Heb je het al gehoord? Blade Runner van Ridley Scott draait in de bioscoop! Jawel. De allerlaatste versie uit 2007, die we tot nog toe alleen konden zien op DVD of Blue Ray. Dus zonder al die schoonheidsfouten die de moederversie uit 1982 ontsierden. Denk aan de volstrekt overbodige voice-over van hoofdpersoon Harrison Ford of, erger nog, het happy end dat detoneerde als een drol in een roomtaart.

Gauw kaartjes (‘tickets’) reserveren, want heel Nederland staat natuurlijk te dringen om deze nieuwe versie van het meesterwerk op een volwaardig bioscoopscherm te kunnen zien, in plaats van op het plasmascherm of het miezerige schermpje van de PC. Dat dacht ik op 17 juni jl, daags voor de landelijke première. De run op de kassa bleek nogal mee te vallen. Bij de eerste voorstelling in de Leidse bioscoop Kijkhuis (18 juni) deelde ik de ruime zaal met 26 andere bezoekers en twee dagen later in Filmhuis Den Haag hielden in de grootste zaal van het complex 20 filmliefhebbers mij gezelschap.

Ook in de rest van het land liepen de cinefielen niet over van enthousiasme.Volgens het weekbericht van de Nederlandse Vereniging van Filmdistributeurs genereerde de film afgelopen weekend € 25.940,- aan inkomsten in de 16 zalen waar hij werd vertoond. Dat is een gemiddelde van € 1.621,- per zaal.  Ter vergelijking: lijstaanvoerder Jurassic World scoorde in datzelfde weekend per zaal € 14.507,-. Qua zaalgemiddelde nam de komedie Spy (kunt u best heengaan, voor lichtvoetig vertier) de tweede plaats in, met € 2.974,- aan inkomsten. Zelfs de zuinig beoordeelde romantische komedie The Age of Adaline trok gemiddeld meer publiek (€ 1.907,-) dan Blade Runner.

De conclusie moet luiden dat we Blade Runner best als cultfilm mogen bestempelen, mits we die term maar niet associëren met grote populariteit bij een significant deel van het filmpubliek, in Nederland of elders. Zo lijken de geharde bioscoopgangers – die zich toch vaak redelijk documenteren – in de verste verte niet onder de indruk van de enorme populariteit van Blade Runner bij de Engelstalige filmrecensenten op de gezaghebbende filmsite Rotten Tomatoes. 100% van de filmjournalisten beoordeelt hem als (ten minste) voldoende. Belangrijker is dat hij een gemiddeld rapportcijfer krijgt toebedeeld van 9.5. Dat is krankzinnig hoog. Even hoog als Citizen Kane (volgens velen de beste film aller tijden), en beter dan bijvoorbeeld Casablanca, Singin' in the Rain en Psycho.

Ik kan me hier niet als kenner profileren. Nee, één enkel bioscoopbezoek (afgelopen donderdag dus) was voldoende om mij als fan over de streep te trekken. Het is verbijsterend te bedenken dat het leeuwendeel van de opnamen meer dan dertig jaar oud is. Alleen al de beelden van Los Angeles (zogenaamd spelend in 2019) zijn overweldigend. De stad staat kennelijk op verschillende plaatsen serieus in de fik, getuige de honderden meters hoge vuurkolommen. Kleine vliegtuigjes zorgen voor het luchtvervoer met een echtheid die me herinnerde aan de overbodigheid van het gros van de 3D-films. Zie je wel? Dat effect hebben we altijd al in huis gehad. Het publiek neemt een goedgemaakte 2D-film driedimensionaal waar en heeft daarvoor geen hoofdpijn verwekkende Pukkie Planta-bril nodig.

Het tempo van de film is laag, dromerig bijna en op enkele details na begrijpt de kijker perfect wat hij in beeld krijgt. De clou van het verhaal wordt meteen na aanvang door een zakelijke voice-over uit de doeken gedaan. In 2019 is het door technologische innovatie mogelijk androïde nepmensen (replicanten) te construeren. Die kunnen als slaaf de mens terzijde staan. Qua intelligentie doen zij niet onder voor het origineel, maar hun morele ontwikkeling is moeilijk te voorspellen. Vandaar dat zij een levensduur van precies vier jaar hebben, dan is het afgelopen met de pret.

Op dit moment echter zorgt een viertal van hen voor problemen in het troosteloze LA, waar het altijd donker is en regent. De ervaren blade runner Rick Deckard (een chagrijnige, verlopen Harrison Ford) wordt aangesteld om het viertal onschadelijk te maken. Shoot to Kill, luidt zijn opdracht.

Dat valt nog niet mee. De opstandelingen worden deskundig geleid door de charismatische Roy Batty (Rutger Hauer in de rol die hem in één klap wereldberoemd maakte). Deckard zelf heeft het onverwacht moeilijk met zijn gevoelens voor de mooie Rachael (Sean Young). Hoewel uit haar antwoorden op moraliteit-gerelateerde testvragen blijkt dat ze een onvervalste replicant is, raakt Deckard zijns ondanks tot over zijn oren verliefd. Wanneer ze ook nog eens zijn leven redt, komt zijn bullebak-karakter in botsing met een laag van zijn moreel bewustzijn waarvan hij het bestaan niet kende.

Ik heb als amateur moeten spieken, maar kenners van de film kunnen de slotmonoloog van Rutger Hauer – na een gevecht op leven en dood met zijn aartsvijand – in hun slaap declameren: ‘I’ve…  seen things you people wouldn’t believe… Attack ships on fire off the shoulder of Orion. I watched C-beams glitter in the dark near the Tannhäuser Gate. All those… moments… will be lost in time, like…tears… in… rain. Time… to die… '.

Gaat dat zien! Voordat je het weet, is hij alweer weg uit de bioscoop. Lost in time, like tears in rain.

-----------------------------------------------------
De foto's zijn geselecteerd door de schrijver
---------------------------------------------------
Bestel uw boeken, CD's en nog veel meer
bij bolcom, via de banner rechts.
Dan steunt u De Leunstoel!