archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Was er nog wat op de tv? delen printen terug
Zielepijn? Stop een pijp! Frits Hoorweg

Het is detectivemaand bij de KRO. Dat betekent: herhalingen van de betere afleveringen van mooie Engelse series. Nou ja mooie, het moet mij van het hart dat ik er in de loop der tijd een bedenking tegen heb ontwikkeld: de zielepijn van de speurders wordt wel erg breed uitgemeten. Het lijkt ook wel of dat steeds nadrukkelijker gebeurt. Of valt het mij meer op?
Wie dat ook een beetje de keel uithangt kan terecht bij de Belgen. Op doordeweekse middagen zendt België Eén herhalingen uit van de Franse serie rond Maigret *. Niet dat deze, zeker niet in de vertolking van Bruno Cremer, een lachebekje is. Maar hij valt de kijker in ieder geval zelden lastig met privéproblemen. Zijn voornaamste vertoon van emotie is het nadrukkelijk stoppen, aansteken en op gang brengen van zijn pijp.

Even terug naar de boeken. Op pagina 96 van 'Maigret en het lijk aan de kerkdeur' (Le Pendu de Saint-Pholein) uit 1931, een van de eerste boeken van Simenon, staat de volgende karakteristiek van zijn speurder.
'En het logge en zware van Maigret's gestalte droeg ertoe bij die opgedrongen aanwezigheid iets dreigends te geven. Hij was groot en breed, vooral breed, fors en stevig, en zijn kleding, waar hij altijd weinig zorg aan besteedde, versterkte nog het plompe van zijn bouw. Een grof gezicht, waarin de ogen de starheid van de uitdrukkingsloosheid van een koe konden krijgen. Zoals hij daar zat leek hij op zo'n figuur als wel in angstdromen van kinderen voorkomen, van die monsterlijk grote wezens met een gezicht zonder uitdrukking, die op de slaper toekomen als om hem te verpletteren.'
Het is verbluffend, maar dit is Bruno Cremer. Ze hadden werkelijk geen betere voor die rol kunnen uitkiezen. Zelfs Jean Gabin, die de rol eerder vertolkte en die ook al aardig in de buurt van deze beschrijving kwam, was het niet helemaal. En dat zit ‘m vooral in die ‘starheid en uitdrukkingsloosheid van de ogen’. Daar had de vorig jaar overleden Cremer blijkbaar weinig moeite mee.

Behalve het geweldige acteren van Bruno Cremer zit er nog veel moois in de serie. De sobere, zeg maar armoedige, aankleding geeft de kijker het gevoel dat hij terug gaat in de tijd. Het bescheiden gebruik van kleuren ondersteunt dat effect, net als het ontbreken van storende geluidseffecten. Wie niet beter weet zou de indruk kunnen krijgen dat het om ‘low budget’ films gaat. Niets is minder waar. Weliswaar is het een Franse productie, maar door Europese samenwerking hoefde de producenten echt niet op de kleintjes te letten.
Nog iets heel leuks: het af en aanrijden van oude auto's, Citroëns en Peugeots als de aflevering in Parijs speelde en Volvo's en Saabs als er een uitstapje naar Stockholm werd gemaakt. Vanwege de Europese samenwerking werden er nogal eens van die uitstapjes gemaakt. Wat mij ook erg bevalt is het drankgebruik van de commissaris. Als hij even in een horecagelegenheid moet zijn, en dat gebeurt nogal eens, laat hij zich steevast iets inschenken: wijn, bier, cognac, noem maar op. Een buitengewoon genoeglijke gewoonte die er helaas toen ik hem, bij een rondgang door de stad, eens probeerde te imiteren toe leidde dat ik aan het begin van de avond ladderzat was.

Dat ik zo over deze serie kan schrijven komt niet door mijn geweldige geheugen maar doordat ik een groot deel van de serie (van meer dan 50 afleveringen) op DVD thuis heb, een paar jaar geleden voor een afbraakprijs bij de Mediamarkt gekocht. Na het bekijken van een aantal afleveringen ben ik ook de boekjes weer gaan lezen. De kringloopwinkel hier heeft er altijd een enorme voorraad van, ook voor afbraakprijzen! In een daarvan (‘Maigret in het Hellegat’) kwam ik de volgende passage tegen: ‘Maigret stopte een pijp, ……. en even later zette hij zijn bolhoed op. ’Hè,’ dacht ik, ‘klopt dat wel, of is het een vertaalfout?’ Maar bij enige navraag bleek het welzeker te kloppen: Simenons Maigret droeg inderdaad een bolhoed. Kijk maar naar het door Pieter d’Hont gemaakte standbeeld, dat in Delfzijl staat en door de schrijver zelf is onthuld.

Wat een geluk dat de makers van de Tv-serie op dit punt de schrijver niet hebben gevolgd. Probeer je voor te stellen hoe Bruno Cremer er met een bolhoed zou hebben uitgezien.

* Deze en vorige week op maandag, dinsdag en vrijdag om 14.40 uur, maar nu is het ineens afgelopen. Vanwege de Tour neem ik aan. Hopelijk komt de serie na afloop daarvan terug.
 
