![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() ![]() ![]() ![]() |
![]() |
|
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
|
![]() |
|||||||||||||||||||||||||||
![]() |
![]() |
![]() |
Vermaak en Genot > Naar de film | ||||
Pedofilie is niet mijn ding | Hans Knegtmans | |||
![]() Maar, durf ik te zeggen, de Leunstoellezers zijn op filmgebied in meerderheid hooguit early adopters. En – al probeer ik er niet met mijn pet naar te gooien – daardoor zijn sommige van mijn stukjes belangrijker en/of zorgvuldiger onderbouwd dan andere. Jawel, nog even geduld. Mijn nieuwe stukje gaat over de film Muidhond. Navraag leerde mij dat dit een doordachte speelfilm was over pedofilie. En de recensies in de krant hadden mij de indruk gegeven dat dit geen film was waarvan je halverwege, of nog eerder, de draad kwijtraakte. Zo kon het gebeuren dat ik uit onversneden eigenbelang hier een Nederlands/Vlaamse coproductie bespreek die ik in andere omstandigheden mogelijk had laten lopen. In de Filmkrant staat een interview met de regisseuse Patrice Toye en de scenariste Inge Schilperoord, over de oprechtheid en het maatschappelijk ![]() Ik heb weinig vertrouwen in films die een debat op gang willen brengen, tenzij het over vuurwerk gaat of de onaangepastheid van allochtone asielzoekers. Natuurlijk besef ik dat pedofielen het moeilijk hebben, zowel qua zelfbeeld als wanneer ze openlijk zouden toegeven aan hun seksuele impulsen. Ik mag dan geen expert zijn op dit terrein, ik ben wel sociaal-psycholoog en kan aardig inschatten wanneer een sociaal thema kan leiden tot wrijving tussen de partijen. Dat maakte dat ik mij, ondanks de relatieve braafheid van de makers, bij herhaling voelde alsof ik een horrorfilm bezocht waarin je tientallen signalen krijgt die betekenen dat er narigheid in de lucht hangt. Maar een maatschappelijke discussie? De wens lijkt de vader van de gedachte te zijn. ------ De plaatjes zijn van Filmdepot |
||||
© 2020 Hans Knegtmans | ||||
![]() |
![]() |
![]() |
||
![]() |
powered by CJ2 |