De film Trust flopte in de VS op niet mis te verstane wijze. In het openingsweekend (3 april jl.) kwam hij uit in 28 bioscopen. Eén weekend later waren dat er nog maar 20. En toen, weer een week verder, in de overgebleven 9 zalen vrijwel niemand meer kwam opdagen, verdween Trust geruisloos van het toneel. Het behoeft geen betoog dat daarmee de film niet uit de kosten – negen en een half miljoen dollar – kwam.

Dat is vreemd voor een film die seksueel misbruik door internet loverboys aan de kaak stelt. Daar moet een beetje scenarist toch iets lekker ranzigs van kunnen maken? Natuurlijk wel. Maar dat was wat regisseur David Schwimmer en scenaristen Andy Bellin en Robert Festinger juist niet beoogden.

In een buitenwijk van Chicago is de veertienjarige Annie Cameron voor het eerst in haar leven verliefd. Haar chatvriendje Charlie bezoekt een high school in Californië en is net als Annie volleybalfanaat. Door een wonderlijk toeval zitten ze op precies dezelfde golflengte, zodat ze zich bij hem volledig op haar gemak voelt. De regisseur brengt hun gesprekken letterlijk in beeld. Zijn teksten in pastelblauw, de hare in roze, zoals vroeger op geboortekaartjes.

Annie’s ouders zijn prettige mensen uit de upper-middle class. Lui die je wel als buren zou willen hebben. Zonder verborgen agenda, sluimerende neuroses of bizarre hobby’s die ze verbergen voor derden. Vader Will kijkt zelfs geamuseerd mee naar een chatfragment, totdat zij het gesprek afbreekt met een afkorting die, zo vertelt ze hem, ‘parent watching over my shoulder’ betekent.

Dan bekent Charlie schoorvoetend een leugentje. Eigenlijk is hij geen scholier, maar een eerstejaarsstudent van 20. Een paar weken later is zijn leeftijd gestegen tot 25, en is hij reeds afgestudeerd. Annie verwerkt deze tegenslagen zoals je van een smoorverliefde tiener mag verwachten. Als mensen op elkaar verkikkerd zijn, jokken ze weleens over hun leeftijd, om afwijzing te voorkomen.

Wanneer ze elkaar eindelijk in het winkelcentrum ontmoeten, blijkt Charlie een bijna middelbare man van achter in de dertig te zijn. Uiterlijk lijkt hij voor geen cent op de coole jongeman die de foto’s suggereerden. Maar zijn fluwelen touch werkt ook in de praktijk en in zorgvuldig bemeten stappen loodst hij haar dezelfde middag nog een hotelbed in.

De term ‘tenenkrommend’ zou geen recht doen aan deze onappetijtelijke scènes. Het liefst zou de mannelijke bioscoopbezoeker Charlie met een honkbalknuppel de hersens inslaan. Of, omdat dat fysiek onmogelijk is, bidden dat hij bij het oversteken onder een vrachtwagen komt, of dat de politie hem inrekent omdat ‘Charlie’ een veelgezochte serieverkrachter is. Maar dat gebeurt niet en dus moeten de kijkers de gifbeker leegdrinken.

Gelukkig dicteert het verhaal dat we de griezel niet meer in beeld krijgen, op een kort moment tijdens de aftiteling na. Het gaat niet om Charlie maar om het vervolg van Annie’s liefdesavontuur. Het schoolleven sukkelt door. Annie’s chatberichten worden niet meer beantwoord. En daar blijft het niet bij. Haar boezemvriendin luidt de klok dat Annie is verkracht, zodat zij ten overstaan van al haar medescholieren door de politie wordt weggevoerd voor verhoor. De FBI komt erbij om het familieleven nog verder te ontregelen.

Annie kan de consternatie nauwelijks bevatten. Hoe is het mogelijk dat iedereen het over verkrachting heeft en dat de politie haar gebruikt om haar vriendje op te pakken? Waarom doet niemand behalve een maatschappelijk werkster – alsof ze daar om gevraagd heeft! – ook maar een klein beetje moeite om te begrijpen wat er werkelijk gebeurd is? Namelijk dat haar vriendje na de eerste kennismaking op haar is afgeknapt, omdat zij blijkbaar niet aantrekkelijk en interessant genoeg voor hem is?

De kloof tussen Annie’s werkelijkheid en die van haar omgeving, en het onvermogen om die te dichten, dat is de kern van Trust. Daardoor voorziet – alweer met uitzondering van de maatschappelijk werkster – geen van de buitenstaanders dat de doorbraak in het politieonderzoek door Annie geïnterpreteerd wordt als het definitieve bewijs van haar eigen tekortkomingen.

De enorme impact van de film is, naast het sterke script, vooral de verdienste van de pas vijftienjarige Liana Liberato als Anna. Zij maakt de talloze, vaak tegenstrijdige emoties van de hoofdpersoon niet alleen zichtbaar, maar zorgt er zelfs voor dat de kijker deze beter begrijpt dan haar tegenspelers in de film. Ook Clive Owen – hier waarschijnlijk de meest dramatische rol uit zijn loopbaan – is indrukwekkend als vader wiens zekerheden van de ene dag op de andere worden weggevaagd.

Trust mag dan allerminst garant staan voor een leuk avondje uit, het is wel een van de belangwekkendste films van het jaar.