archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Was er nog wat op de tv? delen printen terug
De Voorjaarsklassiekers zijn voorbij Katharina Kouwenhoven

1014VG Voorjaarsklassiekers
De Ronde van Italië is begonnen en dus zijn de Voorjaarsklassiekers voorbij. Betrouwbaarder dan de wisseling van de seizoenen is de kalender van de wielerrondes.
De Omloop het Nieuwsblad wordt als eerste gereden, maar dat is officieel geen klassieker. Wie dat bepaalt weet ik niet. De Internationale Wielerunie, denk ik. En waarom de ene ronde wel een klassieker is en de andere niet – de Brabantse Pijl is ook geen klassieker – is me een raadsel.

De eerste echte klassieker is daarom Milaan - San Remo, die op 17 maart gereden werd en vanwege de barre weersomstandigheden was ingekort. De renners reden door de sneeuw. Vanwege een concert heb ik deze heroïsche strijd niet gezien.
Daarna volgen in een periode van twee weken de Vlaamse klassiekers, inclusief Parijs - Roubaix, waarvan er drie gewonnen werden door de onbetwistbare Vlaamse klassiekerkoning Fabian Cancellara en één door zijn troonopvolger Peter Sagan, een stevig gebouwd broekje uit een voormalig Oostblokland.

Hoe Cancellara de E3-prijs won, weet ik niet. De uitzendingen daarvan ontgaan mij altijd. Maar zijn overwinningen in de Ronde van Vlaanderen en een week later in Parijs - Roubaix waren spectaculair. In de Ronde, waarin in steeds dezelfde lussen een oneindig aantal Vlaamse heuvels beklommen moet worden – we bevinden ons in de Vlaamse Ardennen – werd hij geacht op de op één na laatste heuvel de benen te nemen en de rest zijn hielen te laten zien, maar dat deed hij niet. Hij zette zijn reservemotor pas aan op de laatste heuvel, veel korter voor de finish en gaf Peter Sagan het nakijken. Dit is de normale strijdwijze van Cancellara, 10, 20, 30 of zelfs 40 kilometer voor het einde gewoon wegrijden van de rest. Hij is tenslotte een van de beste tijdrijders van de wereld.

In Parijs - Roubaix ging het echter geheel anders. Hier lukte het hem niet zijn achtervolgers af te schudden en moest hij zelfs zich steeds een versuffing trappen om groepjes ontsnapte onverlaten bij te halen. Hij had geen ploeggenoten meer om dat voor hem te doen. Uiteindelijk bleef hij alleen over met de onbesuisde Belg Sep Vanmarcke, die als een hinderlijke vlieg aan hem bleef plakken. Gelukkig eindigt Parijs - Roubaix met een rondje in het wielerstadion en in baanrennen bleek Fabio behendiger dan Sep. Niki Terpstra, mijn favoriete Nederlandse wielrenner, werd netjes derde.

Na de Vlaamse klassiekers stapt Cancellara af en beginnen de Waalse klassiekers. Eerst de quasi-klassieker de Brabantse Pijl, gewonnen door Peter Sagan, die, geloof ik, eigenlijk Petr heet en daarna de Amstel Gold Race, niet echt Waals, maar Zuid- Limburgs en ook geen doetje en dan de Waalse Pijl en ter afsluiting Luik - Bastenaken - Luik, de klassieker die Michael Boogerd zo graag had willen winnen, hetgeen hem ondanks de versterkende middelen nooit gelukt is.
De Waalse klassiekers waren dit jaar nogal saai. Peter Sagan was uitgefietst na de Brabantse Pijl en de favorieten lieten het afweten. Het wedstrijd beeld was steeds hetzelfde: een groepje vooruit, dat tijdig werd ingehaald en een willekeurige renner, Roman Kreuziger, Daniel Moreno en Daniel Martin, die daarna als eerste de streep passeerde.

De Belgische buren zenden al deze wedstrijden uit, vandaar dat ik ze ook bijna allemaal gezien heb. Door de Belgische verslaggevers van commentaar voorzien zijn wielerwedstrijden namelijk nooit saai. Daarmee vergeleken vormt onze Herbert Dijkstra een absoluut dieptepunt qua onnozelheid en ongeïnformeerdheid. Wel hadden de buren zwaar de pest in dat geen enkele klassieker gewonnen werd door een Belg. Philippe Gilbert is nog steeds niet op zijn oude niveau en een opvolger heeft zich nog niet aangediend. Voor Nederland geldt overigens hetzelfde. 'Wij' bakten er ook niets van. Hopelijk verandert dat in de Ronde van Italië.
 
