archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug
Ettertje met blanke pit? Hans Knegtmans

1217VG La Tete HauteEen bezoek aan de Franse film La tête haute – dit jaar de openingsfilm in Cannes – is geen picknick. Het opgroeidrama van regisseuse Emmanuelle Bercot volgt gedurende tien jaar het leven van de onhandelbare Malony, met de nadruk op diens vijftiende en zestiende levensjaar. Niet alleen de kijker heeft zijn handen vol aan de eigenzinnige draaideurcrimineel. Ook de andere filmpersonages zijn geregeld ten prooi aan vertwijfeling: kinderrechter Florence Blaque (Catherine Deneuve), zijn veel te jonge, incompetente moeder Sévérine (Sara Forestier) en zeker ook zijn mentor Yann (Benoît Maginel).

Malony is het soort jongetje waarvan elke moeder zich afvraagt waaraan ze dit ongeleide projectiel in godsnaam verdiend heeft. En hoe ze moet voorkomen dat hij binnen enkele jaren voor lange tijd de gevangenis indraait, voor diefstal, inbraak, vandalisme, zware mishandeling of doodslag. Mogelijk een combinatie daarvan.

In een van de eerste scènes zien we al wat voor vlees we in de kuip hebben. Malony jat een auto en rijdt daar een stukje in rond. Het filmfragment geeft een nieuwe betekenis aan het concept joy ride. Gierend van ongecompliceerd plezier scheurt de tiener met zijn maatjes kriskras door een buitenwijk van  Duinkerken, niet gehinderd door enig besef van gevaar of verantwoordelijkheid. Waarschijnlijk zou het hem ontgaan als hij onderweg een overstekend kind schepte, laat staan een argeloze hond of kat.

Het is filmtechnisch spijtig dat het verhaal niet meer van dit soort narratieve verrassingen bevat. Nu ligt een zekere monotonie op de loer en ligt de nadruk wel erg eenzijdig op Malony’s interactie met de andere hoofdpersonen. Die contacten zijn overigens de moeite meer dan waard. Catherine Deneuve spreidt als kinderrechter een vanzelfsprekende autoriteit ten toon, waaraan zelfs iemand met Malony’s anarchistische karakter niet kan ontsnappen. Sara Forestier speelt met ontwapenende domheid het ongehuwde1217VG Catherine DeNeuve kindvrouwtje Sévérine, die in de verste verte niet beseft dat Malony gebaat is bij een echte moeder, in plaats van een oudere zuster of vriendin die hij om zijn vinger kan winden.

Benoît Maginel is in Frankrijk alom bekend als bijrolacteur in een eindeloze reeks matige films die buiten de eigen landsgrenzen vrijwel nergens vertoond worden. Als mentor met een crimineel verleden kan hij zich beter dan wie dan ook verplaatsen in de asociale kanten van zijn protegé, zonder dat hij diens gedrag afdoende kan bijsturen. (In een interview heeft regisseuse Bercot zijn rol beschreven als die van moeder, terwijl ze de kinderrechter de vaderrol toedicht. Een origineel gezichtspunt.)

Hoofdrolspeler Malony tenslotte steelt de show als onhandelbare puber. Hij zorgt ervoor dat de kijker elke keer op scherp staat zodra hij in beeld verschijnt, wetend dat – ook al is er nu nog niets aan de hand – de jongen elk moment in een schreeuwpartij of handgemeen kan uitbarsten. Tegen het eind van de film is hij ogenschijnlijk in rustiger vaarwater beland en dat is maar goed ook. Zijn mentor verhuist naar de andere kant van Duinkerken en de kinderrechter gaat met pensioen. Zonder hen zal het volwassenenbestaan er niet makkelijker op worden.

Meerdere filmjournalisten spreken hun bewondering uit voor het feit dat Bercots bij de jeugdzorg betrokken personages door dik en dun solidair blijven met hun clientèle. Niet dat ze als watjes over zich laten lopen, maar ze lijken zelden of nooit hun professionele betrokkenheid uit het oog te verliezen. Natuurlijk weten we niet in welke mate het idealisme van de regisseuse bijdraagt aan dat optimistische beeld.

