archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug
Gezocht: scenario voor misdaadfilm Hans Knegtmans

1005VG 7revo1
De film In Bruges (2008) van de Ier Martin McDonagh kon zijn Oscarnominatie voor beste origineel scenario niet verzilveren. Maar wel legde het script beslag op een handvol ook erg chique filmprijzen. Het was dan ook even geestig als inventief, het komische drama van twee huurmoordenaars die in Brugge in de problemen raken, waarna hun kortaangebonden baas zelf de oversteek maakt om orde op zaken te stellen. Het soort filmvoorstelling waar je uitkomt met de – helaas maar al te vluchtige – ervaring dat de wereld mooier is dan je besefte. Des te knapper is het dat in Seven Psychopaths de regisseur dit gevoel ten tweeden male opwekt, sterker nog dan de vorige keer.

Het verhaal is een film in een film. De alcoholistische Hollywoodscenarist Marty, de Ier Colin Farrell die ook in Bruges al schitterde, zit met een kolossaal writer’s block. Van zijn nieuwe film staat eigenlijk alleen nog maar de titel op papier: Seven Psychopaths. Aan zijn vriend, de werkloze acteur Billy, legt hij uit welke ideeën door zijn hoofd zijn gegaan. Hij denkt aan een ‘Boeddhistische misdaadfilm’. Eentje waarbij het conflict tussen de personages niet met een vuurgevecht wordt beslecht, maar waarin de mannen naar een rustige plek afreizen ‘om het uit te praten’. Billy (Sam Rockwell, aan wie je het wel kunt overlaten om voor psychopaat te spelen) ziet dit idee na een moment van scepsis wel zitten en solliciteert naar de functie van coscenarist. Dat Marty dit afwijst, betekent allerminst het einde van Billy’s betrokkenheid bij het project, merken we al snel.

Ook de wat oudere Hans (de altijd interessante Christopher Walken) meldt zich aan bij de denktank. Eerder hebben we al gezien dat Billy en Hans honden ontvoeren, die ze vervolgens bij de eigenaar terugbrengen, waarna in de regel een kleine beloning volgt. Normaal staat Hans daar boven, maar de ernstige ziekte van zijn vriendin drukt zwaar op zijn vaste lasten.
Ongewild zorgt die bijverdienste voor stagnatie van het filmproject. Een van de gestolen – en nog niet teruggebrachte – honden is Bonny, een Shih Tzu die toebehoort aan de gangsterbaas Charlie (Woody Harrelson, met een vervaarlijke tatoeage in zijn nek). Onze vrienden vertrekken halsoverkop naar een afgelegen plaats in de woestijn, om daar in alle rust hun filmscenario verder uit te werken. Het spreekt voor zich dat ze nog niet van Charlie af zijn.

In samenvatting lijkt de intrige misschien nog redelijk coherent,1005VG 7revo2 maar het springerige brein van de regisseur leidt tot een film die, ondanks alle stijlverschillen, de denkkronkels van de gebroeders Coen in herinnering roept. Met het verschil dat bij hen achter de chaos nog een bizarre logica schuilgaat – nu ja, meestal – terwijl McDonagh de vrijheid neemt, als dat zo uitkomt een nieuwe weg in te slaan, juist wanneer de kijker net dacht dat hij het verhaal bijna kon volgen.
Zo is vanaf het begin duidelijk dat aan Billy een steekje loszit, maar pas laat in het verhaal beseffen we dat – hoewel de andere personages er ook wat van kunnen – hij van alle psychopaten met afstand het meest gestoord is. Omgekeerd verrast de spijkerharde gangster Charlie iedereen (het publiek en de andere acteurs) door op het afgesproken tijdstip zijn hond te komen ophalen zonder vuurwapen. De ontvoerders staan paf. Hoezo geen wapen? Nou, dat hadden we telefonisch zo afgesproken, toch?

Eerder in het verhaal levert Billy, begaan als hij is met de scenarioproblematiek, een waardevolle bijdrage aan de film in wording. In een krantenadvertentie nodigt hij geïnteresseerde psychopaten uit, over hun eigen misdaden te komen praten. Een zekere Zachariah (de zanger Tom Waits) vertelt in flashbacks hoe hij in een ver verleden, samen met zijn vrouw, seriemoordenaars een koekje van eigen deeg gaf. Helaas is zij haar eigen weg gegaan. Van hem mogen de filmers zijn levensverhaal in het scenario verwerken, mits zij als tegenprestatie op de aftiteling zijn vrouw oproepen weer eens van zich te laten horen. Dankbaar en ontroerd neemt Marty dit aanbod aan, inclusief de clausule van de tekst op de aftiteling. (Dat laatste zorgt nog voor een onverwacht dramatisch moment in de film, ik bedoel de echte film, waarnaar we zitten te kijken.)

Voor nog drie andere psychopaten is in dit stukje geen plaats meer. U moet zelf maar ontdekken welke rol een gemaskerde moordenaar, een oude Quaker (Harry Dean Stanton) en een voormalige Vietcong-strijder in het verhaal spelen. Seven Psychopaths eindigt zonder twijfel hoog in mijn top tien van het afgelopen jaar. En dat gebaseerd op slechts twee criteria. In geen andere film heb ik een heel ensemble zo formidabel en met zo veel flair zien acteren. De tweede reden is dat de film mij een zeldzaam goede bui bezorgde. Tijdens het kijken, na afloop en zelfs bij het lezen van andere, gelijkgestemde recensies.