*********************************
Het plaatje is van Katharina Kouwenhoven


© 2013 Katharina Kouwenhoven meer Katharina Kouwenhoven - meer "Was er nog wat op de tv?" -
Vermaak en Genot > Was er nog wat op de tv?
De Voorjaarsklassiekers zijn voorbij Katharina Kouwenhoven
1014VG Voorjaarsklassiekers
De Ronde van Italië is begonnen en dus zijn de Voorjaarsklassiekers voorbij. Betrouwbaarder dan de wisseling van de seizoenen is de kalender van de wielerrondes.
De Omloop het Nieuwsblad wordt als eerste gereden, maar dat is officieel geen klassieker. Wie dat bepaalt weet ik niet. De Internationale Wielerunie, denk ik. En waarom de ene ronde wel een klassieker is en de andere niet – de Brabantse Pijl is ook geen klassieker – is me een raadsel.

De eerste echte klassieker is daarom Milaan - San Remo, die op 17 maart gereden werd en vanwege de barre weersomstandigheden was ingekort. De renners reden door de sneeuw. Vanwege een concert heb ik deze heroïsche strijd niet gezien.
Daarna volgen in een periode van twee weken de Vlaamse klassiekers, inclusief Parijs - Roubaix, waarvan er drie gewonnen werden door de onbetwistbare Vlaamse klassiekerkoning Fabian Cancellara en één door zijn troonopvolger Peter Sagan, een stevig gebouwd broekje uit een voormalig Oostblokland.

Hoe Cancellara de E3-prijs won, weet ik niet. De uitzendingen daarvan ontgaan mij altijd. Maar zijn overwinningen in de Ronde van Vlaanderen en een week later in Parijs - Roubaix waren spectaculair. In de Ronde, waarin in steeds dezelfde lussen een oneindig aantal Vlaamse heuvels beklommen moet worden – we bevinden ons in de Vlaamse Ardennen – werd hij geacht op de op één na laatste heuvel de benen te nemen en de rest zijn hielen te laten zien, maar dat deed hij niet. Hij zette zijn reservemotor pas aan op de laatste heuvel, veel korter voor de finish en gaf Peter Sagan het nakijken. Dit is de normale strijdwijze van Cancellara, 10, 20, 30 of zelfs 40 kilometer voor het einde gewoon wegrijden van de rest. Hij is tenslotte een van de beste tijdrijders van de wereld.

In Parijs - Roubaix ging het echter geheel anders. Hier lukte het hem niet zijn achtervolgers af te schudden en moest hij zelfs zich steeds een versuffing trappen om groepjes ontsnapte onverlaten bij te halen. Hij had geen ploeggenoten meer om dat voor hem te doen. Uiteindelijk bleef hij alleen over met de onbesuisde Belg Sep Vanmarcke, die als een hinderlijke vlieg aan hem bleef plakken. Gelukkig eindigt Parijs - Roubaix met een rondje in het wielerstadion en in baanrennen bleek Fabio behendiger dan Sep. Niki Terpstra, mijn favoriete Nederlandse wielrenner, werd netjes derde.

Na de Vlaamse klassiekers stapt Cancellara af en beginnen de Waalse klassiekers. Eerst de quasi-klassieker de Brabantse Pijl, gewonnen door Peter Sagan, die, geloof ik, eigenlijk Petr heet en daarna de Amstel Gold Race, niet echt Waals, maar Zuid- Limburgs en ook geen doetje en dan de Waalse Pijl en ter afsluiting Luik - Bastenaken - Luik, de klassieker die Michael Boogerd zo graag had willen winnen, hetgeen hem ondanks de versterkende middelen nooit gelukt is.
De Waalse klassiekers waren dit jaar nogal saai. Peter Sagan was uitgefietst na de Brabantse Pijl en de favorieten lieten het afweten. Het wedstrijd beeld was steeds hetzelfde: een groepje vooruit, dat tijdig werd ingehaald en een willekeurige renner, Roman Kreuziger, Daniel Moreno en Daniel Martin, die daarna als eerste de streep passeerde.

De Belgische buren zenden al deze wedstrijden uit, vandaar dat ik ze ook bijna allemaal gezien heb. Door de Belgische verslaggevers van commentaar voorzien zijn wielerwedstrijden namelijk nooit saai. Daarmee vergeleken vormt onze Herbert Dijkstra een absoluut dieptepunt qua onnozelheid en ongeïnformeerdheid. Wel hadden de buren zwaar de pest in dat geen enkele klassieker gewonnen werd door een Belg. Philippe Gilbert is nog steeds niet op zijn oude niveau en een opvolger heeft zich nog niet aangediend. Voor Nederland geldt overigens hetzelfde. 'Wij' bakten er ook niets van. Hopelijk verandert dat in de Ronde van Italië.
 
*********************************
Het plaatje is van Katharina Kouwenhoven
© 2013 Katharina Kouwenhoven
powered by CJ2