archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug
Meteen verkikkerd Hans Knegtmans

1716VG VorspielWe mogen weer naar de bios. Volgens mijn schriftje waar alles in staat, dateert mijn laatste bioscoopbezoek van 3 maart jl. Drie maanden abstinentie, het is niet niks. Gelukkig weet ik uit ervaring dat het me weinig moeite kost om radicaal met iets op te houden. Men denke aan roken, auto rijden en vergelijkbare alles of niets-besluiten. Bovendien wist ik dat het bioscoopverlies van tijdelijke aard zou zijn. Maar dan nog: op mijn oude dag is het missen van zo’n 30 films geen sinecure.

Volgens geruchten was het bioscoopbezoek er niet eenvoudiger op geworden en mijn eerste bezoek-nieuwe-stijl werd gekenmerkt door grote onzekerheid over wat mij te wachten stond. Hoe stringent was het reserveringssysteem? Hoe lang tevoren was mijn aanwezigheid in het theater gewenst? (Dit verschijnsel deed me denken aan baseballwedstrijden die ik in het verleden had bezocht. De eerste wedstrijd tussen de San Diego Padres en de Pittsburgh Pirates kostte me urenlang gepuzzel voordat ik het juiste scenario voor ogen had. De tweede wedstrijd echter, één dag later, voelde alsof ik naar de kruidenier op de hoek moest. Ik kon zelfs een Amerikaanse medebezoeker bijpraten. ‘Bus 29? Ja, die stopt hier aan de overkant. Hij is alleen een beetje laat.’

Uiteindelijk bleek het theaterbezoek een eitje te zijn. De enige ingreep in de bios bestond eruit dat de stoelen in de foyer het veld hadden moeten ruimen, zodat de bezoekers tot hun verbazing zagen dat de café-achtige foyer omgetoverd was tot iets wat het meeste leek op de piste van een ouderwets circus. Het behoeft geen betoog dat ook hier de vloeren rijkelijk bezaaid waren met pijlen die de gewenste looprichting aangaven.

Maar verder was het business as usual. Nou, bijna. De Leidse bioscopen lassen sinds jaar en dag een pauze in, ergens tijdens de voorstelling. Veel bezoekers ervaren dit extra kwartiertje als een overbodige onderbreking van de film waarvoor ze gekomen zijn. Het wekt geen verwondering dat die pauze in strijd is met de coronastrategie, menselijk contact indien mogelijk te minimaliseren. Natuurlijk is het verdwijnen van de pauze strijdig met de omzet van frisdrank en popcorn. Waarschijnlijk treedt ook hier gewoontevorming op en leren de bezoekers dat ze hun zoetigheid voor aanvang van de voorstelling moeten aanschaffen.

Een laatste logistieke verandering bestaat eruit dat in de maand juli voor elke zaal slechts 30 plaatsen worden verkocht. Dat betekent dat de organisatie, voordat de kaarten worden verkocht, moet puzzelen welke dertig plaatsen zó worden geselecteerd, dat de mensen niet op elkaars lip zitten. De kassamedewerker en de zaalwachten beschikken per voorstelling allemaal over een plattegrond waarop de dertig geschikte plaatsen gemarkeerd zijn. Dat leidt ertoe dat mensen niet ‘verkeerd’ gaan zitten. Het1716VG Nina Hoss is voorstelbaar dat, wanneer binnenkort het maximum aantal plaatsen tot honderd wordt verhoogd, dit tot chaos leidt. Maar hopelijk heeft ook daarvoor de technische staf een werkbaar plannetje bedacht.

En hoe heb ik mijn tweede bioscoopronde ingezet? Dat raadt u toch niet, dus laat ik het maar verklappen. Het is het zoveelste hoogstandje van de Duitse actrice Nina Hoss. Wees eerlijk, die naam zegt u niets. Dat is ook geen wonder. De gemiddelde filmhuisbezoeker heeft – als het meezit – één of hooguit twee van haar films gezien en ik weet nu al dat ook haar nieuwe film, Das Vorspiel, geen volle zalen zal trekken. Ik moest diep graven voordat ik alle vier haar films die ons land hebben bereikt, op een rijtje had. Chronologisch zijn dit Das Herz ist ein dunkeles Wald (2000), A most wanted man (2014), Barbara (2016) en nu dus Das Vorspiel. (Misschien moet u op internet even haar beeltenis opzoeken, al betwijfel ik of die tweedimensionale kiekjes haar recht doen.) Nu, op hoop van zegen. Ik zou haar superieur noemen, als dat niet zo duidelijk de connotatie van kapsoneswijf in zich droeg.