******************************************
Plaatjes bijeengezocht door de schrijver en Henk Klaren


© 2012 Hans Knegtmans meer Hans Knegtmans - meer "Naar de film" -
Vermaak en Genot > Naar de film
Gezocht: scenario voor misdaadfilm Hans Knegtmans
1005VG 7revo1
De film In Bruges (2008) van de Ier Martin McDonagh kon zijn Oscarnominatie voor beste origineel scenario niet verzilveren. Maar wel legde het script beslag op een handvol ook erg chique filmprijzen. Het was dan ook even geestig als inventief, het komische drama van twee huurmoordenaars die in Brugge in de problemen raken, waarna hun kortaangebonden baas zelf de oversteek maakt om orde op zaken te stellen. Het soort filmvoorstelling waar je uitkomt met de – helaas maar al te vluchtige – ervaring dat de wereld mooier is dan je besefte. Des te knapper is het dat in Seven Psychopaths de regisseur dit gevoel ten tweeden male opwekt, sterker nog dan de vorige keer.

Het verhaal is een film in een film. De alcoholistische Hollywoodscenarist Marty, de Ier Colin Farrell die ook in Bruges al schitterde, zit met een kolossaal writer’s block. Van zijn nieuwe film staat eigenlijk alleen nog maar de titel op papier: Seven Psychopaths. Aan zijn vriend, de werkloze acteur Billy, legt hij uit welke ideeën door zijn hoofd zijn gegaan. Hij denkt aan een ‘Boeddhistische misdaadfilm’. Eentje waarbij het conflict tussen de personages niet met een vuurgevecht wordt beslecht, maar waarin de mannen naar een rustige plek afreizen ‘om het uit te praten’. Billy (Sam Rockwell, aan wie je het wel kunt overlaten om voor psychopaat te spelen) ziet dit idee na een moment van scepsis wel zitten en solliciteert naar de functie van coscenarist. Dat Marty dit afwijst, betekent allerminst het einde van Billy’s betrokkenheid bij het project, merken we al snel.

Ook de wat oudere Hans (de altijd interessante Christopher Walken) meldt zich aan bij de denktank. Eerder hebben we al gezien dat Billy en Hans honden ontvoeren, die ze vervolgens bij de eigenaar terugbrengen, waarna in de regel een kleine beloning volgt. Normaal staat Hans daar boven, maar de ernstige ziekte van zijn vriendin drukt zwaar op zijn vaste lasten.
Ongewild zorgt die bijverdienste voor stagnatie van het filmproject. Een van de gestolen – en nog niet teruggebrachte – honden is Bonny, een Shih Tzu die toebehoort aan de gangsterbaas Charlie (Woody Harrelson, met een vervaarlijke tatoeage in zijn nek). Onze vrienden vertrekken halsoverkop naar een afgelegen plaats in de woestijn, om daar in alle rust hun filmscenario verder uit te werken. Het spreekt voor zich dat ze nog niet van Charlie af zijn.

In samenvatting lijkt de intrige misschien nog redelijk coherent,1005VG 7revo2 maar het springerige brein van de regisseur leidt tot een film die, ondanks alle stijlverschillen, de denkkronkels van de gebroeders Coen in herinnering roept. Met het verschil dat bij hen achter de chaos nog een bizarre logica schuilgaat – nu ja, meestal – terwijl McDonagh de vrijheid neemt, als dat zo uitkomt een nieuwe weg in te slaan, juist wanneer de kijker net dacht dat hij het verhaal bijna kon volgen.
Zo is vanaf het begin duidelijk dat aan Billy een steekje loszit, maar pas laat in het verhaal beseffen we dat – hoewel de andere personages er ook wat van kunnen – hij van alle psychopaten met afstand het meest gestoord is. Omgekeerd verrast de spijkerharde gangster Charlie iedereen (het publiek en de andere acteurs) door op het afgesproken tijdstip zijn hond te komen ophalen zonder vuurwapen. De ontvoerders staan paf. Hoezo geen wapen? Nou, dat hadden we telefonisch zo afgesproken, toch?

Eerder in het verhaal levert Billy, begaan als hij is met de scenarioproblematiek, een waardevolle bijdrage aan de film in wording. In een krantenadvertentie nodigt hij geïnteresseerde psychopaten uit, over hun eigen misdaden te komen praten. Een zekere Zachariah (de zanger Tom Waits) vertelt in flashbacks hoe hij in een ver verleden, samen met zijn vrouw, seriemoordenaars een koekje van eigen deeg gaf. Helaas is zij haar eigen weg gegaan. Van hem mogen de filmers zijn levensverhaal in het scenario verwerken, mits zij als tegenprestatie op de aftiteling zijn vrouw oproepen weer eens van zich te laten horen. Dankbaar en ontroerd neemt Marty dit aanbod aan, inclusief de clausule van de tekst op de aftiteling. (Dat laatste zorgt nog voor een onverwacht dramatisch moment in de film, ik bedoel de echte film, waarnaar we zitten te kijken.)

Voor nog drie andere psychopaten is in dit stukje geen plaats meer. U moet zelf maar ontdekken welke rol een gemaskerde moordenaar, een oude Quaker (Harry Dean Stanton) en een voormalige Vietcong-strijder in het verhaal spelen. Seven Psychopaths eindigt zonder twijfel hoog in mijn top tien van het afgelopen jaar. En dat gebaseerd op slechts twee criteria. In geen andere film heb ik een heel ensemble zo formidabel en met zo veel flair zien acteren. De tweede reden is dat de film mij een zeldzaam goede bui bezorgde. Tijdens het kijken, na afloop en zelfs bij het lezen van andere, gelijkgestemde recensies.

******************************************
Plaatjes bijeengezocht door de schrijver en Henk Klaren
© 2012 Hans Knegtmans
powered by CJ2