archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug
Opmerkelijke broederliefde Hans Knegtmans

1502VG Goodtime1In een interview met de broers Josh en Benny Safdie, in de VPRO-gids, vertellen de filmmakers dat hun vader hen op piepjonge leeftijd meetroonde naar een voorstelling van Quentin Tarantino’s vermeende meesterwerk Pulp Fiction (1994). Ik ben nooit een fan geweest van deze uitvinder van de postmoderne dialoog en de impliciete suggestie dat de broers de kunst hebben afgekeken van hun allereerste rolmodel (of zoiets) lijkt me kort door de bocht.

Ja, Good Time – hun eerste film die hier is uitgebracht – bevat tal van gewelddadige scènes en hoofdpersoon Connie Nikas gaat zich soms te buiten aan surrealistische bespiegelingen. Maar anders dan Tarantino zijn de Safdies oprecht begaan met hun personages. Sterker nog: Connies ultieme levensdoel is zijn zwakbegaafde broertje te behoeden voor de gevaren van een wrede, beangstigende wereld.

In de openingsscène onderwerpt een creepy hulpverlener Nick aan enkele tests, onder meer over de betekenis van spreekwoorden en gezegden. De arme jongen weet zich daar geen raad mee en voelt zich zichtbaar doodongelukkig. Gelukkig valt Connie de onderzoeksruimte binnen om zijn broer te ontzetten. Zo liggen de verhoudingen in Good Time dus.

Even later overvalt het tweetal gemaskerd een bank. Niet voor de laatste keer laat Connies voorbereiding te wensen over. Tijdens de moeizame – schriftelijke – communicatie met de loketbeambte (die kennelijk al vaker met dit bijltje heeft gehakt) vormt zich een rij wachtenden achter de overvallers, die ongemakkelijk hun beurt afwachten. In hun autorit naar veiliger oorden gaat de verfbom af die de bankemployée in de geldtas verstopt heeft. De gangsters moeten een noodstop maken bij een snackbar om de rode smurrie van hun gezicht te boenen.

Nadat de politie Nick – die op zijn vlucht een glazen deur verbrijzelde – heeft opgepakt, ziet Connie het als zijn taak, de kapitale som bijeen te sprokkelen die nodig is om voorwaardelijke vrijlating te financieren. Wanneer hij echter ontdekt dat zijn broer gewond in het ziekenhuis is opgenomen, wijzigt hij zijn plan1502VG Goodtime2 en ontvoert hij hem per ambulance. Hij stapt uit bij het adres van een aardige zwarte mevrouw die hij zojuist ontmoet heeft en kletst zichzelf en zijn broer naar binnen.

Inmiddels begrijpt de kijker wel dat Connies grenzeloze vindingrijkheid keer op keer botst met zijn ontoereikende risicoperceptie. Hij gedraagt zich als een schaker die slechts één zet vooruitdenkt. Daar win je geen partijen mee. Ook nu stapelen de tegenslagen zich op.

Good Time had een vrijblijvende, misschien wel flauwe, komedie kunnen worden als de makers minder gevoel voor stijl en balans hadden gehad. Maar vrijwel elke beslissing  van de makers pakt goed uit. Men denke aan het werk van de Coen-broers. Ongeacht de uitzinnigheid van het scenario tillen de Safdies, net als hun illustere voorgangers, het product naar een aanzienlijk hoger niveau dan waar het op het eerste gezicht recht op heeft.

Een film wordt niet alleen gemaakt in de regisseursstoel. Het camerawerk van Sean Price Williams is uitzonderlijk geslaagd, zelfs dat van een scène in het spookhuis op de kermis, waarbij de cameraman over talloze tinten bijna-zwart blijkt te beschikken. De acteurs zijn zonder uitzondering feilloos getroffen. In recensies is veel bewondering voor het spel van het voormalige tieneridool Robert Pattinson. Schandalig genoeg heb ik nooit een aflevering van The Twilight Saga gezien. Dit had echter als voordeel dat ik onbevooroordeeld kon genieten van zijn maniakale vertolking van de door broederliefde bezeten Connie.

Mederegisseur Benny Safdie vertolkt broertje Nick zo overtuigend en ontroerend, dat zijn personage geknipt zou zijn voor een charitatieve actie ten bate van de zwakzinnige medemens. En ten slotte is er een bescheiden maar prachtige bijrol van Jennifer Jason Leigh, die zich werkelijk te stom toont om voor de duvel te dansen. Die mensen bestaan écht en je kunt je goed voorstellen dat Connie daar ongegeneerd misbruik van maakt. Good Time wordt een klassieker, let op mijn woorden.

