archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Vermaak en Genot > Naar de film | ||||
Cow - Koe (2) | Dik Kruithof | |||
Toen het verhaal over koeien voor het vorige nummer klaar was las ik een verhaal over de documentaire Cow van de Britse regisseuse Andrea Arnold, die de ronde doet in de Nederlandse bioscopen en toen hij afgelopen weekend hier vertoond werd ben ik gaan kijken. Het is een mooie film over de koe Luma die in Engeland in een grote ligboxenstal loopt. De bedoeling om het leven van een doorsnee koe te laten zien, komt voor mijn gevoel goed over. Veel beelden zijn van dichtbij de koe op haar hoogte gefilmd en zelfs als er meer koeien in beeld zijn is Luma met haar bijna witte kop altijd goed te herkennen. Die witte kop zorgt er ook voor dat de prachtige grote ogen indruk maken waarmee ze naar de wereld om haar heen kijkt. 'Die ogen kunnen je veel vertellen: of ze bang of kalm is, voorzichtig of gefrustreerd' zegt Andrea in een interview. En later: 'Toen ik na vier jaar filmen de beelden terugkeek zag ik Luma’s houding naar ons als een soort openbaring: ze voelde zich door ons gezien'. Als je de hele film ziet dan krijg je (kreeg ik in elk geval) wel een onprettig gevoel over de stal waarin ze een groot deel van hun tijd doorbrengen, nat en vies met zo nu en dan een droge plek om te liggen. Dat komt ook wel omdat de film vooral bestaat uit beelden van de lopende koeien, terwijl ze, als herkauwers, in mijn ervaring ontzettend veel liggen, gewoon rustig herkauwend en om zich heen kijkend, want ze slapen maar weinig. De film bevat dus veel beelden van Luma en soortgenoten in beweging en het mooiste is als ze in het voorjaar naar buiten mogen. Dan lopen ze het weiland in en zijn uitbundig blij, worden wat rustiger, gaan eten en nemen dan rust. Uiteraard is dit als contrast met het stalleven ook op zijn mooist en vrolijkst in beeld gebracht. Zelfs de kalveren ontdekken dan dat er buiten die stal nog een mooie groene wereld is. Alle belangrijke momenten in een koeienleven zijn in beeld gebracht: kalfje krijgen; veel gemolken worden; stier ontmoeten (geen kunstmatige inseminatie op deze boerderij); weer kalfje krijgen (in de film twee keer, in werkelijkheid zes kom je te weten) en dan tenslotte aftakeling en te oud zijn en een onprettig einde, maar wel op de boerderij. En wat mij opviel: er waren steeds heel veel mensen om haar te verplaatsen en die praatten allemaal heel vriendelijk met en tegen haar. Uit een interview: 'ja, ze kennen niet alle koeien maar de koeien met een sterke persoonlijkheid springen eruit.' Ik las trouwens ergens dat koeien die een naam krijgen per jaar vijfhonderd liter melk extra produceren. Waarom zou dat zijn? De aandacht? Ik weet het niet, maar het klinkt logisch. Al met al een prachtige met veel gevoel en inlevingsvermogen gemaakte film. De koe veertig jaar geleden Na mijn bezoek aan de proefboerderij kwam ik ook een boek tegen dat in 1983 is verschenen als gezamenlijke uitgave van Elsevier en Het Zuivelbureau met de titel “DE BOER, de koe en onze zuivelindustrie”, alles in hoofdletters alleen DE BOER in hele grote hoofdletters. Het is in alle opzichten een boek dat nu niet meer zou kunnen verschijnen en wat toen het verscheen waarschijnlijk ook al gedateerd was. Zo groot als de boer op de omslag staat, zo weinig aandacht krijgt hij in de inhoud. In het boek staat de koe centraal en alles wat er met melk gedaan kan worden. Pas helemaal aan het eind komen de boeren aan de beurt op 8 van de 160 bladzijden met als kopjes: ‘De ene boer is de andere niet’; 'Nog weer anders'; 'Boeren in Natuurgebieden' en 'Alternatieven in de veeteelt'. Wel mooi om te lezen hoe de grote zuivelindustrie toen aankeek tegen al die nieuwlichters die rekening wilden houden met de natuur: ‘Bij de tegenwoordige stand van zaken zien we het er niet van komen, dat onze melkveehouderij massaal en drastisch geheel andere wegen gaat bewandelen’. Volgens mij denken ze er nu nog zo over. |
||||
© 2022 Dik Kruithof | ||||
powered by CJ2 |