-------------------------------------------------------
De plaatjes zijn geselecteerd door de schrijver
---------------------------------------------------
Bestel uw boeken, CD's en nog veel meer
bij bolcom, via de banner rechts.
Dan steunt u De Leunstoel

© 2015 Hans Knegtmans meer Hans Knegtmans - meer "Naar de film" -
Vermaak en Genot > Naar de film
Ettertje met blanke pit? Hans Knegtmans
1217VG La Tete HauteEen bezoek aan de Franse film La tête haute – dit jaar de openingsfilm in Cannes – is geen picknick. Het opgroeidrama van regisseuse Emmanuelle Bercot volgt gedurende tien jaar het leven van de onhandelbare Malony, met de nadruk op diens vijftiende en zestiende levensjaar. Niet alleen de kijker heeft zijn handen vol aan de eigenzinnige draaideurcrimineel. Ook de andere filmpersonages zijn geregeld ten prooi aan vertwijfeling: kinderrechter Florence Blaque (Catherine Deneuve), zijn veel te jonge, incompetente moeder Sévérine (Sara Forestier) en zeker ook zijn mentor Yann (Benoît Maginel).

Malony is het soort jongetje waarvan elke moeder zich afvraagt waaraan ze dit ongeleide projectiel in godsnaam verdiend heeft. En hoe ze moet voorkomen dat hij binnen enkele jaren voor lange tijd de gevangenis indraait, voor diefstal, inbraak, vandalisme, zware mishandeling of doodslag. Mogelijk een combinatie daarvan.

In een van de eerste scènes zien we al wat voor vlees we in de kuip hebben. Malony jat een auto en rijdt daar een stukje in rond. Het filmfragment geeft een nieuwe betekenis aan het concept joy ride. Gierend van ongecompliceerd plezier scheurt de tiener met zijn maatjes kriskras door een buitenwijk van  Duinkerken, niet gehinderd door enig besef van gevaar of verantwoordelijkheid. Waarschijnlijk zou het hem ontgaan als hij onderweg een overstekend kind schepte, laat staan een argeloze hond of kat.

Het is filmtechnisch spijtig dat het verhaal niet meer van dit soort narratieve verrassingen bevat. Nu ligt een zekere monotonie op de loer en ligt de nadruk wel erg eenzijdig op Malony’s interactie met de andere hoofdpersonen. Die contacten zijn overigens de moeite meer dan waard. Catherine Deneuve spreidt als kinderrechter een vanzelfsprekende autoriteit ten toon, waaraan zelfs iemand met Malony’s anarchistische karakter niet kan ontsnappen. Sara Forestier speelt met ontwapenende domheid het ongehuwde1217VG Catherine DeNeuve kindvrouwtje Sévérine, die in de verste verte niet beseft dat Malony gebaat is bij een echte moeder, in plaats van een oudere zuster of vriendin die hij om zijn vinger kan winden.

Benoît Maginel is in Frankrijk alom bekend als bijrolacteur in een eindeloze reeks matige films die buiten de eigen landsgrenzen vrijwel nergens vertoond worden. Als mentor met een crimineel verleden kan hij zich beter dan wie dan ook verplaatsen in de asociale kanten van zijn protegé, zonder dat hij diens gedrag afdoende kan bijsturen. (In een interview heeft regisseuse Bercot zijn rol beschreven als die van moeder, terwijl ze de kinderrechter de vaderrol toedicht. Een origineel gezichtspunt.)

Hoofdrolspeler Malony tenslotte steelt de show als onhandelbare puber. Hij zorgt ervoor dat de kijker elke keer op scherp staat zodra hij in beeld verschijnt, wetend dat – ook al is er nu nog niets aan de hand – de jongen elk moment in een schreeuwpartij of handgemeen kan uitbarsten. Tegen het eind van de film is hij ogenschijnlijk in rustiger vaarwater beland en dat is maar goed ook. Zijn mentor verhuist naar de andere kant van Duinkerken en de kinderrechter gaat met pensioen. Zonder hen zal het volwassenenbestaan er niet makkelijker op worden.

Meerdere filmjournalisten spreken hun bewondering uit voor het feit dat Bercots bij de jeugdzorg betrokken personages door dik en dun solidair blijven met hun clientèle. Niet dat ze als watjes over zich laten lopen, maar ze lijken zelden of nooit hun professionele betrokkenheid uit het oog te verliezen. Natuurlijk weten we niet in welke mate het idealisme van de regisseuse bijdraagt aan dat optimistische beeld.

-------------------------------------------------------
De plaatjes zijn geselecteerd door de schrijver
---------------------------------------------------
Bestel uw boeken, CD's en nog veel meer
bij bolcom, via de banner rechts.
Dan steunt u De Leunstoel
© 2015 Hans Knegtmans
powered by CJ2