archiefvorig nr.lopend nr.

	Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug Fúsi omarmt het leven Hans Knegtmans Kies als hoofdpersoon in je nieuwe film een buitengewoon dikke man van 43 die nog bij zijn moeder woont, nooit seks heeft gehad en in de garage van zijn buurman – tevens zijn enige vriend – op een gigantisch speelveld met tanks en soldaatjes de historische veldslag bij El Alamein uit 1942 naspeelt. Dat wordt lachen, gieren, brullen toch? Nou, nee. De IJslandse regisseur Dagur Kári is niet uit op goedkope lol. In een interview met De Filmkrant bezingt hij de kwaliteiten van hoofdrolspeler Gunnar Jonsson in ondubbelzinnige bewoordingen. ‘Hij is technisch altijd perfect, vraagt nooit om feedback. Hij speelt de scène en verlaat daarna de set. Hij heeft nooit gevraagd of het goed was.’ Ik ben ervan overtuigd dat het precies zo is gegaan. Zelfs in zijn rol van wat je – als je kwaad wil – een loser zou kunnen noemen, verliest de hoofdpersoon geen seconde zijn authenticiteit. De film Virgin Mountain won in 2015 de hoofdprijzen op het hoog aangeschreven Tribeca Film Festival: voor beste film, scenario en hoofdrolspeler. Dat was een opsteker voor de regisseur, die het succes van zijn debuutfilm Nói Albinói (2003) nooit een passend vervolg had kunnen geven. Fúsi werkt op het vliegveld van Reykjavik. Hij rijdt met een karretje de bagage van de passagiers van en naar het vliegtuig. Een eerlijke baan, zij het niet bijzonder avontuurlijk. Zijn moeder en haar nieuwe vrijer doen hem voor zijn verjaardag een cursus line dancing cadeau. En een cowboyhoed voor tijdens het dansen. Zeer tegen zijn zin begeeft hij zich naar de dansschool – die er van binnen even ellendig uitziet als je van een IJslandse dansschool zou verwachten. Bij de aanblik van zijn medecursisten zoekt hij snel de veiligheid van zijn auto weer op en luistert naar het radioprogramma van een deejay bij wie hij elke vrijdagavond een stevig rocknummer aanvraagt. Een cursiste die wél de les heeft gevolgd, tikt op het autoraam en vraagt of ze vanwege het noodweer een lift naar huis kan krijgen. Natuurlijk kan dat: Fúsi heeft geleerd elk redelijk verzoek te honoreren. Na de rit bedankt deze Sjöfn (intrigerende rol van Ilmur Kristsjánsdóttir) hem quasi grappig ‘omdat hij haar niet vermoord heeft’. ‘Graag gedaan,’ antwoordt hij bij gebrek aan een coolere tekst. Uiteraard krijgt deze ontmoeting een vervolg. Maar wel één die in de verste verte niet lijkt op wat gebruikelijk is in het traditionele boy meets girl-genre. Zo raakt de toch al labiele Sjöfn in een depressie die het haar onmogelijk maakt haar functie bij het gemeentelijke vuilnisbedrijf te vervullen. Dit geeft de filmmaker de gelegenheid, scenario-technisch, een troefkaart uit te spelen: om te voorkomen dat zij ontslagen wordt, neemt Fúsi vakantiedagen op bij zijn reguliere werkgever en valt hij bij de vuilverwerking in voor Sjöfn. Het mes snijdt aan twee kanten: werd Fúsi in de lunchpauzes op de vlieghaven nog gepest door drie weerzinwekkend domme en proleterige collega’s, nu belandt hij in een warm bad van Hongaarse medewerkers die aanvankelijk zijn naam niet kunnen onthouden – Puskas, was het toch? – maar hem desondanks graag meenemen naar het café. De voormalige melkdrinker die met zijn nieuwe vrienden genoeglijk aan het bier zit. De kijker weet niet wat hem overkomt. Dit is niet het enige moment dat Kári een welkome draai aan het scenario geeft. De wankele relatie met Shöfn – ze houdt van me, ze houdt niet van me – krijgt een ontknoping die de bioscoopganger een kort moment van afgrijzen bezorgt. Totdat hij met zijn eigen ogen ziet dat dit voor iedereen – maar vooral voor de held uit het verhaal – het beste is. Virgin Mountain ontroert op een niet-huilerige manier. ---------------------- De plaatjes zijn geselecteerd door de schrijver ------------------- Bestel uw boeken, CD's en nog veel meer bij bolcom, via de banner rechts. Dan steunt u De Leunstoel! © 2015 Hans Knegtmans meer Hans Knegtmans - meer "Naar de film" -

