archiefvorig nr.lopend nr.

	Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug Gelaagd familiedrama Hans Knegtmans Het is aanvankelijk hard werken voor de kijker bij The Third Side of the River, de derde speelfilm van de Argentijnse regisseuse Celina Murga. Niet dat de bioscoopbezoeker een overcomplexe intrige krijgt voorgeschoteld – de moeilijkheid is veel elementairder: pas gaandeweg begrijpen we wie de personages zijn en wat ze met elkaar te maken hebben. Wel wordt snel duidelijk dat de zeventienjarige Nicolas de hoofdpersoon is. Zijn zusje Andrea wordt binnenkort vijftien en bereidt het feest voor dat bij die gelegenheid hoort. Nicolas is het kind van vader Jorge en moeder Nilda. So far so good. Maar vader is vaker niet dan wel thuis. Zijn de ouders gescheiden? Verder zijn er twee kleine jongetjes, die veel op elkaar lijken. Heeft Nicolas nu één of twee jongere broertjes? En indien één (Esteban), wie is dan dat andere opdondertje? Deze opgeworpen kijkhindernissen lijken geen trucje van de regisseuse te zijn. Veeleer vloeien ze voort uit de structuur van de film. We zien de acteurs steeds in hun natuurlijke habitat, zonder de aanwezigheid van een uitleggerige voice-over, of het nadrukkelijk gebruik van de voornamen van de personages om het begrip te vergemakkelijken. Voor wie zich basaal denkwerk wil besparen: Jorge en Nilda zijn niet getrouwd en wonen niet officieel samen. Bij zijn wettige echtgenote (die we nauwelijks te zien krijgen) heeft hij een zoontje, Lautaro, dat dezelfde school  bezoekt als Jorge, Andrea en Esteban. Hier is niets moeilijks aan. Behalve als de kijker het niet uitgelegd krijgt, terwijl hij wel ziet dat Jorge naar believen bij Nilda in- en uitloopt, of ze nu thuis is of niet. Na een doodkalme start voert regisseur Murga bij stukjes en beetjes de spanning op. Het expressieve gezicht van Nicolas (een weergaloze rol van de niet-professionele acteur Alain Devetac) toont steeds vaker tekenen van wanhoop, verdriet of zelfs weerzin jegens Jorge. Eerder in de film zagen we al hoe hij zich bij een onaangekondigd bezoekje van vader placht te verstoppen – één keer zelfs onder het bed. Later begrijpen we waar die afkeer vandaan komt. Jorge (indrukwekkend vertolkt door Daniel Veronese, in het dagelijks leven toneelregisseur) is in alles de baas over zijn omgeving. Niet alleen in de door hem verkozen samenlevingsvorm, maar ook in het ziekenhuis – waar hij een gerespecteerde arts is – en zeker ook op zijn ranch waarvan hij de voorman ziet als een ongemotiveerde dienstklopper die er met de pet naar gooit. Het is algemeen bekend dat macht veelal iemands morele maatstaven corrumpeert en Jorge is geen uitzondering op die regel. In het perspectief van Nicolas’ ontwikkeling naar volwassenheid bereidt Jorge hem voor op zijn beroepsleven. Hij dwingt hem, ogenschijnlijk met zachte hand maar tegelijkertijd volstrekt vanzelfsprekend, bij wijze van stage dagelijks na schooltijd wat te klussen in het ziekenhuislaboratorium. Goed voor zijn latere loopbaan als arts. Dat de zoon in de voetsporen van zijn vader treedt spreekt vanzelf. Net zo geeft Jorge, als hij zelf ertussenuit knijpt voor een vakantie, Nicolas de supervisie over het veebedrijf. Nu ja supervisie, hij vertelt zijn zoon wat hij van hem verwacht. Eveneens in het kader van diens opvoeding neemt hij zijn zoon mee naar een kroeg met hoertjes. Gelukkig voor de kijker laat Nicolas deze gifbeker aan zich voorbij gaan. The third side of the river gaat niet exclusief over een verstoorde vader-zoonrelatie. Het ‘coming of age’ element is ook nadrukkelijk aanwezig in een paar scènes van Nicolas en zijn zuster Andrea. Hun duet in een karaokebar (zo vals als een kraai) steekt weldadig af tegen de vanzelfsprekende tirannie van hun vader. Dat geldt in nog sterkere mate voor de wals waarmee broer en zus het bal openen. Die vormt de opmaat naar het opmerkelijke slot van de film, maar daar mag ik niets over verklappen. The Third Side of the River is een doordachte, sympathieke film. De jury die hem in Berlijn nomineerde voor een Gouden Beer had er goed het oog in. ***************************** Abonneert u op de Nieuwsbrief. Ga naar: www.deleunstoel.nl/nieuwsbrief.php © 2014 Hans Knegtmans meer Hans Knegtmans - meer "Naar de film" -