------
De plaatjes zijn geselecteerd door de schrijver


© 2017 Hans Knegtmans meer Hans Knegtmans - meer "Naar de film" -
Vermaak en Genot > Naar de film
Opmerkelijke broederliefde Hans Knegtmans
1502VG Goodtime1In een interview met de broers Josh en Benny Safdie, in de VPRO-gids, vertellen de filmmakers dat hun vader hen op piepjonge leeftijd meetroonde naar een voorstelling van Quentin Tarantino’s vermeende meesterwerk Pulp Fiction (1994). Ik ben nooit een fan geweest van deze uitvinder van de postmoderne dialoog en de impliciete suggestie dat de broers de kunst hebben afgekeken van hun allereerste rolmodel (of zoiets) lijkt me kort door de bocht.

Ja, Good Time – hun eerste film die hier is uitgebracht – bevat tal van gewelddadige scènes en hoofdpersoon Connie Nikas gaat zich soms te buiten aan surrealistische bespiegelingen. Maar anders dan Tarantino zijn de Safdies oprecht begaan met hun personages. Sterker nog: Connies ultieme levensdoel is zijn zwakbegaafde broertje te behoeden voor de gevaren van een wrede, beangstigende wereld.

In de openingsscène onderwerpt een creepy hulpverlener Nick aan enkele tests, onder meer over de betekenis van spreekwoorden en gezegden. De arme jongen weet zich daar geen raad mee en voelt zich zichtbaar doodongelukkig. Gelukkig valt Connie de onderzoeksruimte binnen om zijn broer te ontzetten. Zo liggen de verhoudingen in Good Time dus.

Even later overvalt het tweetal gemaskerd een bank. Niet voor de laatste keer laat Connies voorbereiding te wensen over. Tijdens de moeizame – schriftelijke – communicatie met de loketbeambte (die kennelijk al vaker met dit bijltje heeft gehakt) vormt zich een rij wachtenden achter de overvallers, die ongemakkelijk hun beurt afwachten. In hun autorit naar veiliger oorden gaat de verfbom af die de bankemployée in de geldtas verstopt heeft. De gangsters moeten een noodstop maken bij een snackbar om de rode smurrie van hun gezicht te boenen.

Nadat de politie Nick – die op zijn vlucht een glazen deur verbrijzelde – heeft opgepakt, ziet Connie het als zijn taak, de kapitale som bijeen te sprokkelen die nodig is om voorwaardelijke vrijlating te financieren. Wanneer hij echter ontdekt dat zijn broer gewond in het ziekenhuis is opgenomen, wijzigt hij zijn plan1502VG Goodtime2 en ontvoert hij hem per ambulance. Hij stapt uit bij het adres van een aardige zwarte mevrouw die hij zojuist ontmoet heeft en kletst zichzelf en zijn broer naar binnen.

Inmiddels begrijpt de kijker wel dat Connies grenzeloze vindingrijkheid keer op keer botst met zijn ontoereikende risicoperceptie. Hij gedraagt zich als een schaker die slechts één zet vooruitdenkt. Daar win je geen partijen mee. Ook nu stapelen de tegenslagen zich op.

Good Time had een vrijblijvende, misschien wel flauwe, komedie kunnen worden als de makers minder gevoel voor stijl en balans hadden gehad. Maar vrijwel elke beslissing  van de makers pakt goed uit. Men denke aan het werk van de Coen-broers. Ongeacht de uitzinnigheid van het scenario tillen de Safdies, net als hun illustere voorgangers, het product naar een aanzienlijk hoger niveau dan waar het op het eerste gezicht recht op heeft.

Een film wordt niet alleen gemaakt in de regisseursstoel. Het camerawerk van Sean Price Williams is uitzonderlijk geslaagd, zelfs dat van een scène in het spookhuis op de kermis, waarbij de cameraman over talloze tinten bijna-zwart blijkt te beschikken. De acteurs zijn zonder uitzondering feilloos getroffen. In recensies is veel bewondering voor het spel van het voormalige tieneridool Robert Pattinson. Schandalig genoeg heb ik nooit een aflevering van The Twilight Saga gezien. Dit had echter als voordeel dat ik onbevooroordeeld kon genieten van zijn maniakale vertolking van de door broederliefde bezeten Connie.

Mederegisseur Benny Safdie vertolkt broertje Nick zo overtuigend en ontroerend, dat zijn personage geknipt zou zijn voor een charitatieve actie ten bate van de zwakzinnige medemens. En ten slotte is er een bescheiden maar prachtige bijrol van Jennifer Jason Leigh, die zich werkelijk te stom toont om voor de duvel te dansen. Die mensen bestaan écht en je kunt je goed voorstellen dat Connie daar ongegeneerd misbruik van maakt. Good Time wordt een klassieker, let op mijn woorden.

------
De plaatjes zijn geselecteerd door de schrijver
© 2017 Hans Knegtmans
powered by CJ2