archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug
Eindelijk een vakkundige voetbalfilm! * Hans Knegtmans

1520VG Catacombe1Wat ben ik blij dat dit themanummer over sport gaat! En wat fijn dat het uitkomt in een week dat in de bioscopen de film Catacombe draait. Anders had ik die film waarschijnlijk links laten liggen. En had ik in alle gemoedsrust door geleefd met het vooroordeel dat Nederlandse speelfilms in de regel knudde zijn, inclusief die over de voetbalsport gaan. (Natuurlijk is er de sublieme documentaire Johan Cruijf – En Un Momento Dado, uit 2004, maar die dankt zijn kwaliteit bovenal aan de bijna griezelige voetbalperfectie van het genie.)

Maar goed, inmiddels heb ik die film wél gezien en heb ik mezelf bijgelezen. Catacombe behandelt het thema matchfixing, in het bijzonder (maar niet uitsluitend) in de wereld van het betaalde voetbal. Neem de fictieve wedstrijd van Club X tegen Club Y. Club X staat op de ranglijst acht punten voor op Club Y. De meeste deelnemers aan weddenschappen zullen dan hun geld op Club X zetten. De baas van het matchfixing syndicaat heeft echter met de trefzekere spits van Club X afgesproken dat hij, wat er ook gebeurt, bij deze wedstrijd beslist niet mag scoren. Slechts een minderheid van de goklustigen zal een overwinning van underdog Y voorspellen en die kunnen zo een aardige slag slaan. De ‘kenners’ daarentegen kunnen fluiten naar hun geld.

De bottleneck van dit bedrog is de malafide speler die alle sportiviteitseisen aan zijn laars lapt. De film Catacombe van regisseur Victor D. Ponten speelt zich af in de onderste regionen van de Nederlandse profcompetitie. Ironisch genoeg heet deze afdeling sinds het begin van het seizoen 2018/2019 de Keuken Kampioen Divisie, een naam die perfect past bij het desolate karakter van de meeste wedstrijden, die zelden meer dan 2500 toeschouwers trekken. Men denke aan clubs als Telstar en TOP Oss.

Het broeinest van match-fixing in Catacombe is de fictieve voetbalclub FC Barkas. De ‘bad guy’ in het verhaal is veteraan Jermaine Slagter (mooi gespeeld door Willem de Bruin, bekend  van het inmiddels opgeheven rapduo The Opposites). Jermaine is de energieke maar voetbalkundig beperkte centrumverdediger van zijn club. Hij beseft dat hij de boot naar het topvoetbal al jaren terug gemist heeft en heeft leren leven met zijn bescheiden status van voetbalprof van het derde garnituur.

Maar zelfs in dit weinig glorieuze bestaan is de klad gekomen. Zijn mooie vriendin Naomi (Liliana de Vries) heeft het uitgemaakt en zorgt nu voor hun kleine dochtertje. (Het is overigens een raadsel, hoe hij ooit poot aan de grond heeft gekregen bij de rechtenstudente, die minstens 30 IQ-punten op hem voorligt.)

Voorts wordt hem duidelijk gemaakt1520VG Catacombe2 dat twee jongens uit de jeugd binnenkort aan de selectie van het eerste elftal zullen worden toegevoegd. Nee, het leven lacht Jermaine niet toe. Als verslaafde blackjack-gokker sluit hij de ene woekerlening na de andere af. Zijn hotelkamer moet hij opgeven en de gedwongen overnachting in de auto komt zijn psychische evenwicht ook al niet ten goede.

Het wekt geen verwondering dat een Chinees goksyndicaat hier lucht van heeft gekregen en hem bij monde van een keurige meneer in een pak probeert te paaien voor de Chinese competitie. Jermaine houdt vooralsnog zijn poot stijf, maar de kijker weet dat hij zich vroeg of laat voor hun karretje zal laten spannen.

