archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug
Briljant Iraans drama Hans Knegtmans

Simin wil scheiden van haar man Nader. Normaal gesproken zou dat niet in haar opkomen: aan de rechter legt ze uit dat hij een goed mens is, een voorbeeldige vader en een trouwe echtgenoot. Maar zij wil emigreren en hij niet. Zijn vader, die bij hen inwoont, lijdt aan vergevorderde Alzheimer en kan niet voor zichzelf zorgen. Daarnaast weigert Nader zijn vrouw toestemming te geven hun elfjarige dochter Termeh mee te nemen naar het buitenland.

Geen scheiding, concludeert de rechter, en Termeh mag niet mee. Na het vonnis besluit het echtpaar tot een tussenoplossing. Termeh blijft bij haar vader wonen, en Simin trekt voor onbepaalde tijd bij haar ouders in. Alleen, wie moet overdag voor opa zorgen? Nadar heeft een drukke baan bij een bank, al is het geen vetpot. Voor een schamel loon neemt hij Razieh in dienst als huishoudster en oppas, ook al moet zij dan haar eigen dochtertje mee naar het werk nemen. Razieh kan elke cent gebruiken – haar man Hodjat zit zonder werk en wordt belaagd door schuldeisers.

Wie bekend is met de Iraanse film maakt zich op voor een rustig sociaal drama, waarin de cineast met oog voor detail de banaliteit van alledag transformeert. Maar in A Separation pakt dat anders uit. Het eerste probleem is dat grootvader uitgerekend tijdens de eerste werkdag van Razieh in zijn broek pist. Mag zij een man – en nog wel een onbekende – verschonen? Dit is niet iets om aan haar barse echtgenoot voor te leggen. Die weet niet eens dat zij werk heeft. Uiteindelijk moet de imam het verlossende woord spreken.

De toon is gezet voor zwaarder psychologisch geschut. Enkele dagen later treft Nadar zijn vader vastgebonden in bed aan. Razieh is in geen velden of wegen te bekennen. Wanneer ze uren later opduikt, heeft ze geen goede verklaring voor haar nalatige gedrag. Als hij haar ook nog van diefstal beticht, laaien de gemoederen hoog op, en zet hij haar letterlijk de deur uit.

Nu ja, denk je, er wonen vast wel meer vrouwen in Teheran die om werk verlegen zitten. Voor Razieh tien anderen. Maar Nadar is nog niet van haar af. Tot verbijstering van de kijker beschuldigen zij en haar heetgebakerde man hem van moord. Zij is bij de schermutseling van de trap gevallen en heeft als gevolg daarvan een miskraam gehad. De hersens van de kijker maken overuren. Ja, wij vermoedden wel dat zij zwanger was. Maar kon Nader dat weten? En zeker, wij zagen hoe Razieh van de trap tuimelde. Maar kwam dat doordat Nader haar een harde duw gaf? Je zou haast gaan denken dat die aardige Razieh een leugenachtig kreng is!

Zo zwart-wit blijkt de zaak uiteindelijk niet te liggen. Mensen hebben vele redenen om erop los te liegen. Razieh en haar man zitten financieel aan de grond. Nader kan zich een aanklacht voor moord uiteraard niet permitteren. Om maar te zwijgen van de mogelijkheid dat hij het onvoorwaardelijke vertrouwen van zijn dochter verliest.

Regisseur Asghar Farhadi maakt razend knap gebruik van het psychologische gegeven dat mensen – in dit geval de bioscoopbezoekers – in de verste verte niet alle details die ze zien of horen, kunnen onthouden. In die zin heeft A Separation iets weg van een puzzeldetective, waarin de held door één onbenullige verspreking de moordenaar ontmaskert.

Verder gaat de overeenkomst godzijdank niet. A Separation is een psychologisch drama van uitzonderlijke kwaliteit. Terecht won de film in Berlijn de Gouden Beer voor beste film. En net zo verdiend waren de Zilveren Beren voor zowel de gehele mannelijke als vrouwelijke cast. Waarmee benadrukt werd dat niet alleen de hoofdrolspelers Peyman Moaadi (Naser), Leila Hatami (Simin), Sareh Bayat (Razieh) en Shahab Hosseini (Hodjat) de sterren van de hemel spelen. Ook de rol van de dementerende grootvader en die van de geplaagde dochter Termeh worden perfect vertolkt.
 
