archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Vermaak en Genot > Naar de film | ||||
Pablo Larraîn | Hans Knegtmans | |||
In de nieuwe film Ema van de Chileense cineast Pablo Larraín wordt flink wat af gedanst. De nieuwe generatie jongeren danst de populaire Reggaeton. Dat is, als ik de beelden moet geloven, een stampende dans in vierkwartsmaat, die sterk doet denken aan een boertige doe-het-zelfdans die ik sinds de jaren vijftig van de vorige eeuw niet meer gezien had. De geschiedenis herhaalt zich kennelijk. Dat is in zoverre relevant dat de mannelijke hoofdpersoon, die veel van dans en muziek af weet, zweert bij klassieke muziek en een bloedhekel heeft aan de nieuwlichterige Reggaeton. Als dit nu mijn enige bezwaar tegen de film was dan viel het nog wel mee. Maar dat is het niet. Op de deskundige filmsite Rotten Tomatoes worden tientallen professionele critici aan het woord gelaten die – in meerdere of mindere mate – hun chagrijn niet onder stoelen of banken steken. Veel van die bezwaren zijn te omschrijven als gemakzuchtig, simplistisch of kort door de bocht. Tot voor kort had ik nauwelijks een mening over Larraín. Om eerlijk te zijn: ik kon zonder spiekbriefje slechts drie van zijn titels reproduceren. Twee andere ontdekte ik doordat ik ze bij toeval in mijn archief aantrof. Nee, je kunt niet zeggen dat hij tot mijn 'mustsee' regisseurs hoort. Dan nog is het niet mijn gewoonte filmtitels van een redelijk bekende regisseur zonder meer te vergeten. Uit nieuwsgierigheid over mijn wanprestatie heb ik – in hetzelfde theater en op dezelfde stoel – de film ten tweede male bezocht en toen werd me veel duidelijk. Ten eerste speelden drie door mij vergeten passages zich af in de eerste vijftien à twintig minuten van de film – tijd die ik veelal gebruik om te checken of ik mijn kijkerspas niet heb zoekgemaakt, of mijn portemonnee, en om nog even snel mijn neus te snuiten. Een ander probleem is dat de dialogen zo worden afgeraffeld dat de kijker het niet bij kan benen. Kennelijk wenst Larraín geen rekening te houden met bezoekersgewoonten. Bedenkelijker zijn de inhoudelijke tekortkomingen. Wat te denken van de hoofdpersonen? Ema is muziekdocente op een middelbare school, maar haar lust en leven liggen bij de dans, vooral bij die vermaledijde Reggaeton. Zij is getrouwd met de droogkloterige en vooral veel oudere, muziekleraar Gastón. Dat is geen harmonisch huwelijk. Ema is een verwend en egoïstisch kreng, Gastón een in zichzelf gekeerde brompot. Het echtpaar had een aangenomen zoontje, Polo, maar dat was geen succes. Zo stak het jochie het huis in de fik. Ook verminkte hij, zonder enige reden, het gezicht van het zusje van Ema. Zelfs voor Ema en Gaston was dit te veel van het goede, vandaar dat ze hem terugstuurden naar het adoptiekantoor. Opgeruimd staat netjes, denkt de kijker, maar helaas. Onverwacht doet Ema’s moederhart van zich horen, zodat zij – nu clandestien – erop uittrekt om zich wederom over de kleine Polo te ontfermen. (Dit alles speelt zich af in het eerste kwartier van de film, terwijl de toeschouwer nog met zijn toegangskaartje en zo bezig is.) Als u deze intrige wat druk – en misschien zelfs ongeloofwaardig – vindt, dan bent u niet de enige. Zeker niet als u in ogenschouw neemt dat Ema nauwelijks in de medemens geïnteresseerd is, behalve in haar half dozijn hippievriendinnen met wie ze graag uit dansen gaat. (Eigenlijk, maar dat vermoedde u al, vond ik Ema een narcistisch kreng en had ik te doen met haar sullige echtgenoot. Het eenzame hoogtepunt van de film was voor mij dan ook het moment waarop die in een verbijsterende aanval van welsprekendheid haar verbaal alle hoeken van de kamer laat zien. Maar waarom zo laat?) Goed, de film gaat nog geruime tijd door, zodat we er getuige van kunnen zijn dat Ema seksueel niet eenkennig is en het aanlegt met een getrouwde vrouw en een eveneens gehuwde nachtclubemployé. Het is een va-et-vient en een enkeling zou bijna het overzicht kunnen verliezen. De regisseur echter is voor geen kleintje vervaard. Hij deinst zelfs niet terug voor een happy end dat hooguit zou passen in een onschuldige familiekomedie, maar zeker niet in een existentialistische nadenkfilm. Nog iets over het acteren. Mariana Di Girolalamo speelt met verve de bitch die ze moet zijn en de vroegere ster Gael García Bernal (nog niet eens zo lang geleden een geliefde jeune premier) neemt met professionele zelfverloochening de rol van lulletje op zich. Hij is tot aanzienlijk meer in staat. ------ De plaatjes zijn van Filmdepot |
||||
© 2020 Hans Knegtmans | ||||
powered by CJ2 |