Geef me even een herkansing, dan probeer ik iets anders. Goed: Das Herz ist ein dunkeles Wald. De hoofdpersoon daarin is allesbehalve superieur. Hoofdpersoon Marie is aanvankelijk een toonbeeld van echtelijke trouw en een rechtschapen huisvrouw. Op een kwade ochtend echter ontdekt ze dat haar man haar bedondert. Wat heet: hij gaat elke ochtend in plaats van naar zijn werk naar zijn vriendin, met wie hij een even intensieve relatie heeft als met Marie. Een bigamist, heet dat. Zelfs de meest ruimdenkende kijker zal dit niet willen bagatelliseren als naast de pot pissen. En Nina Hoss, mooi en kwetsbaar, neemt haar toevlucht tot dramatische middelen.

Vergelijkenderwijs is Das Vorspiel minder spectaculair, en zeker minder larmoyant. Maar vrolijk wordt het niet.
De violiste Anna (Nina Hoss) verdient de kost als docente aan het conservatorium. Tijdens een examen komt ze in contact met de tiener Christian (Jens Albinus). De andere juryleden zijn niet laaiend over zijn prestaties, maar Anna erkent zijn potentieel en werpt zich op als docent voor het jonge talent. Met dit uitgangspunt kun je tientallen kanten op. Zo krijgen we te maken met de grillen van het al dan niet gemankeerde wonderkind, maar ook met de perikelen tussen Anna en haar echtgenoot (die zelf ook overloopt van muzikale aspiraties).

De details moet u zelf maar gaan zien. Het belangrijkste wapenfeit van regisseur Ina Weisse is dat zij Hoss in de gelegenheid stelt haar niet-geringe acteertalent in de praktijk te brengen. Thematisch doet de film denken aan La pianiste, met een indrukwekkende hoofdrol van Isabelle Huppert. Maar mijn hart gaat uit naar Nina Hoss en alle films van haar die ik nog niet gezien heb.


© 2020 Hans Knegtmans meer Hans Knegtmans - meer "Naar de film" -
Vermaak en Genot > Naar de film
Meteen verkikkerd Hans Knegtmans
1716VG VorspielWe mogen weer naar de bios. Volgens mijn schriftje waar alles in staat, dateert mijn laatste bioscoopbezoek van 3 maart jl. Drie maanden abstinentie, het is niet niks. Gelukkig weet ik uit ervaring dat het me weinig moeite kost om radicaal met iets op te houden. Men denke aan roken, auto rijden en vergelijkbare alles of niets-besluiten. Bovendien wist ik dat het bioscoopverlies van tijdelijke aard zou zijn. Maar dan nog: op mijn oude dag is het missen van zo’n 30 films geen sinecure.

Volgens geruchten was het bioscoopbezoek er niet eenvoudiger op geworden en mijn eerste bezoek-nieuwe-stijl werd gekenmerkt door grote onzekerheid over wat mij te wachten stond. Hoe stringent was het reserveringssysteem? Hoe lang tevoren was mijn aanwezigheid in het theater gewenst? (Dit verschijnsel deed me denken aan baseballwedstrijden die ik in het verleden had bezocht. De eerste wedstrijd tussen de San Diego Padres en de Pittsburgh Pirates kostte me urenlang gepuzzel voordat ik het juiste scenario voor ogen had. De tweede wedstrijd echter, één dag later, voelde alsof ik naar de kruidenier op de hoek moest. Ik kon zelfs een Amerikaanse medebezoeker bijpraten. ‘Bus 29? Ja, die stopt hier aan de overkant. Hij is alleen een beetje laat.’

Uiteindelijk bleek het theaterbezoek een eitje te zijn. De enige ingreep in de bios bestond eruit dat de stoelen in de foyer het veld hadden moeten ruimen, zodat de bezoekers tot hun verbazing zagen dat de café-achtige foyer omgetoverd was tot iets wat het meeste leek op de piste van een ouderwets circus. Het behoeft geen betoog dat ook hier de vloeren rijkelijk bezaaid waren met pijlen die de gewenste looprichting aangaven.

