archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug
Brand in Zuid-Korea Hans Knegtmans

1602VG Burning1Lee Chang-Dong (64) heeft met zijn speelfilms heel wat internationale prijzen in de wacht gesleept. Koplopers zijn, chronologisch gerangschikt, Green Fish (1997, 10 stuks), Peppermint Candy (1999, 10), Oasis (2002, 20), Secret Sunshine (2007, 17) en Poetry (2010, 24). Geen wonder dat de liefhebbers reikhalzend uitkeken naar zijn nieuwe film Burning. Zeker toen bekend werd dat die film in Cannes met ruime voorsprong de felbegeerde FIPRESCI-prijs had gewonnen. Je zou als regisseur buiten je schoenen gaan lopen.

De eerste twee films zijn aan mij voorbijgegaan, maar reeds ten tijde van Secret  Sunshine rekende ik me tot zijn fans en had ik me voorgenomen de rest van zijn oeuvre alsnog in te halen. (Dat laatste is er niet van gekomen en met reden: terwijl bijna iedereen films bekijkt op video, pc of zelfs de telefoon, behoor ik nog tot de oude hap die een bioscoopfilm pas kan waarderen als die op een joekel van een projectiescherm wordt vertoond.)

Burning wordt geafficheerd als thriller. Dat klopt, als je dat begrip niet opvat als een misdaadfilm. Denk aan Hitchcock: spannend tot en met, maar niet altijd op-het-puntje-van-je-stoel spannend. Suspense, dat is het woord waar ik naar zoek. Het omslagpunt naar ‘klassieke’ spanning wordt in Burning bereikt zodra de regisseur een derde hoofdpersoon opvoert. Daarvoor kunnen we het wel zonder een rustgevend pilletje af.

Twee fleurig geklede reclamemeisjes proberen klanten een winkel in te lokken met genummerde ballen, waarvan sommige een prijs zullen opleveren. Een van de klanten is een sloom ogende jongen, maar dat lijkt één van die meisjes anders te zien. Ze praat hem op samenzweerderige toon een gratis bal aan. Ach, waarom ook niet? En jawel: het nummer van zijn bal blijkt te corresponderen met het winnende getal. Bingo! In één moeite door strikt ze hem voor een afspraakje na haar werk. Kijk, zo versier je iemand. (Ik zou de film nog eens moeten zien om de truc met de genummerde bal te begrijpen.)

Het blijkt dat ze samen op school hebben gezeten, ook al heeft de jongen – Jong-su geheten – dat niet meteen door. Niet uit het veld geslagen vraagt het meisje – Hae-mi – hem of hij de komende dagen haar kat Boiler kan verzorgen. Zij gaat een paar weken met vakantie naar Afrika en zo’n beest kun je niet zonder eten en een schone kattenbak achterlaten.

Intussen hebben wij allang gezien dat Jong-su de lulligste niet is. Het verbaast ons dan ook niet echt dat ze zelfs al voor haar vertrek seks hebben, terwijl zij nog vrijwel niets van hem weet. Ja, hij heeft verteld dat hij ambieert schrijver te worden en in afwachting van inspiratie behelpt hij zich met een armetierig baantje. Een beetje ongemakkelijk is het wel, maar wie zijn wij om jongelui uit een andere cultuur de les te lezen?

Goed, zij gaat op vakantie en hij zorgt voor eten en houdt de bak schoon. Het enige dat afwijkt van de geplande taakverdeling is dat poes Boiler zich niet laat zien. En de telefoon gaat een paar keer zonder dat de beller een kick geeft. Dat zal onze tijd wel duren.
Wanneer hij na afloop1602VG Burning2 van de vakantie Hae-mi ophaalt van het vliegveld heeft ze iemand bij zich, die ze op vakantie ontmoet heeft. Keurige man, goed in het pak. Hij stelt zich voor als Ben en maakt vooralsnog geen aanstalten om afscheid te nemen van Hae-mi. Weliswaar heeft hij nu geen vervoer naar huis, maar na een telefoontje verschijnt  spoorslags een man in een blinkende Porsche, kennelijk met geen ander doel dan Ben diens auto te bezorgen.

Hoewel Ben hierna wel degelijk een eigen leven leidt, ziet hij er kennelijk geen been in om bij Jong-su en Hae-mi als dritte im Bunde op te treden. Ik kan me geen enkel gesprek in de film herinneren waarin Jong-su expliciet aan Hae-mi vraagt wat ze nu precies wil met die ongevraagde gezinsuitbreiding. En zij lijkt het de normaalste zaak van de wereld te vinden. Op een bepaald moment is Hae-mi plotsklaps van het toneel verdwenen. De filmmaker benadert haar vertrek met dezelfde nonchalance als waarmee hij eerder de komst van Ben presenteerde.