Vermaak en Genot > Naar de film
Fúsi omarmt het leven	Hans Knegtmans
Kies als hoofdpersoon in je nieuwe film een buitengewoon dikke man van 43 die nog bij zijn moeder woont, nooit seks heeft gehad en in de garage van zijn buurman – tevens zijn enige vriend – op een gigantisch speelveld met tanks en soldaatjes de historische veldslag bij El Alamein uit 1942 naspeelt. Dat wordt lachen, gieren, brullen toch? Nou, nee. De IJslandse regisseur Dagur Kári is niet uit op goedkope lol. In een interview met De Filmkrant bezingt hij de kwaliteiten van hoofdrolspeler Gunnar Jonsson in ondubbelzinnige bewoordingen. ‘Hij is technisch altijd perfect, vraagt nooit om feedback. Hij speelt de scène en verlaat daarna de set. Hij heeft nooit gevraagd of het goed was.’ Ik ben ervan overtuigd dat het precies zo is gegaan. Zelfs in zijn rol van wat je – als je kwaad wil – een loser zou kunnen noemen, verliest de hoofdpersoon geen seconde zijn authenticiteit. De film Virgin Mountain won in 2015 de hoofdprijzen op het hoog aangeschreven Tribeca Film Festival: voor beste film, scenario en hoofdrolspeler. Dat was een opsteker voor de regisseur, die het succes van zijn debuutfilm Nói Albinói (2003) nooit een passend vervolg had kunnen geven. Fúsi werkt op het vliegveld van Reykjavik. Hij rijdt met een karretje de bagage van de passagiers van en naar het vliegtuig. Een eerlijke baan, zij het niet bijzonder avontuurlijk. Zijn moeder en haar nieuwe vrijer doen hem voor zijn verjaardag een cursus line dancing cadeau. En een cowboyhoed voor tijdens het dansen. Zeer tegen zijn zin begeeft hij zich naar de dansschool – die er van binnen even ellendig uitziet als je van een IJslandse dansschool zou verwachten. Bij de aanblik van zijn medecursisten zoekt hij snel de veiligheid van zijn auto weer op en luistert naar het radioprogramma van een deejay bij wie hij elke vrijdagavond een stevig rocknummer aanvraagt. Een cursiste die wél de les heeft gevolgd, tikt op het autoraam en vraagt of ze vanwege het noodweer een lift naar huis kan krijgen. Natuurlijk kan dat: Fúsi heeft geleerd elk redelijk verzoek te honoreren. Na de rit bedankt deze Sjöfn (intrigerende rol van Ilmur Kristsjánsdóttir) hem quasi grappig ‘omdat hij haar niet vermoord heeft’. ‘Graag gedaan,’ antwoordt hij bij gebrek aan een coolere tekst. Uiteraard krijgt deze ontmoeting een vervolg. Maar wel één die in de verste verte niet lijkt op wat gebruikelijk is in het traditionele boy meets girl-genre. Zo raakt de toch al labiele Sjöfn in een depressie die het haar onmogelijk maakt haar functie bij het gemeentelijke vuilnisbedrijf te vervullen. Dit geeft de filmmaker de gelegenheid, scenario-technisch, een troefkaart uit te spelen: om te voorkomen dat zij ontslagen wordt, neemt Fúsi vakantiedagen op bij zijn reguliere werkgever en valt hij bij de vuilverwerking in voor Sjöfn. Het mes snijdt aan twee kanten: werd Fúsi in de lunchpauzes op de vlieghaven nog gepest door drie weerzinwekkend domme en proleterige collega’s, nu belandt hij in een warm bad van Hongaarse medewerkers die aanvankelijk zijn naam niet kunnen onthouden – Puskas, was het toch? – maar hem desondanks graag meenemen naar het café. De voormalige melkdrinker die met zijn nieuwe vrienden genoeglijk aan het bier zit. De kijker weet niet wat hem overkomt. Dit is niet het enige moment dat Kári een welkome draai aan het scenario geeft. De wankele relatie met Shöfn – ze houdt van me, ze houdt niet van me – krijgt een ontknoping die de bioscoopganger een kort moment van afgrijzen bezorgt. Totdat hij met zijn eigen ogen ziet dat dit voor iedereen – maar vooral voor de held uit het verhaal – het beste is. Virgin Mountain ontroert op een niet-huilerige manier. ---------------------- De plaatjes zijn geselecteerd door de schrijver ------------------- Bestel uw boeken, CD's en nog veel meer bij bolcom, via de banner rechts. Dan steunt u De Leunstoel!
© 2015 Hans Knegtmans
	powered by CJ2