*************************
Abonneert u op de Nieuwsbrief.


© 2011 Frits Hoorweg meer Frits Hoorweg - meer "Was er nog wat op de tv?" -
Vermaak en Genot > Was er nog wat op de tv?
Zielepijn? Stop een pijp! Frits Hoorweg
Het is detectivemaand bij de KRO. Dat betekent: herhalingen van de betere afleveringen van mooie Engelse series. Nou ja mooie, het moet mij van het hart dat ik er in de loop der tijd een bedenking tegen heb ontwikkeld: de zielepijn van de speurders wordt wel erg breed uitgemeten. Het lijkt ook wel of dat steeds nadrukkelijker gebeurt. Of valt het mij meer op?
Wie dat ook een beetje de keel uithangt kan terecht bij de Belgen. Op doordeweekse middagen zendt België Eén herhalingen uit van de Franse serie rond Maigret *. Niet dat deze, zeker niet in de vertolking van Bruno Cremer, een lachebekje is. Maar hij valt de kijker in ieder geval zelden lastig met privéproblemen. Zijn voornaamste vertoon van emotie is het nadrukkelijk stoppen, aansteken en op gang brengen van zijn pijp.

Even terug naar de boeken. Op pagina 96 van 'Maigret en het lijk aan de kerkdeur' (Le Pendu de Saint-Pholein) uit 1931, een van de eerste boeken van Simenon, staat de volgende karakteristiek van zijn speurder.
'En het logge en zware van Maigret's gestalte droeg ertoe bij die opgedrongen aanwezigheid iets dreigends te geven. Hij was groot en breed, vooral breed, fors en stevig, en zijn kleding, waar hij altijd weinig zorg aan besteedde, versterkte nog het plompe van zijn bouw. Een grof gezicht, waarin de ogen de starheid van de uitdrukkingsloosheid van een koe konden krijgen. Zoals hij daar zat leek hij op zo'n figuur als wel in angstdromen van kinderen voorkomen, van die monsterlijk grote wezens met een gezicht zonder uitdrukking, die op de slaper toekomen als om hem te verpletteren.'
Het is verbluffend, maar dit is Bruno Cremer. Ze hadden werkelijk geen betere voor die rol kunnen uitkiezen. Zelfs Jean Gabin, die de rol eerder vertolkte en die ook al aardig in de buurt van deze beschrijving kwam, was het niet helemaal. En dat zit ‘m vooral in die ‘starheid en uitdrukkingsloosheid van de ogen’. Daar had de vorig jaar overleden Cremer blijkbaar weinig moeite mee.

Behalve het geweldige acteren van Bruno Cremer zit er nog veel moois in de serie. De sobere, zeg maar armoedige, aankleding geeft de kijker het gevoel dat hij terug gaat in de tijd. Het bescheiden gebruik van kleuren ondersteunt dat effect, net als het ontbreken van storende geluidseffecten. Wie niet beter weet zou de indruk kunnen krijgen dat het om ‘low budget’ films gaat. Niets is minder waar. Weliswaar is het een Franse productie, maar door Europese samenwerking hoefde de producenten echt niet op de kleintjes te letten.
Nog iets heel leuks: het af en aanrijden van oude auto's, Citroëns en Peugeots als de aflevering in Parijs speelde en Volvo's en Saabs als er een uitstapje naar Stockholm werd gemaakt. Vanwege de Europese samenwerking werden er nogal eens van die uitstapjes gemaakt. Wat mij ook erg bevalt is het drankgebruik van de commissaris. Als hij even in een horecagelegenheid moet zijn, en dat gebeurt nogal eens, laat hij zich steevast iets inschenken: wijn, bier, cognac, noem maar op. Een buitengewoon genoeglijke gewoonte die er helaas toen ik hem, bij een rondgang door de stad, eens probeerde te imiteren toe leidde dat ik aan het begin van de avond ladderzat was.

Dat ik zo over deze serie kan schrijven komt niet door mijn geweldige geheugen maar doordat ik een groot deel van de serie (van meer dan 50 afleveringen) op DVD thuis heb, een paar jaar geleden voor een afbraakprijs bij de Mediamarkt gekocht. Na het bekijken van een aantal afleveringen ben ik ook de boekjes weer gaan lezen. De kringloopwinkel hier heeft er altijd een enorme voorraad van, ook voor afbraakprijzen! In een daarvan (‘Maigret in het Hellegat’) kwam ik de volgende passage tegen: ‘Maigret stopte een pijp, ……. en even later zette hij zijn bolhoed op. ’Hè,’ dacht ik, ‘klopt dat wel, of is het een vertaalfout?’ Maar bij enige navraag bleek het welzeker te kloppen: Simenons Maigret droeg inderdaad een bolhoed. Kijk maar naar het door Pieter d’Hont gemaakte standbeeld, dat in Delfzijl staat en door de schrijver zelf is onthuld.

Wat een geluk dat de makers van de Tv-serie op dit punt de schrijver niet hebben gevolgd. Probeer je voor te stellen hoe Bruno Cremer er met een bolhoed zou hebben uitgezien.

* Deze en vorige week op maandag, dinsdag en vrijdag om 14.40 uur, maar nu is het ineens afgelopen. Vanwege de Tour neem ik aan. Hopelijk komt de serie na afloop daarvan terug.
 
*************************
Abonneert u op de Nieuwsbrief.
© 2011 Frits Hoorweg
powered by CJ2