Maar verder was het business as usual. Nou, bijna. De Leidse bioscopen lassen sinds jaar en dag een pauze in, ergens tijdens de voorstelling. Veel bezoekers ervaren dit extra kwartiertje als een overbodige onderbreking van de film waarvoor ze gekomen zijn. Het wekt geen verwondering dat die pauze in strijd is met de coronastrategie, menselijk contact indien mogelijk te minimaliseren. Natuurlijk is het verdwijnen van de pauze strijdig met de omzet van frisdrank en popcorn. Waarschijnlijk treedt ook hier gewoontevorming op en leren de bezoekers dat ze hun zoetigheid voor aanvang van de voorstelling moeten aanschaffen.

Een laatste logistieke verandering bestaat eruit dat in de maand juli voor elke zaal slechts 30 plaatsen worden verkocht. Dat betekent dat de organisatie, voordat de kaarten worden verkocht, moet puzzelen welke dertig plaatsen zó worden geselecteerd, dat de mensen niet op elkaars lip zitten. De kassamedewerker en de zaalwachten beschikken per voorstelling allemaal over een plattegrond waarop de dertig geschikte plaatsen gemarkeerd zijn. Dat leidt ertoe dat mensen niet ‘verkeerd’ gaan zitten. Het1716VG Nina Hoss is voorstelbaar dat, wanneer binnenkort het maximum aantal plaatsen tot honderd wordt verhoogd, dit tot chaos leidt. Maar hopelijk heeft ook daarvoor de technische staf een werkbaar plannetje bedacht.

En hoe heb ik mijn tweede bioscoopronde ingezet? Dat raadt u toch niet, dus laat ik het maar verklappen. Het is het zoveelste hoogstandje van de Duitse actrice Nina Hoss. Wees eerlijk, die naam zegt u niets. Dat is ook geen wonder. De gemiddelde filmhuisbezoeker heeft – als het meezit – één of hooguit twee van haar films gezien en ik weet nu al dat ook haar nieuwe film, Das Vorspiel, geen volle zalen zal trekken. Ik moest diep graven voordat ik alle vier haar films die ons land hebben bereikt, op een rijtje had. Chronologisch zijn dit Das Herz ist ein dunkeles Wald (2000), A most wanted man (2014), Barbara (2016) en nu dus Das Vorspiel. (Misschien moet u op internet even haar beeltenis opzoeken, al betwijfel ik of die tweedimensionale kiekjes haar recht doen.) Nu, op hoop van zegen. Ik zou haar superieur noemen, als dat niet zo duidelijk de connotatie van kapsoneswijf in zich droeg.

Geef me even een herkansing, dan probeer ik iets anders. Goed: Das Herz ist ein dunkeles Wald. De hoofdpersoon daarin is allesbehalve superieur. Hoofdpersoon Marie is aanvankelijk een toonbeeld van echtelijke trouw en een rechtschapen huisvrouw. Op een kwade ochtend echter ontdekt ze dat haar man haar bedondert. Wat heet: hij gaat elke ochtend in plaats van naar zijn werk naar zijn vriendin, met wie hij een even intensieve relatie heeft als met Marie. Een bigamist, heet dat. Zelfs de meest ruimdenkende kijker zal dit niet willen bagatelliseren als naast de pot pissen. En Nina Hoss, mooi en kwetsbaar, neemt haar toevlucht tot dramatische middelen.

Vergelijkenderwijs is Das Vorspiel minder spectaculair, en zeker minder larmoyant. Maar vrolijk wordt het niet.
De violiste Anna (Nina Hoss) verdient de kost als docente aan het conservatorium. Tijdens een examen komt ze in contact met de tiener Christian (Jens Albinus). De andere juryleden zijn niet laaiend over zijn prestaties, maar Anna erkent zijn potentieel en werpt zich op als docent voor het jonge talent. Met dit uitgangspunt kun je tientallen kanten op. Zo krijgen we te maken met de grillen van het al dan niet gemankeerde wonderkind, maar ook met de perikelen tussen Anna en haar echtgenoot (die zelf ook overloopt van muzikale aspiraties).

De details moet u zelf maar gaan zien. Het belangrijkste wapenfeit van regisseur Ina Weisse is dat zij Hoss in de gelegenheid stelt haar niet-geringe acteertalent in de praktijk te brengen. Thematisch doet de film denken aan La pianiste, met een indrukwekkende hoofdrol van Isabelle Huppert. Maar mijn hart gaat uit naar Nina Hoss en alle films van haar die ik nog niet gezien heb.
© 2020 Hans Knegtmans
powered by CJ2