archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > De wereldliteratuur roept delen printen terug
Vuurtorens Dik Kruithof

2014VG Vuurtorens1
De Spaanse journalist José Luis Gonzales Macias schreef in 2020 de ‘Breve Atlas de los Faros del Fin Mundo’, een jaar later verschenen in het Nederlands als Atlas van Vuurtorens aan het Einde van de Wereld. Vierendertig vuurtorens worden beschreven aan de hand van een prachtige landkaart waarop te zien is waar het einde van hun wereld ligt, twee tekeningen, een van de toren in zijn omgeving en een van de toren zelf en een verhaal van een bladzij met opvallende feiten uit de geschiedenis van die vuurtoren. Het boek is prachtig uitgegeven: de kaarten zijn zo gedetailleerd dat je pas op een kleine wereldkaart onderaan kunt zien om welke uithoek van de wereld het gaat maar dat je wel begrijpt waarom daar een vuurtoren moet staan. De tekeningen van de torens zelf hebben korte tekstblokjes met gegevens zoals: architect, bouwjaar, torenhoogte, bouwmateriaal, hoogte en zichtbaarheid van het licht en al of niet nog in gebruik. De verhalen zijn prachtig en de tekeningen van de toren in zijn omgeving zeer geslaagd.

Ik sloeg het boek open bij de Vuurtoren van Aniva, door Japan gebouwd vanaf 1937 op de zuidelijkste punt van het eiland Sachalin dat in de tweede wereldoorlog door de Russen werd ingenomen. Door het vredesverdrag van San Francisco in 1951 moesten de Japanners de toren verlaten. De Russen hebben  het licht op de toren tot 1990 brandende gehouden met behulp van dieselgeneratoren, toen is hij omgebouwd en geautomatiseerd met een radio-isotopengenerator die nog tot 2006 energie leverde op basis van het verval van radio-actief materiaal. In 2006 stopte dat en sinds die tijd is de toren aan de vogels overgeleverd en wordt enkel nog bezocht door toeristen die2014VG Vuurtorens2 ‘haykio’ beoefenen: het bezoeken van vervallen oorden.

Baksteen

Tegenwoordig zoek ik in ieder boek over gebouwen of architectuur dat ik tegenkom ook naar baksteen. De eerste keer dat het hier genoemd wordt gaat het om de ruim 25 meter hoge toren van Cabo Blanco, de noordelijkste punt van Argentinië die het verst uitsteekt in de Oceaan. “Voor de bouw van de vuurtoren waren ruim honderdduizend trapeziumvormige bakstenen nodig. Ze kwamen uit dezelfde fabriek als de bakstenen voor de metro van Buenos Aires en de kathedraal van La Plata.” 
De tweede is de vuurtoren van Lime Rock maar die is de aandacht niet waard: vier meter hoog slechts en gelegen in een inham bij Rhode Island dus niet eens op een punt aan het einde van de wereld.
De derde is een ronde toren van baksteen die te boek staat als 'de Vuurtoren van Maatsuyker'. Deze staat op een rotspunt ten zuiden van Tasmanië. Verderop is alleen nog Antarctica. De verhalen van de stormen die hij heeft doorstaan zijn pakkend.
De vierde waarbij baksteen gebruikt is staat op Tillamoor Rock, een rotspunt voor de noordelijkste punt van de Amerikaanse staat Oregon.

Terschelling

De Brandaris staat niet in het boek want Terschelling is natuurlijk niet het einde van de wereld. Het is echter wel een prachtige toren van gele baksteen: tien bij tien meter, 55 meter hoog en gebouwd in 1594. Hij is daarmee de oudste nog functionerende vuurtoren van ons land.

----------

De foto van de Brandaris vond ik op Wikimedia Commons.


© 2023 Dik Kruithof meer Dik Kruithof - meer "De wereldliteratuur roept" -
Vermaak en Genot > De wereldliteratuur roept
Vuurtorens Dik Kruithof
2014VG Vuurtorens1
De Spaanse journalist José Luis Gonzales Macias schreef in 2020 de ‘Breve Atlas de los Faros del Fin Mundo’, een jaar later verschenen in het Nederlands als Atlas van Vuurtorens aan het Einde van de Wereld. Vierendertig vuurtorens worden beschreven aan de hand van een prachtige landkaart waarop te zien is waar het einde van hun wereld ligt, twee tekeningen, een van de toren in zijn omgeving en een van de toren zelf en een verhaal van een bladzij met opvallende feiten uit de geschiedenis van die vuurtoren. Het boek is prachtig uitgegeven: de kaarten zijn zo gedetailleerd dat je pas op een kleine wereldkaart onderaan kunt zien om welke uithoek van de wereld het gaat maar dat je wel begrijpt waarom daar een vuurtoren moet staan. De tekeningen van de torens zelf hebben korte tekstblokjes met gegevens zoals: architect, bouwjaar, torenhoogte, bouwmateriaal, hoogte en zichtbaarheid van het licht en al of niet nog in gebruik. De verhalen zijn prachtig en de tekeningen van de toren in zijn omgeving zeer geslaagd.

Ik sloeg het boek open bij de Vuurtoren van Aniva, door Japan gebouwd vanaf 1937 op de zuidelijkste punt van het eiland Sachalin dat in de tweede wereldoorlog door de Russen werd ingenomen. Door het vredesverdrag van San Francisco in 1951 moesten de Japanners de toren verlaten. De Russen hebben  het licht op de toren tot 1990 brandende gehouden met behulp van dieselgeneratoren, toen is hij omgebouwd en geautomatiseerd met een radio-isotopengenerator die nog tot 2006 energie leverde op basis van het verval van radio-actief materiaal. In 2006 stopte dat en sinds die tijd is de toren aan de vogels overgeleverd en wordt enkel nog bezocht door toeristen die2014VG Vuurtorens2 ‘haykio’ beoefenen: het bezoeken van vervallen oorden.

Baksteen

Tegenwoordig zoek ik in ieder boek over gebouwen of architectuur dat ik tegenkom ook naar baksteen. De eerste keer dat het hier genoemd wordt gaat het om de ruim 25 meter hoge toren van Cabo Blanco, de noordelijkste punt van Argentinië die het verst uitsteekt in de Oceaan. “Voor de bouw van de vuurtoren waren ruim honderdduizend trapeziumvormige bakstenen nodig. Ze kwamen uit dezelfde fabriek als de bakstenen voor de metro van Buenos Aires en de kathedraal van La Plata.” 
De tweede is de vuurtoren van Lime Rock maar die is de aandacht niet waard: vier meter hoog slechts en gelegen in een inham bij Rhode Island dus niet eens op een punt aan het einde van de wereld.
De derde is een ronde toren van baksteen die te boek staat als 'de Vuurtoren van Maatsuyker'. Deze staat op een rotspunt ten zuiden van Tasmanië. Verderop is alleen nog Antarctica. De verhalen van de stormen die hij heeft doorstaan zijn pakkend.
De vierde waarbij baksteen gebruikt is staat op Tillamoor Rock, een rotspunt voor de noordelijkste punt van de Amerikaanse staat Oregon.

Terschelling

De Brandaris staat niet in het boek want Terschelling is natuurlijk niet het einde van de wereld. Het is echter wel een prachtige toren van gele baksteen: tien bij tien meter, 55 meter hoog en gebouwd in 1594. Hij is daarmee de oudste nog functionerende vuurtoren van ons land.

----------

De foto van de Brandaris vond ik op Wikimedia Commons.
© 2023 Dik Kruithof
powered by CJ2