De deskundigheid van regisseur Ponten straalt van de beelden af, maar iets meer originaliteit had de film goed gedaan. Die reserveert de maker nu voor enkele zijsporen in het verhaal. Zo zijn we getuige van een bruiloftsfeest, waarbij de zanger de evergreen Scarlet Ribbons vertolkt op een manier die je gênant zou kunnen noemen, als het niet zo ontwapenend lief was. Een ander sympathiek tussendoortje is een gesprek tussen Jermaine en Naomi over hun eerste afspraak. Jermaine zag zo tegen die ontmoeting op dat hij dertig triviantkaartjes uit zijn hoofd had geleerd, om slimmer te lijken dan hij was.

Als er één goede reden is om content te zijn met Catacombe is dat het streven van Ponten naar authenticiteit. In een interview in de Volkskrant schetst de regisseur hoe hij heeft geprobeerd, voetbalwedstrijden realistisch weer te geven. Willem de Bruin was al een verdienstelijke kickbokser, dus trappen kon hij wel. Maar leren bewegen als een voetballer was andere koek. Dat heeft ontelbare uren gekost. Uiteindelijk detoneerde zijn voetbalgedrag niet meer met dat van zijn teamgenoten. En dat zegt wel wat, want die speelden – op de keeper na – stuk voor stuk op het hoogste niveau van het amateurvoetbal. Verder riep Ponten de expertise in van de Brit Mike Delaney, een van de twee voetbalchoreografen die de wereld rijk is en vaste medewerker aan reclamefilms van Adidas.

FC Barkas speelt zijn thuiswedstrijden in het kleinste stadionnetje van de eredivisie: Woudestein, sinds jaar en dag het domicilie van het Rotterdamse Excelsior. Het fijne is dat je dit stadion binnen enkele seconden identificeert, in al zijn lulligheid. En dat terwijl, begrijp ik, slechts twee van de vier lichtmasten waren aangestoken, voor de diepte van het beeld. Als u belangstelling heeft voor profvoetbal op z’n intiemst, moet u daar maar eens gaan kijken. Naar de bioscoop gaan kan natuurlijk ook.

----
De plaatjes zijn geselecteerd door de schrijver


© 2018 Hans Knegtmans meer Hans Knegtmans - meer "Naar de film" -
Vermaak en Genot > Naar de film
Eindelijk een vakkundige voetbalfilm! * Hans Knegtmans
1520VG Catacombe1Wat ben ik blij dat dit themanummer over sport gaat! En wat fijn dat het uitkomt in een week dat in de bioscopen de film Catacombe draait. Anders had ik die film waarschijnlijk links laten liggen. En had ik in alle gemoedsrust door geleefd met het vooroordeel dat Nederlandse speelfilms in de regel knudde zijn, inclusief die over de voetbalsport gaan. (Natuurlijk is er de sublieme documentaire Johan Cruijf – En Un Momento Dado, uit 2004, maar die dankt zijn kwaliteit bovenal aan de bijna griezelige voetbalperfectie van het genie.)

Maar goed, inmiddels heb ik die film wél gezien en heb ik mezelf bijgelezen. Catacombe behandelt het thema matchfixing, in het bijzonder (maar niet uitsluitend) in de wereld van het betaalde voetbal. Neem de fictieve wedstrijd van Club X tegen Club Y. Club X staat op de ranglijst acht punten voor op Club Y. De meeste deelnemers aan weddenschappen zullen dan hun geld op Club X zetten. De baas van het matchfixing syndicaat heeft echter met de trefzekere spits van Club X afgesproken dat hij, wat er ook gebeurt, bij deze wedstrijd beslist niet mag scoren. Slechts een minderheid van de goklustigen zal een overwinning van underdog Y voorspellen en die kunnen zo een aardige slag slaan. De ‘kenners’ daarentegen kunnen fluiten naar hun geld.

De bottleneck van dit bedrog is de malafide speler die alle sportiviteitseisen aan zijn laars lapt. De film Catacombe van regisseur Victor D. Ponten speelt zich af in de onderste regionen van de Nederlandse profcompetitie. Ironisch genoeg heet deze afdeling sinds het begin van het seizoen 2018/2019 de Keuken Kampioen Divisie, een naam die perfect past bij het desolate karakter van de meeste wedstrijden, die zelden meer dan 2500 toeschouwers trekken. Men denke aan clubs als Telstar en TOP Oss.

