archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > De wereldliteratuur roept delen printen terug
Thuis komen Nienke Nieuwenhuizen

2014VG Lezende moederNiet iedereen houdt van het oeuvre van Isabel Allende, al heeft ze een grote lezerskring. Maar voor mij is ze mijn schrijfmoeder en is het lezen van haar boeken, als 'Thuis komen!' Ik ga bij haar op visite, ze omhelst me, ik kruip op haar schoot en ze leest me voor.
Iets dat in werkelijkheid, absoluut onmogelijk is. Isabel is jonger dan ik en ik ben minstens twee keer zo zwaar als de vrouw met dat poppengezichtje, die op de omslag van haar boeken prijkt. De manier waarop ze schrijft vind ik dan ook meer passen bij één van de rondborstige mulattinnen, die ze beschrijft in haar boeken. Als zij me voorleest, zijn we samen, weg van de wereld. Pas tegen het einde van het boek, keert zij weer terug op aarde, terwijl ik nog lang achterblijf in het door haar geschapen verhaal..

Zo was het ook op een zondagmiddag in de Bosjesstraat in Koog aan de Zaan: Die dag trok mijn, ook, rondborstige moeder maar met Ierse rode haren en een blanke huid, mij tegen zich aan. Ze had een stoof onder haar rechterbeen en maakte zo een plekje voor me, waarop ik me half zittend plaatste. Eigenlijk was ik al te groot voor haar schoot. Ze sloot haar armen om me heen. In haar handen het boek. Op die manier, kon ik meekijken in het boek dat ze me voorlas. Het heette 'De Roode Brulaap'. En ze las niet zomaar een stukje voor, maar bijna het hele boek. We vertoefden samen, een hele middag, in het oerwoud, onder een ondoordringbaar bladerdak, totdat we gestoord werden door de binnenkomst van mijn 18-jaar oudere broer. Mijn moeder sprong geschrokken op. Oh jee, ik heb nog geen aardappel geschild, riep ze uit.
Ik gleed van haar schoot en stond plots, weer op eigen benen, maar mijn gedachten bleven nog lang in het oerwoud hangen.

Zo ervaar ik de boeken van Allende ook. Ik lees ze, keer op keer en elke keer zijn de verhalen compleet nieuw voor me. Als ik nog drie bladzijden te lezen heb, stop ik, omdat ik in het verhaal wil blijven en de warmte van de schoot nog wil blijven voelen. Misschien is het zelfs geen lezen wat ik doe, maar vertoef ik in een door Allende opgeroepen dimensie. Als in een echte droom, die je nasudderend in bed nog even doorneemt, maar alweer verdwenen is, als je hem wilt navertellen.

----------

Henk Klaren heeft een lezende moeder getekend naar een beeldje in Zuidlaren van Onno de Ruijter (1977)



© 2023 Nienke Nieuwenhuizen meer Nienke Nieuwenhuizen - meer "De wereldliteratuur roept"
Vermaak en Genot > De wereldliteratuur roept
Thuis komen Nienke Nieuwenhuizen
2014VG Lezende moederNiet iedereen houdt van het oeuvre van Isabel Allende, al heeft ze een grote lezerskring. Maar voor mij is ze mijn schrijfmoeder en is het lezen van haar boeken, als 'Thuis komen!' Ik ga bij haar op visite, ze omhelst me, ik kruip op haar schoot en ze leest me voor.
Iets dat in werkelijkheid, absoluut onmogelijk is. Isabel is jonger dan ik en ik ben minstens twee keer zo zwaar als de vrouw met dat poppengezichtje, die op de omslag van haar boeken prijkt. De manier waarop ze schrijft vind ik dan ook meer passen bij één van de rondborstige mulattinnen, die ze beschrijft in haar boeken. Als zij me voorleest, zijn we samen, weg van de wereld. Pas tegen het einde van het boek, keert zij weer terug op aarde, terwijl ik nog lang achterblijf in het door haar geschapen verhaal..

Zo was het ook op een zondagmiddag in de Bosjesstraat in Koog aan de Zaan: Die dag trok mijn, ook, rondborstige moeder maar met Ierse rode haren en een blanke huid, mij tegen zich aan. Ze had een stoof onder haar rechterbeen en maakte zo een plekje voor me, waarop ik me half zittend plaatste. Eigenlijk was ik al te groot voor haar schoot. Ze sloot haar armen om me heen. In haar handen het boek. Op die manier, kon ik meekijken in het boek dat ze me voorlas. Het heette 'De Roode Brulaap'. En ze las niet zomaar een stukje voor, maar bijna het hele boek. We vertoefden samen, een hele middag, in het oerwoud, onder een ondoordringbaar bladerdak, totdat we gestoord werden door de binnenkomst van mijn 18-jaar oudere broer. Mijn moeder sprong geschrokken op. Oh jee, ik heb nog geen aardappel geschild, riep ze uit.
Ik gleed van haar schoot en stond plots, weer op eigen benen, maar mijn gedachten bleven nog lang in het oerwoud hangen.

Zo ervaar ik de boeken van Allende ook. Ik lees ze, keer op keer en elke keer zijn de verhalen compleet nieuw voor me. Als ik nog drie bladzijden te lezen heb, stop ik, omdat ik in het verhaal wil blijven en de warmte van de schoot nog wil blijven voelen. Misschien is het zelfs geen lezen wat ik doe, maar vertoef ik in een door Allende opgeroepen dimensie. Als in een echte droom, die je nasudderend in bed nog even doorneemt, maar alweer verdwenen is, als je hem wilt navertellen.

----------

Henk Klaren heeft een lezende moeder getekend naar een beeldje in Zuidlaren van Onno de Ruijter (1977)

© 2023 Nienke Nieuwenhuizen
powered by CJ2