De filmtitel Burning heeft overigens niets van doen met al de vreemde relationele verwikkelingen. Tijdens een onverwacht persoonlijk gesprek bekent Ben Jong-su dat hij er een opmerkelijke hobby op na houdt. Hij krijgt er een kick van kassen – zoals wij die in het Westland hebben – in de fik te steken. (Ik ben geen expert, maar in de film branden ze dat het een lieve lust is.) Binnenkort moet het er maar weer eens van komen. Deze uitspraak klinkt behoorlijk dreigend en Jong-su speurt dagelijks de omgeving af om te zien of alles er nog staat. Tijdens de slotscène bemerkt de kijker alsnog dat de film ook als klassieke thriller zijn verdiensten heeft.

Voor de volledigheid: Burning is geen film over hoe je kassen in de hens steekt, hoe mooi de beelden van een goede fik ook mogen zijn. De enige reden dat hij zo heet en niet anders, is dat de film zich losjes baseert op een kort verhaal van de Japanner Haruki Murakami. Zeer losjes. Vijf procent Murakami, 95% Lee. Voor zover de film zich uitlaat over de verhoudingen tussen de beide Korea’s, is dat zeer terloops. In één scène leren we dat het verhaal zich niet ver van de grens met Noord-Korea afspeelt. Op de vraag wat dat rare geluid in de verte betekent, komt het antwoord dat dit de propagandateksten zijn die de bewoners de godganse dag versterkt over zich uitgegoten krijgen. En we zien tv-beelden waarin president Trump iets aardigs over Noord-Korea debiteert. Intussen staat Jong-su tegen een muur te pissen.

De kijkers die hun nouvelle vague kennis paraat hebben zal het veel plezier doen te ontdekken dat de soundtrack gesierd wordt door een iconisch jazzdeuntje dat ook al in een andere film figureert. Bijna alle nummers op de lp/cd van de film – Ascenseur pour l’échafaud – lijken als twee druppels water op elkaar, dus u moet even puzzelen voor u de juiste track te pakken heeft. Daarna kunt u uw buren gek maken door de plaat 30 keer of vaker te draaien.

Samenvattend: voor Burning heb je aan één keer kijken niet genoeg.

-----
De plaatjes zijn geselecteerd door de schrijver


© 2018 Hans Knegtmans meer Hans Knegtmans - meer "Naar de film" -
Vermaak en Genot > Naar de film
Brand in Zuid-Korea Hans Knegtmans
1602VG Burning1Lee Chang-Dong (64) heeft met zijn speelfilms heel wat internationale prijzen in de wacht gesleept. Koplopers zijn, chronologisch gerangschikt, Green Fish (1997, 10 stuks), Peppermint Candy (1999, 10), Oasis (2002, 20), Secret Sunshine (2007, 17) en Poetry (2010, 24). Geen wonder dat de liefhebbers reikhalzend uitkeken naar zijn nieuwe film Burning. Zeker toen bekend werd dat die film in Cannes met ruime voorsprong de felbegeerde FIPRESCI-prijs had gewonnen. Je zou als regisseur buiten je schoenen gaan lopen.

De eerste twee films zijn aan mij voorbijgegaan, maar reeds ten tijde van Secret  Sunshine rekende ik me tot zijn fans en had ik me voorgenomen de rest van zijn oeuvre alsnog in te halen. (Dat laatste is er niet van gekomen en met reden: terwijl bijna iedereen films bekijkt op video, pc of zelfs de telefoon, behoor ik nog tot de oude hap die een bioscoopfilm pas kan waarderen als die op een joekel van een projectiescherm wordt vertoond.)

Burning wordt geafficheerd als thriller. Dat klopt, als je dat begrip niet opvat als een misdaadfilm. Denk aan Hitchcock: spannend tot en met, maar niet altijd op-het-puntje-van-je-stoel spannend. Suspense, dat is het woord waar ik naar zoek. Het omslagpunt naar ‘klassieke’ spanning wordt in Burning bereikt zodra de regisseur een derde hoofdpersoon opvoert. Daarvoor kunnen we het wel zonder een rustgevend pilletje af.

Twee fleurig geklede reclamemeisjes proberen klanten een winkel in te lokken met genummerde ballen, waarvan sommige een prijs zullen opleveren. Een van de klanten is een sloom ogende jongen, maar dat lijkt één van die meisjes anders te zien. Ze praat hem op samenzweerderige toon een gratis bal aan. Ach, waarom ook niet? En jawel: het nummer van zijn bal blijkt te corresponderen met het winnende getal. Bingo! In één moeite door strikt ze hem voor een afspraakje na haar werk. Kijk, zo versier je iemand. (Ik zou de film nog eens moeten zien om de truc met de genummerde bal te begrijpen.)

