archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Vermaak en Genot > Naar de film | ||||
Nog eenmaal verliefd | Hans Knegtmans | |||
Het romantische drama Me Before You houdt zich meestentijds netjes aan de spelregels van het genre. Maar auteur Jojo Moyes – die zelf het filmscenario van haar gelijknamige roman schreef – zorgt halverwege voor een plotwending die de onkundige kijker rauw op het dak valt. Als recensent kan ik daar natuurlijk niet omheen. Wie toch verder leest moet bedacht zijn op een authentieke SPOILER. Geen zorg, ik zal waarschuwen als het zover is. Emilia Clarke, bij sommigen bekend van de tv-serie Game of Thrones, speelt de 26-jarige Louisa Clark. De afgelopen zes jaar was zij serveerster in een coffeeshop, waar ze de bejaarde buurtbewoners verwende met haar hartelijke, opbeurende service. Helaas moet de zaak sluiten. Daardoor zit haar familie – werkloze vader, moeder, zusje – ineens zonder inkomen. Omdat ze nergens anders voor gekwalificeerd is prijst ze zich gelukkig wanneer ze een baantje kan krijgen als verzorgster van de invalide Will Trayner (Sam Claflin, ster in The Hunger Games). Deze ex-bankier bewoont een vleugel in het kasteel(!) van zijn deftige, steenrijke ouders. Vroeger was Will, ontdekt ze, een landelijk bekende playboy en avonturier die geen sportieve uitdaging uit de weg ging. Na een stompzinnig verkeersongeluk echter is hij verlamd en verlaat hij slechts bij hoge uitzondering per rolstoel het slot. Een gediplomeerd verpleger neemt de medische verzorging en eerste hulp voor zijn rekening, Louise krijgt de rol van gezelschapsdame toebedeeld. Aanvankelijk is dat, zoals je kon verwachten, een moeizame bedoening. Wills levensmoede chagrijn verergert alleen maar door Emilia’s springerige karakter –gesymboliseerd door haar kleurige, kinderlijke kledij die op geen enkele wijze aansluit bij welke damesmode dan ook – en haar wat simplistische blijmoedigheid. De onvermijdelijke kentering in hun relatie tekent zich af wanneer hij samen met haar een DVD van de film Des hommes et des dieux ziet, een religieus-politiek drama. Het gaat te ver te beweren dat haar de schellen van de ogen vallen, maar de kiem van spirituele verdieping is gelegd. Kort daarna bezoekt het stel – hij in z’n rolstoel – een concert van Mozart. De vergelijking met Eliza Doolittle en Professor Henry Higgins dringt zich op. Zo groeit het duo langzaam maar zeker naar elkaar. In een intiem moment scheert zij zelfs zijn armoedige snor en baard af en kort daarna meet hij zich een ondeugend eigentijds kapsel aan, zodat hij plots iets weg heeft van de acteur Hugh Grant, goddank zonder diens zogenaamd onhandige maniertjes. De kijker wacht ongerust op het moment dat haar echte vrijer (Matthew Lewis), die lont ruikt bij al het enthousiasme voor Will dat zij in haar onschuld niet kan verbloemen, met zijn vuist op tafel zal slaan. Wanneer hij haar probeert te porren voor een triatlon in Noorwegen beseft hij niet hoe akelig dicht hij langs de rand van de afgrond loopt. En dan nu de SPOILER (ik had het ook graag anders gezien). Halverwege de film ontdekken we dat Will indertijd met zijn ouders een ingrijpende deal heeft gesloten. Een half jaar nog zou hij aanzien hoe zijn toestand verslechterde, maar als het ziekteproces zo verliep als hij vreesde, zou hij zonder hun tegenwerking een euthanasieafspraak maken met een kliniek in Zwitserland. Zodra Emilia hier lucht van krijgt is haar enige doel zijn leven tot de deadline (de woordspeling is onbedoeld) dusdanig te veraangenamen dat de zieke zich wel twee keer zal bedenken voordat hij zijn voornemen uitvoert. Dit resulteert in ieder geval in een zonovergoten – zeg maar gerust paradijselijke – vakantie op het eiland Mauritius (in het echt fungeert Mallorca als stand-in, maar geen hond die dat merkt). Helaas, het mag niet baten. Ook al houdt hij echt zielsveel van haar, zo legt hij uit, hij kan het haar niet aandoen zich te binden in een relatie waarvan zij niet voldoende beseft hoe snel die ten einde zal zijn. Zelf vond ik dit een lucide en respectvol besluit, maar Emilia (en in haar kielzog een aantal Engelse critici) kan er geen begrip voor opbrengen. Of zij – zoals hij zou willen – hem begeleidt naar de Zwitserse kliniek, moet u zelf maar ontdekken. Binnen het subgenre gedoemde liefde slaat Me before you geen slecht figuur, al kun je je afvragen of de doelgroep van scholieren voorbereid is op de morele problematiek waarmee het verhaal eindigt. Aan de acteurs ligt het in ieder geval niet. En regisseur Thea Sharrock (afkomstig uit de toneelwereld) weet de aantallen clichés en banaliteiten redelijk binnen de perken te houden. De vals-romantische soundtrack gaat door merg en been, maar dat is vooral erg voor de Engelse kijkers die deze rommel al tot vervelens toe op de radio hebben moeten aanhoren. Bij het verlaten van de bioscoop hoorde ik een jongen die zijn vriendin afhaalde, haar vragen: ‘En, hoe was de film?’ ‘Leuk,’ antwoordde zij. Daarna ging het gesprek over iets anders. ------------- De plaatjes zijn door de schrijver geselecteerd. |
||||
© 2016 Hans Knegtmans | ||||
powered by CJ2 |