archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Vermaak en Genot > Naar de film | ||||
Een oneigenlijk bioscoopbezoek | Hans Knegtmans | |||
Het gebeurt me een paar keer per jaar dat ik alle bioscoopfilms waar een filmliefhebber redelijkerwijs naartoe zou willen, al gezien heb. De films zijn op, althans die op bereisbare afstand. Soms doe ik dan water bij de wijn en bezoek ik een film die allerminst bovenaan mijn lijstje stond, maar door betrouwbare recensenten in buiten- en/of binnenland nog net met een zuinige voldoende werd gehonoreerd.
Neem nu Heute bin ich blond. In Nederland wordt de film uitgebracht als Meisje met negen pruiken, omdat het een verfilming betreft van de gelijknamige bestseller van ‘onze’ Sophie van der Stap, die wonderbaarlijk herstelde van een ernstige vorm van kanker. Als ik de film ging zien, wist ik in nog geen twee uur waar het over gaat, terwijl ik aan het (zuinig besproken) boek het dubbele kwijt zou zijn. Dus de film is goed voor mijn algemene ontwikkeling. En als ik eerlijk ben: de Duitse actrice Lisa Tomaschewsky ziet er op de foto wel leuk uit. Dat mag bij zo’n ernstig thema natuurlijk geen rol spelen maar ik ben niet van steen. Bovendien weten we al dat de echte Sophie genezen is en daardoor in zekere zin Lisa ook, dus goedbeschouwd laat ik iedereen in haar waarde.
De film begint met een oudejaarsviering in Antwerpen. Sophie duikt met een Belgische jongeman zijn bed in en brengt met hem de nacht door. Af en toe hoest ze, wat in speelfilms maar één ding betekent: die persoon heeft kanker en zal het niet lang meer maken, een wonder daargelaten. De volgende ochtend laat ze een briefje achter voor haar one night stand. Dat ze misselijk is en naar huis gaat. Zei ik het niet? Kanker.
Gauw naar huis, een riante villa in Hamburg, waar zij een enorme zolderverdieping voor zichzelf heeft. En maar hoesten. Moeder, zelf wonderbaarlijk genezen van de gevreesde ziekte, rijdt haar naar het ziekenhuis. Geruststellende woorden van de dokter, maar voor de zekerheid een CT-scan. Gesprek met andere dokter. De test heeft slecht uitgepakt. Opname in ziekenhuis en behandeling met chemokuur, waardoor haar haar uitvalt. Moeder koopt een truttige pruik voor haar. Ja hoor eens, Sophie mag dan doodziek zijn, maar dan hoeft ze er nog niet bij te lopen als een oud wijf uit de provincie. Daarom op pruikenjacht. Negen stuks, voor minder doen we het niet. Elke pruik weerspiegelt één aspect van haar persoonlijkheid. Daarom verzint ze voor zichzelf ook negen namen, één per pruik.
Ik zie heel wat films met jonge personages, maar zelden een die zo naadloos past in het vandaag de dag populaire young adult genre. Het is natuurlijk gruwelijk voor iemand, de dood in de ogen te moeten zien, maar allemachtig, wat is deze film kinderachtig en wezenloos! Sophie’s vriendje vindt het eng, seks met een kankerpatiënt, en neemt de benen. Later komt het weer goed, tot hij een andere meid zonder kanker scoort en Sophie wederom laat vallen. Die verlaat op haar beurt, juist nu de therapie lijkt aan te slaan, bij nacht en ontij de kliniek om in een glitterdisco te dansen en zich klem te zuipen, want dat doen de jongelui van een jaar of twintig.
Uit principe verlaat ik nooit voortijdig de bioscoopzaal. Ook nu niet. Wel heb ik dwangmatig tientallen malen op mijn horloge gekeken en steeds berekend, hoeveel procent van de 117 minuten film ik nog te gaan had. Ook probeerde ik bij herhaling logisch te beredeneren welke rollen gespeeld werden door de acteurs Karoline Teska en David Roth, die naast Lisa Tomaschewsky een prominente plaats op de titelrol innemen. Dat zijn op zich geen verwerpelijke bezigheden, maar rechtvaardigen nauwelijks een bioscoopbezoek van twee uur. De les van dit alles? Ik moet niet meer sjoemelen met mijn filmkeus. Slecht voor de moraal.
*************************
Abonneert u op de Nieuwsbrief.
Ga naar: www.deleunstoel.nl/nieuwsbrief.php |
||||
© 2013 Hans Knegtmans | ||||
powered by CJ2 |