archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Vermaak en Genot > Naar de film | ||||
Rehabilitatie van een groot regisseur | Hans Knegtmans | |||
Om redenen van vooral budgettaire aard heeft de Canadese regisseur David Cronenberg tien jaar gedaan over zijn nieuwe film Maps to the Stars. Niet fulltime, natuurlijk. Tussendoor leverde hij vier andere films af. Die waren niet van topkwaliteit. De boekverfilming A Dangerous Method (2011), vertelt over de lotgevallen van het meisje Sabina. Zij wordt behandeld door de psychiater Carl Jung, tot deze vermoedt dat ze meer heil kan verwachten van psychoanalyse, de opzienbarende techniek van zijn beroemde collega Sigmund Freud. Dit leidt tot een ongemakkelijke driehoeksrelatie tussen de drie, waarbij lust en wetenschappelijke inzichten moeizaam worden verweven. Cosmopolis (2012) is gebaseerd op een roman van Don DeLillo. We volgen een briljante beursspeler op een gedenkwaardige dag waarop hij, gezeten in de veilige ruimte van zijn auto (ongetwijfeld een metafoor voor het leven zelf), allerhande calamiteiten het hoofd moet bieden. Om te beginnen de teloorgang van zijn kapitaal en later de dreiging van een aanslag op zijn leven. Beide films ontberen de ogenblikkelijk herkenbare signatuur van Cronenbergs vroege werk. In The Dead Zone (1983) beschikt een man na een bijna fataal ongeluk plotsklaps over de gave enkel door fysiek contact met een ander diens lot tot in detail voor zich te zien. Videodrome, eveneens van 1983, toont hoe een man wordt bezocht door onverklaarbare, akelige hallucinaties. Minstens zo creepy was Dead Ringers (1988). Een tweeling – beiden gynaecoloog – deelt elkaars leven, inclusief hun geliefden. Dat is de échte David Cronenberg. Psychologische, intellectualistische horror. Een thematisch en visueel beklemmende vertelling, zonder de obligate schrikeffecten van de mainstream griezelfilm. Met Maps to the Stars benadert de regisseur zijn topniveau, al oogt en klinkt de film minder streng en onverbiddelijk dan de producties uit zijn jonge jaren. Op het eerste gezicht lijkt de film een variatie te zijn op de vele – stereotiepe – satires op de glitter en schone schijn van Hollywood. Een tienermeisje Agatha (Mia Wasikowska) verruilt de bus die haar naar Los Angeles heeft gebracht voor een huurlimosine. De chauffeur (Robert Pattison) is ‘eigenlijk’ scenarioschrijver, maar er moet nu eenmaal brood op de plank komen. Voorts maken we kennis met de dertienjarige kindster Benjie (Evin Bird). Zo jong als hij is, loopt hij al over van de welbekende arrogantie die filmsterren (denk aan Justin Bieber) eigen is. Zijn vader Stafford Weiss (John Cusack) heeft zelf een reputatie hoog te houden als auteur van populaire zelfhulpliteratuur. Ook treedt hij op als therapeut van grote Hollywoodsterren. Een van hen is de actrice Havana Segrand, een schitterende, onaangename rol van Julianne Moore. Haar moeder was in haar tijd een gevierde filmster. Het ligt voor de hand, redeneert Havana, dat zij de hoofdrol speelt in de op handen zijnde remake van de film waarin haar moeder glorieerde. Maar volgens hardnekkige geruchten heeft de regisseur een andere actrice op het oog. Uit therapeutisch oogpunt nog belangrijker is, dat haar moeder Havana op kritieke momenten buitensloot. Wanneer zij op voorspraak van een kennis Agatha als manusje van alles in dienst neemt is de soapcirkel rond, bij wijze van spreken. Niet helemaal, natuurlijk. De regisseur houdt vooralsnog een reeks spectaculaire verhaalontwikkelingen achter de hand. En juist die maken dat de film ver uitstijgt boven het zoveelste verhaal over het leven in de schijnwerpers van de droomfabriek. Het scenario van Maps werd geschreven door Hollywoodkenner bij uitstek Bruce Wagner. Waarschijnlijk heeft de film aan hem zijn overwegend lichte toets en vele humoristische momenten te danken. Zo geeft Havana zich op een bijzonder onkies moment over aan een vreugdedansje, waarin ze zelfs Agatha betrekt. En het gesprek tussen die twee, terwijl we door de openstaande toiletdeur zien en horen hoezeer Havana lijdt onder een aanval van constipatie, lijkt rechtstreeks afkomstig uit een poep- en pieskomedie van de gebroeders Farrelly. We wisten dat Cronenberg van alle markten thuis is, maar een echte lolbroek is hij nooit geweest. Het wekt dan ook geen verwondering dat in de loop van de film de toonzetting van de intrige grimmiger en dramatischer wordt en thema’s als incest en zelfs moord hun intrede doen. Een serieus drama met humoristische momenten, Joel en Ethan Coen draaiden hun hand er nooit voor om. En nu laat Cronenberg zien dat hij het ook kan. Met dank aan Bruce Wagner. ------------------------------------------------- Je kunt bij BolCom ook DVD's bestellen. Doe dat via de banner rechts, dan steun je De Leunstoel! |
||||
© 2014 Hans Knegtmans | ||||
powered by CJ2 |