Vermaak en Genot > Naar de film
Gelaagd familiedrama	Hans Knegtmans
Het is aanvankelijk hard werken voor de kijker bij The Third Side of the River, de derde speelfilm van de Argentijnse regisseuse Celina Murga. Niet dat de bioscoopbezoeker een overcomplexe intrige krijgt voorgeschoteld – de moeilijkheid is veel elementairder: pas gaandeweg begrijpen we wie de personages zijn en wat ze met elkaar te maken hebben. Wel wordt snel duidelijk dat de zeventienjarige Nicolas de hoofdpersoon is. Zijn zusje Andrea wordt binnenkort vijftien en bereidt het feest voor dat bij die gelegenheid hoort. Nicolas is het kind van vader Jorge en moeder Nilda. So far so good. Maar vader is vaker niet dan wel thuis. Zijn de ouders gescheiden? Verder zijn er twee kleine jongetjes, die veel op elkaar lijken. Heeft Nicolas nu één of twee jongere broertjes? En indien één (Esteban), wie is dan dat andere opdondertje? Deze opgeworpen kijkhindernissen lijken geen trucje van de regisseuse te zijn. Veeleer vloeien ze voort uit de structuur van de film. We zien de acteurs steeds in hun natuurlijke habitat, zonder de aanwezigheid van een uitleggerige voice-over, of het nadrukkelijk gebruik van de voornamen van de personages om het begrip te vergemakkelijken. Voor wie zich basaal denkwerk wil besparen: Jorge en Nilda zijn niet getrouwd en wonen niet officieel samen. Bij zijn wettige echtgenote (die we nauwelijks te zien krijgen) heeft hij een zoontje, Lautaro, dat dezelfde school  bezoekt als Jorge, Andrea en Esteban. Hier is niets moeilijks aan. Behalve als de kijker het niet uitgelegd krijgt, terwijl hij wel ziet dat Jorge naar believen bij Nilda in- en uitloopt, of ze nu thuis is of niet. Na een doodkalme start voert regisseur Murga bij stukjes en beetjes de spanning op. Het expressieve gezicht van Nicolas (een weergaloze rol van de niet-professionele acteur Alain Devetac) toont steeds vaker tekenen van wanhoop, verdriet of zelfs weerzin jegens Jorge. Eerder in de film zagen we al hoe hij zich bij een onaangekondigd bezoekje van vader placht te verstoppen – één keer zelfs onder het bed. Later begrijpen we waar die afkeer vandaan komt. Jorge (indrukwekkend vertolkt door Daniel Veronese, in het dagelijks leven toneelregisseur) is in alles de baas over zijn omgeving. Niet alleen in de door hem verkozen samenlevingsvorm, maar ook in het ziekenhuis – waar hij een gerespecteerde arts is – en zeker ook op zijn ranch waarvan hij de voorman ziet als een ongemotiveerde dienstklopper die er met de pet naar gooit. Het is algemeen bekend dat macht veelal iemands morele maatstaven corrumpeert en Jorge is geen uitzondering op die regel. In het perspectief van Nicolas’ ontwikkeling naar volwassenheid bereidt Jorge hem voor op zijn beroepsleven. Hij dwingt hem, ogenschijnlijk met zachte hand maar tegelijkertijd volstrekt vanzelfsprekend, bij wijze van stage dagelijks na schooltijd wat te klussen in het ziekenhuislaboratorium. Goed voor zijn latere loopbaan als arts. Dat de zoon in de voetsporen van zijn vader treedt spreekt vanzelf. Net zo geeft Jorge, als hij zelf ertussenuit knijpt voor een vakantie, Nicolas de supervisie over het veebedrijf. Nu ja supervisie, hij vertelt zijn zoon wat hij van hem verwacht. Eveneens in het kader van diens opvoeding neemt hij zijn zoon mee naar een kroeg met hoertjes. Gelukkig voor de kijker laat Nicolas deze gifbeker aan zich voorbij gaan. The third side of the river gaat niet exclusief over een verstoorde vader-zoonrelatie. Het ‘coming of age’ element is ook nadrukkelijk aanwezig in een paar scènes van Nicolas en zijn zuster Andrea. Hun duet in een karaokebar (zo vals als een kraai) steekt weldadig af tegen de vanzelfsprekende tirannie van hun vader. Dat geldt in nog sterkere mate voor de wals waarmee broer en zus het bal openen. Die vormt de opmaat naar het opmerkelijke slot van de film, maar daar mag ik niets over verklappen. The Third Side of the River is een doordachte, sympathieke film. De jury die hem in Berlijn nomineerde voor een Gouden Beer had er goed het oog in. ***************************** Abonneert u op de Nieuwsbrief. Ga naar: www.deleunstoel.nl/nieuwsbrief.php
© 2014 Hans Knegtmans
	powered by CJ2