****************************
De Leunstoel wordt uitgegeven door:
Het Genootschap De Leunstoel.
Word lid! Ga naar: www.deleunstoel.nl/colofon.php


© 2011 Hans Knegtmans meer Hans Knegtmans - meer "Naar de film" -
Vermaak en Genot > Naar de film
Briljant Iraans drama Hans Knegtmans
Simin wil scheiden van haar man Nader. Normaal gesproken zou dat niet in haar opkomen: aan de rechter legt ze uit dat hij een goed mens is, een voorbeeldige vader en een trouwe echtgenoot. Maar zij wil emigreren en hij niet. Zijn vader, die bij hen inwoont, lijdt aan vergevorderde Alzheimer en kan niet voor zichzelf zorgen. Daarnaast weigert Nader zijn vrouw toestemming te geven hun elfjarige dochter Termeh mee te nemen naar het buitenland.

Geen scheiding, concludeert de rechter, en Termeh mag niet mee. Na het vonnis besluit het echtpaar tot een tussenoplossing. Termeh blijft bij haar vader wonen, en Simin trekt voor onbepaalde tijd bij haar ouders in. Alleen, wie moet overdag voor opa zorgen? Nadar heeft een drukke baan bij een bank, al is het geen vetpot. Voor een schamel loon neemt hij Razieh in dienst als huishoudster en oppas, ook al moet zij dan haar eigen dochtertje mee naar het werk nemen. Razieh kan elke cent gebruiken – haar man Hodjat zit zonder werk en wordt belaagd door schuldeisers.

Wie bekend is met de Iraanse film maakt zich op voor een rustig sociaal drama, waarin de cineast met oog voor detail de banaliteit van alledag transformeert. Maar in A Separation pakt dat anders uit. Het eerste probleem is dat grootvader uitgerekend tijdens de eerste werkdag van Razieh in zijn broek pist. Mag zij een man – en nog wel een onbekende – verschonen? Dit is niet iets om aan haar barse echtgenoot voor te leggen. Die weet niet eens dat zij werk heeft. Uiteindelijk moet de imam het verlossende woord spreken.

De toon is gezet voor zwaarder psychologisch geschut. Enkele dagen later treft Nadar zijn vader vastgebonden in bed aan. Razieh is in geen velden of wegen te bekennen. Wanneer ze uren later opduikt, heeft ze geen goede verklaring voor haar nalatige gedrag. Als hij haar ook nog van diefstal beticht, laaien de gemoederen hoog op, en zet hij haar letterlijk de deur uit.

Nu ja, denk je, er wonen vast wel meer vrouwen in Teheran die om werk verlegen zitten. Voor Razieh tien anderen. Maar Nadar is nog niet van haar af. Tot verbijstering van de kijker beschuldigen zij en haar heetgebakerde man hem van moord. Zij is bij de schermutseling van de trap gevallen en heeft als gevolg daarvan een miskraam gehad. De hersens van de kijker maken overuren. Ja, wij vermoedden wel dat zij zwanger was. Maar kon Nader dat weten? En zeker, wij zagen hoe Razieh van de trap tuimelde. Maar kwam dat doordat Nader haar een harde duw gaf? Je zou haast gaan denken dat die aardige Razieh een leugenachtig kreng is!

Zo zwart-wit blijkt de zaak uiteindelijk niet te liggen. Mensen hebben vele redenen om erop los te liegen. Razieh en haar man zitten financieel aan de grond. Nader kan zich een aanklacht voor moord uiteraard niet permitteren. Om maar te zwijgen van de mogelijkheid dat hij het onvoorwaardelijke vertrouwen van zijn dochter verliest.

Regisseur Asghar Farhadi maakt razend knap gebruik van het psychologische gegeven dat mensen – in dit geval de bioscoopbezoekers – in de verste verte niet alle details die ze zien of horen, kunnen onthouden. In die zin heeft A Separation iets weg van een puzzeldetective, waarin de held door één onbenullige verspreking de moordenaar ontmaskert.

Verder gaat de overeenkomst godzijdank niet. A Separation is een psychologisch drama van uitzonderlijke kwaliteit. Terecht won de film in Berlijn de Gouden Beer voor beste film. En net zo verdiend waren de Zilveren Beren voor zowel de gehele mannelijke als vrouwelijke cast. Waarmee benadrukt werd dat niet alleen de hoofdrolspelers Peyman Moaadi (Naser), Leila Hatami (Simin), Sareh Bayat (Razieh) en Shahab Hosseini (Hodjat) de sterren van de hemel spelen. Ook de rol van de dementerende grootvader en die van de geplaagde dochter Termeh worden perfect vertolkt.
 
****************************
De Leunstoel wordt uitgegeven door:
Het Genootschap De Leunstoel.
Word lid! Ga naar: www.deleunstoel.nl/colofon.php
© 2011 Hans Knegtmans
powered by CJ2