archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug
Egoyan Light is moeilijk zat Hans Knegtmans

In aflevering 6,17 van De Leunstoel besprak ik de film Adoration. Ik beklaagde me over de geringe bekendheid bij het publiek en de ondermaatse waardering door de pers van de maker, de Canadees van Armeense afkomst Atom Egoyan. Het eerste schreef ik toe aan de zuinige uitbreng van zijn films, het tweede aan de moeilijke, gelaagde plots. Als ik gelijk had, zou zijn nieuwe film Chloe meer succes moeten hebben. In Nederland is de film in bijna 40 zalen uitgebracht, zodat niemand onmenselijk ver hoeft te reizen om een filmtheater te vinden waar Chloe speelt.

En men zou, als dat niet zo oneerbiedig klonk, de film kunnen bestempelen als een Egoyan Light. De intrige is complex maar ook weer niet te. Denk aan oude meesters als Alfred Hitchcock en Claude Chabrol. Van Adoration was ik een jaar na dato een paar belangrijke plotwendingen glad vergeten (bleek bij het doorbladeren van een paar recensies op internet), maar de kans dat met Chloe hetzelfde gebeurt, acht ik nihil.
Toch betwijfel ik of het publiek nu wél massaal de weg naar de bioscoop weet te vinden. Ondanks de toegenomen transparantie reageren de Nederlandse critici nog steeds verdeeld op Egoyans filmtaal. Sommigen zijn dik tevreden over Chloe, anderen spreken misprijzend van B-film thematiek en een volstrekt ongeloofwaardig slot. Het is ook nooit goed.

Zoals te doen gebruikelijk bij Egoyan gaat het over menselijke relaties die ingewikkelder uitpakken dan we aanvankelijk dachten. David mist het vliegtuig dat hem naar zijn woonplaats Toronto zou brengen. Zijn vrouw Catherine moet de bezoekers van haar surprise party voor Davids verjaardag teleurstellen: ze hoeven niet meteen weg, maar het feestvarken krijgen ze vanavond niet te zien.
De volgende ochtend stuit Catherine op een sms-berichtje op Davids mobiel. Een zwoele tekst en een foto van een mooie meid. Aha! Het vliegtuig gemist, hè? Plotseling beseft ze – wat haar eerder niet zo was opgevallen – hoe flirterig David zich tegenover de andere sekse gedraagt. Een serveerster in een restaurant. Een studente aan de universiteit waar hij doceert. Als om het in te wrijven heeft David ook nog het lef, haar te herinneren aan de romantiek van toen ze elkaar net kenden, en hoe die ongemerkt heeft plaatsgemaakt voor de dagelijkse routine.

Wanneer Catherine toevallig in gesprek raakt met het aantrekkelijke maar nogal naïeve hoertje Chloe, bedenkt ze een morbide scenario. Wanneer Chloe zich door de versierderige David laat inpalmen, komt ze allicht een en ander te weten over diens slippertjes. Daardoor kan ze Catherine zekerheid verschaffen over de mate van ontwrichting van haar huwelijk. Goed plan. Zij het dat Chloe zo in haar rol opgaat, dat ze zelf een van Davids liefjes wordt. Het enige verschil is, dat zij hun vrijages ruiterlijk opbiecht en niet stiekem een slaatje probeert te slaan uit haar contract. Een onfrisse toestand, evengoed.

Egoyan heeft dit keer bij wijze van uitzondering het scenario niet zelf geschreven. (Sterker nog, Chloe is een remake van de Franse film Nathalie uit 2003, van regisseuse Anne Fontaine.) Maar iedere Egoyan-fan zou – tenzij hij Nathalie gezien heeft – zweren dat de regisseur verantwoordelijk is voor dit verhaal over waarheid en leugens, schijn en wezen, goed en kwaad. De film oogt ‘Amerikaanser’ dan we van Egoyan gewend zijn. Professor David en vrouwenarts Catherine kunnen het breed laten hangen en bewonen een peperdure – en volstrekt onpersoonlijke – bungalow in Toronto. Die stad figureert in veel films als stand-in voor een Amerikaanse metropool waar het moeilijker of duurder filmen is. Ook de Amerikaanse megasterren Julianne Moore en Liam Neeson (die hun personages perfect vertolken) dragen bij aan de prijzige, gelikte uitstraling van de film. Maar doet dat iets af aan de kwaliteit? Ik zou niet weten waarom.

Eigenlijk is het enige dat stoort, de aanwezigheid van actrice Amanda Seyfried in de titelrol. Sommigen zullen zich haar herinneren uit Mamma Mia!, een film die ik hopelijk nooit zal hoeven zien. Met haar kindvrouwtjesvoorkomen kon ik haar niet zien als een femme fatale voor wie een knappe man als Liam Neeson als een blok zou vallen. Maar dat is echt een kwestie van smaak.
 
