archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Vermaak en Genot > Naar de film | ||||
Time to die | Thomas van der Steen | |||
Het is 19 oktober 1969 en door het autoraampje zie ik de zon ondergaan. Het verlichte klokje op het dashboard bevestigt het onweerlegbare feit: over tien minuten begint Floris en het is nog ver naar Hilversum. De A27 ligt er nog niet dus zelfs een flard van mijn favoriete tv-programma wordt me misgund. Herhalingen, videorecorders, uitgesteld kijken, allemaal toekomstmuziek. Op de achterbank van de Taunus denk ik aan mijn vrienden en klasgenoten die zich al verkneukelend voor de tv hebben genesteld, zij wel. Dat ik morgen op het schoolplein niet mee kan praten over stoere Floris en zijn mysterieuze vriend Sindala is ondraaglijk. Ik ben ontroostbaar. Vrijdag 19 juli overleed mijn jeugdheld, vijf dagen erna werd dat wereldkundig gemaakt. Het eerste waar ik aan dacht was Floris en dat in zelfmedelijden zwelgende 11-jarige jongetje achterin de Ford. Maar snel verdween die gedachte en werd vervangen door Eric in Turks Fruit. In 1972, inmiddels 14, zag ik het boek in de boekenkast. Ik wist niets van de inhoud, ophef of expliciete. Ik pakte het vanwege de letters op de rug, ze lichtten op als neonletters in een donkere woestijn. Jan Wolkers heeft mijn idee over vrouwen, liefde en seks voor de duur van mijn jeugd gevormd. Of misvormd, dat kan ook. Af en toe steekt een residu uit die tijd nog de kop op. Een jaar na het lezen van het boek zag ik de film. Rutger speelde de ik uit het boek als Eric en deed dat met verve. De jonge Thomas wilde nu alleen nog maar leven als hij. Iets vaags doen met kunst, door een zonovergoten Amsterdam fietsen, goedkope wijn slobberen en seks, oneindig veel seks met de mooiste vrouw ter wereld: Monique van de Ven. Rutgers heldendom bereikte orgastische hoogten. In 1977 zag iedereen in Nederland Soldaat van Oranje. Rutger speelde alweer Erik maar nu geschreven met een k. Ik vond de film maar zozo. De studenten waren carnavalesk, de Duitsers eendimensionaal en Erik snoeverig. Door het succes in de Verenigde Staten van die film maakte Hauer zijn debuut in Hollywood. Nighthawks heette de film, Sylvester Stallone was zijn tegenspeler. Onze Nederlandse trots speelde Wulfgar, een gewetenloze terrorist met ijskoude ogen. Ik moest erheen omdat die andere jeugdheld, Keith Emerson, er de muziek voor schreef. Nighthawks was de opmaat voor de vele rollen die hij als blonde, blauwogige bruut speelde. Een eindeloze reeks B-films was het gevolg. Blade Runner uit 1982 werd een culthit en dat kwam zeker door Roy Batty, de replicant die onovertroffen strak werd neergezet door Rutger. De film was mij te donker, somber en arty. Het kreeg dan ook later het predicaat ‘tech noir’, een mix van film noir en science fiction. De laatste woorden van Roy Batty in die film zijn wereldberoemd geworden als de Tears in rain monologue. De acteur had er de nacht voor de opname nog aan gesleuteld. ‘I’ve seen things you people wouldn’t believe. Attack ships on fire off the shoulder of Orion. I watched C-beams glitter in the dark near the Tannhäuser Gate. All those moments will be lost in time, like tears in the rain. Time to die.’ De sciencefictionfilm speelt in 2019, dat leek in 1982 lichtjaren ver. Maar kijk, ineens is het zo ver en onze Rutger Hauer sterft, een aangekondigde dood. Vaarwel Rutger, ik dank je, vooral voor jouw eerste Nederlandse rollen, ze toverden een blos op mijn jonge wangen. --------- Het plaatje is van Petra Busstra Meer informatie op: www.petrabusstra.com |
||||
© 2019 Thomas van der Steen | ||||
powered by CJ2 |