Het broeinest van match-fixing in Catacombe is de fictieve voetbalclub FC Barkas. De ‘bad guy’ in het verhaal is veteraan Jermaine Slagter (mooi gespeeld door Willem de Bruin, bekend  van het inmiddels opgeheven rapduo The Opposites). Jermaine is de energieke maar voetbalkundig beperkte centrumverdediger van zijn club. Hij beseft dat hij de boot naar het topvoetbal al jaren terug gemist heeft en heeft leren leven met zijn bescheiden status van voetbalprof van het derde garnituur.

Maar zelfs in dit weinig glorieuze bestaan is de klad gekomen. Zijn mooie vriendin Naomi (Liliana de Vries) heeft het uitgemaakt en zorgt nu voor hun kleine dochtertje. (Het is overigens een raadsel, hoe hij ooit poot aan de grond heeft gekregen bij de rechtenstudente, die minstens 30 IQ-punten op hem voorligt.)

Voorts wordt hem duidelijk gemaakt1520VG Catacombe2 dat twee jongens uit de jeugd binnenkort aan de selectie van het eerste elftal zullen worden toegevoegd. Nee, het leven lacht Jermaine niet toe. Als verslaafde blackjack-gokker sluit hij de ene woekerlening na de andere af. Zijn hotelkamer moet hij opgeven en de gedwongen overnachting in de auto komt zijn psychische evenwicht ook al niet ten goede.

Het wekt geen verwondering dat een Chinees goksyndicaat hier lucht van heeft gekregen en hem bij monde van een keurige meneer in een pak probeert te paaien voor de Chinese competitie. Jermaine houdt vooralsnog zijn poot stijf, maar de kijker weet dat hij zich vroeg of laat voor hun karretje zal laten spannen.

De deskundigheid van regisseur Ponten straalt van de beelden af, maar iets meer originaliteit had de film goed gedaan. Die reserveert de maker nu voor enkele zijsporen in het verhaal. Zo zijn we getuige van een bruiloftsfeest, waarbij de zanger de evergreen Scarlet Ribbons vertolkt op een manier die je gênant zou kunnen noemen, als het niet zo ontwapenend lief was. Een ander sympathiek tussendoortje is een gesprek tussen Jermaine en Naomi over hun eerste afspraak. Jermaine zag zo tegen die ontmoeting op dat hij dertig triviantkaartjes uit zijn hoofd had geleerd, om slimmer te lijken dan hij was.

Als er één goede reden is om content te zijn met Catacombe is dat het streven van Ponten naar authenticiteit. In een interview in de Volkskrant schetst de regisseur hoe hij heeft geprobeerd, voetbalwedstrijden realistisch weer te geven. Willem de Bruin was al een verdienstelijke kickbokser, dus trappen kon hij wel. Maar leren bewegen als een voetballer was andere koek. Dat heeft ontelbare uren gekost. Uiteindelijk detoneerde zijn voetbalgedrag niet meer met dat van zijn teamgenoten. En dat zegt wel wat, want die speelden – op de keeper na – stuk voor stuk op het hoogste niveau van het amateurvoetbal. Verder riep Ponten de expertise in van de Brit Mike Delaney, een van de twee voetbalchoreografen die de wereld rijk is en vaste medewerker aan reclamefilms van Adidas.

FC Barkas speelt zijn thuiswedstrijden in het kleinste stadionnetje van de eredivisie: Woudestein, sinds jaar en dag het domicilie van het Rotterdamse Excelsior. Het fijne is dat je dit stadion binnen enkele seconden identificeert, in al zijn lulligheid. En dat terwijl, begrijp ik, slechts twee van de vier lichtmasten waren aangestoken, voor de diepte van het beeld. Als u belangstelling heeft voor profvoetbal op z’n intiemst, moet u daar maar eens gaan kijken. Naar de bioscoop gaan kan natuurlijk ook.

----
De plaatjes zijn geselecteerd door de schrijver
© 2018 Hans Knegtmans
powered by CJ2