********************************
De Leunstoel is gebouwd door Peppered.
Ga voor informatie over dat bureau naar www.peppered.nl


© 2010 Hans Knegtmans meer Hans Knegtmans - meer "Naar de film" -
Vermaak en Genot > Naar de film
Egoyan Light is moeilijk zat Hans Knegtmans
In aflevering 6,17 van De Leunstoel besprak ik de film Adoration. Ik beklaagde me over de geringe bekendheid bij het publiek en de ondermaatse waardering door de pers van de maker, de Canadees van Armeense afkomst Atom Egoyan. Het eerste schreef ik toe aan de zuinige uitbreng van zijn films, het tweede aan de moeilijke, gelaagde plots. Als ik gelijk had, zou zijn nieuwe film Chloe meer succes moeten hebben. In Nederland is de film in bijna 40 zalen uitgebracht, zodat niemand onmenselijk ver hoeft te reizen om een filmtheater te vinden waar Chloe speelt.

En men zou, als dat niet zo oneerbiedig klonk, de film kunnen bestempelen als een Egoyan Light. De intrige is complex maar ook weer niet te. Denk aan oude meesters als Alfred Hitchcock en Claude Chabrol. Van Adoration was ik een jaar na dato een paar belangrijke plotwendingen glad vergeten (bleek bij het doorbladeren van een paar recensies op internet), maar de kans dat met Chloe hetzelfde gebeurt, acht ik nihil.
Toch betwijfel ik of het publiek nu wél massaal de weg naar de bioscoop weet te vinden. Ondanks de toegenomen transparantie reageren de Nederlandse critici nog steeds verdeeld op Egoyans filmtaal. Sommigen zijn dik tevreden over Chloe, anderen spreken misprijzend van B-film thematiek en een volstrekt ongeloofwaardig slot. Het is ook nooit goed.

Zoals te doen gebruikelijk bij Egoyan gaat het over menselijke relaties die ingewikkelder uitpakken dan we aanvankelijk dachten. David mist het vliegtuig dat hem naar zijn woonplaats Toronto zou brengen. Zijn vrouw Catherine moet de bezoekers van haar surprise party voor Davids verjaardag teleurstellen: ze hoeven niet meteen weg, maar het feestvarken krijgen ze vanavond niet te zien.
De volgende ochtend stuit Catherine op een sms-berichtje op Davids mobiel. Een zwoele tekst en een foto van een mooie meid. Aha! Het vliegtuig gemist, hè? Plotseling beseft ze – wat haar eerder niet zo was opgevallen – hoe flirterig David zich tegenover de andere sekse gedraagt. Een serveerster in een restaurant. Een studente aan de universiteit waar hij doceert. Als om het in te wrijven heeft David ook nog het lef, haar te herinneren aan de romantiek van toen ze elkaar net kenden, en hoe die ongemerkt heeft plaatsgemaakt voor de dagelijkse routine.

Wanneer Catherine toevallig in gesprek raakt met het aantrekkelijke maar nogal naïeve hoertje Chloe, bedenkt ze een morbide scenario. Wanneer Chloe zich door de versierderige David laat inpalmen, komt ze allicht een en ander te weten over diens slippertjes. Daardoor kan ze Catherine zekerheid verschaffen over de mate van ontwrichting van haar huwelijk. Goed plan. Zij het dat Chloe zo in haar rol opgaat, dat ze zelf een van Davids liefjes wordt. Het enige verschil is, dat zij hun vrijages ruiterlijk opbiecht en niet stiekem een slaatje probeert te slaan uit haar contract. Een onfrisse toestand, evengoed.

Egoyan heeft dit keer bij wijze van uitzondering het scenario niet zelf geschreven. (Sterker nog, Chloe is een remake van de Franse film Nathalie uit 2003, van regisseuse Anne Fontaine.) Maar iedere Egoyan-fan zou – tenzij hij Nathalie gezien heeft – zweren dat de regisseur verantwoordelijk is voor dit verhaal over waarheid en leugens, schijn en wezen, goed en kwaad. De film oogt ‘Amerikaanser’ dan we van Egoyan gewend zijn. Professor David en vrouwenarts Catherine kunnen het breed laten hangen en bewonen een peperdure – en volstrekt onpersoonlijke – bungalow in Toronto. Die stad figureert in veel films als stand-in voor een Amerikaanse metropool waar het moeilijker of duurder filmen is. Ook de Amerikaanse megasterren Julianne Moore en Liam Neeson (die hun personages perfect vertolken) dragen bij aan de prijzige, gelikte uitstraling van de film. Maar doet dat iets af aan de kwaliteit? Ik zou niet weten waarom.

Eigenlijk is het enige dat stoort, de aanwezigheid van actrice Amanda Seyfried in de titelrol. Sommigen zullen zich haar herinneren uit Mamma Mia!, een film die ik hopelijk nooit zal hoeven zien. Met haar kindvrouwtjesvoorkomen kon ik haar niet zien als een femme fatale voor wie een knappe man als Liam Neeson als een blok zou vallen. Maar dat is echt een kwestie van smaak.
 
********************************
De Leunstoel is gebouwd door Peppered.
Ga voor informatie over dat bureau naar www.peppered.nl
© 2010 Hans Knegtmans
powered by CJ2