel meer bij bolcom, via de banner rechts. Dan steunt u De Leunstoel! |
||||
© 2015 Katharina Kouwenhoven | ||||
powered by CJ2 |