Kleine kinderen lees je voor en dan komt er een wonderlijk moment waarop ze zelf gaan lezen. Ze gaan dan ook zelf voorlezen. (Vaak gaat daar een fase aan vooraf waarin ze bladzijgewijs de tekst voordragen die jij ze steeds hebt voorgelezen en die ze ongemerkt uit het hoofd hebben geleerd). Er zijn kinderboeken die zich daar goed voor lenen en in het begin van de jaren ‘80 gaf uitgeverij Zwijsen een serie boekjes uit ‘voor kinderen die beginnen met leren lezen’. Soms zijn hedendaagse kinderboeken nogal braaf, of braaf stout (nog erger) en een beetje onnozel. Zo niet de boekjes van Joost Roelofsz uit deze serie: Oom en de pet en Ik zit op de kar (zie afbeelding 1). Roelofsz tekent hele lieve, maar ongerijmde dieren die onverwacht rare dingen doen: een kip Miep in een roze jurk steekt een vuurtje aan; Miep klimt op een tol, op Miep klimt beer Sam, waarop Pim de gans, waarop Oom de haas, waarop de big Kees, waarop Vis etc. Dat kan niet goed gaan en het hele kluitje valt om. Dat is lachen!

Het mooie van die summiere verhaaltjes is de rommelige, anarchistische wereld waarin ze spelen. Ze prikkelen de fantasie. Roelofsz neemt de kinderwereld serieus. De opzet doet iets denken aan het chaotische werk van Dr. Seuss (bijv. The cat in the hat), die met hele andere, veel grilliger, beesten werkt. Of aan, nog weer anders, de mooie dialogen van Bert (Paul Haenen) en Ernie (Wim Schippers). Speelse onverwachtheden die precies de kinderwereld van die leeftijd raken. De juiste toon. Eindeloos kon Emilie lezen van 1.Kees. 2.Ik zit. 3.? (hm?), 4.Ik loop en ik zit (zie afbeelding 2).

Laatst sprak ik de kunstenaar zelf en vertelde hem hoe mooi Emilie en ik die boekjes van hem vonden. Hmm.

‘Oh die boekjes, ja, daar heb ik niet zulke goede herinneringen aan, ik heb veel mooiere dingen gemaakt. Af en toe komen er wel moeders vertellen dat ze het leuk vonden.’

‘Nou Joost, ik vond het werk van zeldzame kwaliteit, simpel maar prachtig, heel wat kunstenaars mochten willen dat ze zulke verhaaltjes konden vertellen.’

‘Nou ik herinner me dat ik die opdracht had aangenomen, en dat ik er maar niet toe kwam, en dat ik de deadline steeds opschoof en dat die man van Zwijsen achter me aan zat, en dat het maar niet afkwam. Toen het eindelijk klaar was kreeg ik mijn honorarium – dat ik direct betaalde aan een man die mijn huis zou verbouwen. Het bleek een junk te zijn die zich niet meer vertoonde, het geld kwam niet meer terug.’

Joost Roelofsz is bepaald geen mopperkont. Jammer dat hij dit stukje van zijn werk zo laag aanslaat.