archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Vermaak en Genot > Was er nog wat op de tv? | ||||
Opnieuw de Sopranos | Katharina Kouwenhoven | |||
In de eerste jaargang van dit tijdschrift staat een stukje van mijn hand over de Sopranos (Nr.15). Dat stukje was behoorlijk negatief van toon. Ik begreep de algehele bewondering voor deze serie niet en bovendien had ik er geen moment om kunnen lachen. Inmiddels is de laatste reeks van de serie op de buis verschenen. Op zaterdagavond om een uur of tien gaan er twee afleveringen per keer de deur uit, die ons op niet al te lange termijn bij het absolute einde van de serie moeten brengen. Voordat gestart werd met deze reeks konden we kort daarvoor twee nachten lang naar afleveringen van de Sopranos kijken uit een vorige reeks.
Eerlijk gezegd had ik zoiets nog nooit gedaan, een aantal afleveringen van een serie achter elkaar en zonder onderbreking bekijken. Jaren geleden kon je in de bioscoop Kriterion een hele nacht naar Westerns kijken en ik herinner me daarvan dat ik toch menig uurtje in sluimertoestand heb doorgebracht. Tijdens de nacht van de Westerns van John Ford schrok ik regelmatig wakker, om dan te constateren dat de held nog steeds door de woestijn trok, op zoek naar iemand die in het begin van de film was geroofd of verdwaald of iets dergelijks. Die zoektocht was 's avonds om een uur of elf begonnen en 's morgens om vier uur nog bezig, althans daar leek het op. In werkelijkheid zullen het wel drie of vier verschillende films geweest zijn.
Hoe zou het gaan bij het achter elkaar bekijken van vier episodes Sopranos? Als je de ervaring hebt bij het zien van een paar films dat het eigenlijk één film is, is dat voor die films geen aanbeveling. Maar een serie, die weliswaar uit afzonderlijke afleveringen bestaat, bevat natuurlijk ook een doorlopende lijn en als je vier afleveringen achter elkaar ziet, zou het er eigenlijk juist uit moeten zien als een film.
Het gekke was, dat me bij het zien van die nachtelijke afleveringen juist de discontinuïteit van de serie opviel. Er werden telkens nieuwe personen geïntroduceerd, die vervolgens weer ongemerkt verdwenen. Er kwamen zaken ter sprake die nog nooit eerder ter tafel waren gekomen, maar daarna werd er geen aandacht meer aan besteed. Verhaallijnen liepen dood en allerlei figuren raakten op een dwaalspoor. Er werden, kortom, heel wat draadjes niet afgehecht.
Nu zijn er bij de serie heel wat scriptschrijvers en regisseurs betrokken; praktisch elke aflevering wordt door iemand anders geregisseerd. Hoe dat met de scripts zit weet ik niet precies. Iedereen die een aflevering maakt kan kennelijk zijn eigen gang gaan, zonder zich veel aan te trekken van de grote lijn van het verhaal. Elke aflevering is een korte film op zichzelf.
Alles draait natuurlijk wel om een vaste kern van hoofdfiguren en die komen ook steeds terug, hoewel er feitelijk maar drie zijn die in alle episodes voorkomen: vader, moeder en dochter Tony, Carmela en Meadow Soprano. Wat daar omheen cirkelt, verandert nogal eens, zonder dat duidelijk wordt wat deze randfiguren eigenlijk doen in de serie. Een voorbeeld daarvan is Steve Buscemi, die opdook als Tony Blundetto, een neef van Tony Soprano, maar even plotseling weer verdween. Buscemi heeft tussen 2001 en 2006 overigens ook vier afleveringen geregisseerd.
Het zien van een hele reeks afleveringen van de Sopranos heeft nogal een vervreemdend effect. Er is zo nu en dan geen touw aan vast te knopen. Net als je denkt dat je door hebt waar het in een aflevering om draait raak je het spoor weer bijster. Maar het verschafte me wel meer inzicht in de hele opzet van de serie.
Mijn waardering voor de serie is er echter niet heel veel door veranderd. Nog steeds kan ik er eigenlijk niet om lachen en vind ik het allemaal veel te geweldadig. Sinds de vrouwelijke psychiater, gespeeld door Lorraine Bracco die een jaar of tien getrouwd was met Harvey Keitel, er zo nu en dan alleen nog met de haren wordt bijgesleept, speelt die gimmick nog nauwelijks een rol en is die confrontatie betekenisloos geworden. Al die opvliegende karakters, die alleen op hoge toon tegen elkaar kunnen praten en bij het minste of geringste boven in de boom zitten kunnen me eigenlijk niet boeien, de mannen niet en de vrouwen ook niet. De diepere lagen en veronderstelde citaten uit de wereldliteratuur, ze ontgaan me totaal en ik geloof eerlijk gezegd ook niet dat ze erin zitten. De hoofdpersonen zijn weliswaar karaktervast, maar dat betekent ook dat er helemaal geen ontwikkeling in hun karakters valt waar te nemen.
De nieuwe afleveringen van de laatste reeks hebben hier niet veel aan toe te voegen. Een aantal speelt zich voornamelijk af in het ziekenhuis, waar Tony Soprano probeert bij te komen van een schietpartij. Aangezien dit nog maar het begin is van de reeks, weet je dat Tony er niet aan onderdoor zal gaan, want als hoofdpersoon moet hij toch mee tot het einde. Maar eigenlijk zou het wel leuk geweest zijn als hij er in het begin al in gebleven was, want hoe zou het dan verder moeten gaan? Een aardige opgave voor de scriptschrijvers. Wie neemt de zaak van Tony Soprano over? Misschien wordt deze uitdaging bewaard voor een spin off van de Sopranos, als de serie definitief ten einde is. Voor mij hoeft het niet. Ik heb genoeg van die psychopathische idioten.
Het enige waar ik benieuwd naar ben is wat James Gandolfini gaat doen na het Tony Soprano-tijdperk.
*****************************
Literair cabaretprogramma bij u thuis?
|
||||
© 2008 Katharina Kouwenhoven | ||||
powered by CJ2 |