Het blijkt dat ze samen op school hebben gezeten, ook al heeft de jongen – Jong-su geheten – dat niet meteen door. Niet uit het veld geslagen vraagt het meisje – Hae-mi – hem of hij de komende dagen haar kat Boiler kan verzorgen. Zij gaat een paar weken met vakantie naar Afrika en zo’n beest kun je niet zonder eten en een schone kattenbak achterlaten.

Intussen hebben wij allang gezien dat Jong-su de lulligste niet is. Het verbaast ons dan ook niet echt dat ze zelfs al voor haar vertrek seks hebben, terwijl zij nog vrijwel niets van hem weet. Ja, hij heeft verteld dat hij ambieert schrijver te worden en in afwachting van inspiratie behelpt hij zich met een armetierig baantje. Een beetje ongemakkelijk is het wel, maar wie zijn wij om jongelui uit een andere cultuur de les te lezen?

Goed, zij gaat op vakantie en hij zorgt voor eten en houdt de bak schoon. Het enige dat afwijkt van de geplande taakverdeling is dat poes Boiler zich niet laat zien. En de telefoon gaat een paar keer zonder dat de beller een kick geeft. Dat zal onze tijd wel duren.
Wanneer hij na afloop1602VG Burning2 van de vakantie Hae-mi ophaalt van het vliegveld heeft ze iemand bij zich, die ze op vakantie ontmoet heeft. Keurige man, goed in het pak. Hij stelt zich voor als Ben en maakt vooralsnog geen aanstalten om afscheid te nemen van Hae-mi. Weliswaar heeft hij nu geen vervoer naar huis, maar na een telefoontje verschijnt  spoorslags een man in een blinkende Porsche, kennelijk met geen ander doel dan Ben diens auto te bezorgen.

Hoewel Ben hierna wel degelijk een eigen leven leidt, ziet hij er kennelijk geen been in om bij Jong-su en Hae-mi als dritte im Bunde op te treden. Ik kan me geen enkel gesprek in de film herinneren waarin Jong-su expliciet aan Hae-mi vraagt wat ze nu precies wil met die ongevraagde gezinsuitbreiding. En zij lijkt het de normaalste zaak van de wereld te vinden. Op een bepaald moment is Hae-mi plotsklaps van het toneel verdwenen. De filmmaker benadert haar vertrek met dezelfde nonchalance als waarmee hij eerder de komst van Ben presenteerde.

De filmtitel Burning heeft overigens niets van doen met al de vreemde relationele verwikkelingen. Tijdens een onverwacht persoonlijk gesprek bekent Ben Jong-su dat hij er een opmerkelijke hobby op na houdt. Hij krijgt er een kick van kassen – zoals wij die in het Westland hebben – in de fik te steken. (Ik ben geen expert, maar in de film branden ze dat het een lieve lust is.) Binnenkort moet het er maar weer eens van komen. Deze uitspraak klinkt behoorlijk dreigend en Jong-su speurt dagelijks de omgeving af om te zien of alles er nog staat. Tijdens de slotscène bemerkt de kijker alsnog dat de film ook als klassieke thriller zijn verdiensten heeft.

Voor de volledigheid: Burning is geen film over hoe je kassen in de hens steekt, hoe mooi de beelden van een goede fik ook mogen zijn. De enige reden dat hij zo heet en niet anders, is dat de film zich losjes baseert op een kort verhaal van de Japanner Haruki Murakami. Zeer losjes. Vijf procent Murakami, 95% Lee. Voor zover de film zich uitlaat over de verhoudingen tussen de beide Korea’s, is dat zeer terloops. In één scène leren we dat het verhaal zich niet ver van de grens met Noord-Korea afspeelt. Op de vraag wat dat rare geluid in de verte betekent, komt het antwoord dat dit de propagandateksten zijn die de bewoners de godganse dag versterkt over zich uitgegoten krijgen. En we zien tv-beelden waarin president Trump iets aardigs over Noord-Korea debiteert. Intussen staat Jong-su tegen een muur te pissen.

De kijkers die hun nouvelle vague kennis paraat hebben zal het veel plezier doen te ontdekken dat de soundtrack gesierd wordt door een iconisch jazzdeuntje dat ook al in een andere film figureert. Bijna alle nummers op de lp/cd van de film – Ascenseur pour l’échafaud – lijken als twee druppels water op elkaar, dus u moet even puzzelen voor u de juiste track te pakken heeft. Daarna kunt u uw buren gek maken door de plaat 30 keer of vaker te draaien.

Samenvattend: voor Burning heb je aan één keer kijken niet genoeg.

-----
De plaatjes zijn geselecteerd door de schrijver
© 2018 Hans Knegtmans
powered by CJ2