 |
 A white, white Day voldoet geheel aan het beeld dat u en ik hebben van de IJslandse film. Alleen de openingssequentie al. Een personenauto rijdt met grote snelheid over een bochtige tweebaansautoweg. De camera filmt de gevaarlijke rit vanaf veilige hoogte, maar dat maakt de beelden niet minder eng. Hoe zal deze rit aflopen? U raadt het al: in een scherpe bocht rijdt de auto dwars door de vangrail heen en stort zich in de diepte. Zo, dat hebben we gelukkig gehad. Wat er nog meer aan akeligs gebeurt, zien we later wel. Wie dan leeft, wie dan zorgt.
In de volgende scène bouwt iemand op het platteland een huis. Dat is ook spannend, maar op een andere manier. We zien alleen het huis-in-aanbouw. In dit geval is er geen centje actie te zien. Alleen de staat van het huis wordt schoksgewijs getoond, samen met het seizoen en/of het weer. Minder spectaculair, maar beeldschoon.
Pas dan komen de eerste bewegende mensen in beeld, een oudere man en een meisje van een jaar of acht. We begrijpen al snel dat zij de hoofdrolspelers zijn. De oude man (die zich Inginundur noemt) is kennelijk de opa van het meisje Zij heeft ook ‘gewoon’ een vader en moeder, maar die spelen geen rol van betekenis. Des te belangrijker is de bestuurder van de verongelukte auto. Het blijkt dat zij de vrouw was van Iginundur, de opa in het verhaal dus. Na het dodelijke ongeluk wordt de band tussen de oude baas en zijn kleindochter alleen maar hechter en intiemer.
Hoe raak de relatie tussen de hoofdfiguren ook wordt geschetst, het verhaal heeft meer nodig om aan te spreken. Die extra input komt er ook en het is geen kattendrek. Inginundur krijgt van zijn dochter een doos met oude rommel om weg te gooien. Bij het doorspitten van de troep stuit hij op een kledingstuk dat van zijn vrouw geweest is. Na wat gepuzzel concludeert hij dat zij een relatie heeft gehad met een wederzijdse kennis. Dat vermoeden had hij al maar, zo gaat dat soms, het leek te veel werk om daar een halszaak van te maken. Nu zij echter overleden is, houdt niemand hem tegen.
Aha! Nu begrijpen we zijn opvliegende momenten beter. Die keer dat hij tijdens een voetbalpotje om niets een medespeler nodeloos hard torpedeerde. En vooral hoe hij tijdens een ruzie zijn twee naaste ex-collega’s bij de politie in elkaar sloeg, voor hij ze – hoe passend – in een politiecel opsloot. U begrijpt dat A white, white Day een film is waarvan je de afloop niet moet verklappen. Maar ik kan u verzekeren dat regisseur annex scenarist Hlynur Palmason een terecht veelgeroemde topprestatie levert.
|
|
