archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug
Een aanfluiting van eigen bodem Hans Knegtmans

0511VG Zomerhitte
Zou producent Ate de Jong – die behalve De ontdekking van de hemel nooit iets heeft gemaakt dat het vermelden waard was – werkelijk hebben gedacht dat hij met Zomerhitte een soort Turks Fruit, deel 2 had vervaardigd? Met de ooit kittige Monique van de Ven dit keer in de regisseursstoel? Met ook nu een verhaal van wijlen Jan Wolkers, als altijd gepreoccupeerd met natuur, seks, en vrouwelijk schoon? Met de aanstormende tv-persoonlijkheid Sophie Hilbrand in de rol van Monique van de Ven? Met scenarist Edwin de Vries die, afgezien van zijn Gouden Kalf voor het scenario van De ontdekking van de hemel, zijn filmische hoogstandjes bepaald niet aaneen heeft geregen? Of heeft De Jong simpel gedacht: ‘What the hell, in een achterlijk filmland waar de mensen het meeste plezier beleven aan Costa!, Volle maan en Snowfever, kan ik met deze malligheid ook nog wel wegkomen?’

Hoe dan ook, in recensentenkringen is men op een enkele uitzondering na niet bijzonder onder de indruk. Althans niet in positieve zin. Het verhaal is in een paar woorden verteld. Tenzij de journalist probeert ook alle zijsporen te duiden. Dan is hij nog niet jarig. Fotograaf Bob (de gespierde Waldemar Torenstra) maakt op Texel in opdracht van National Geographic een fotoreportage over de natuur aldaar. Op het strand ontmoet hij Kathleen (een poedelnaakte Sophie Hilbrand) die in een bar werkt. Wanneer hij die avond haar werkplek bezoekt, blijkt ze een geheimzinnige relatie te onderhouden met een onderwereldfiguur die bekend staat als ‘de mummie’ (Johan Leysen). Waarschijnlijk handelt de mummie in drugs. De rest van de film is Bob voornamelijk druk met te onderzoeken wat Kathleen ‘werkelijk’ voor hem (Bob dus) voelt.

Het scenario lijkt op een regenachtige zaterdagmiddag in elkaar geknutseld te zijn, waarbij De Jong en De Vries uit hun geheugen alle clichés opdiepten die ze zich van vergelijkbare seks- en actiefilms wisten te herinneren. (Daarbij lieten ze zich als dat zo uitkwam, inspireren door de fauna van het eiland. Zo bevat de film een scène waarin een vogelwachter deerlijk verminkt wordt door een broedende uil.) Het is geen wonder dat de fotograaf in deze chaos onzeker is over wat hij aan Kathleen heeft.

Ook de dialogen dragen bij aan het in stand houden van de onzekerheid. Enkele hebben in nauwelijks een week al cultstatus verworven, zoals:
‘Je hebt echt geen idee, hè? Als je eens wist….’
‘Wat?’
‘Laat maar.’
En het absolute hoogtepunt:
‘Hoe kunnen wij elkaar ooit vertrouwen?’
‘Ik vertrouw jou.’
‘Ik jou niet.’
‘En vannacht dan?’
‘Eén grote leugen.’
‘Waar ga je heen?’
‘Weg, het is afgelopen tussen ons.’
‘En ik dan?’
Wat een treurige ontwikkeling! En dat terwijl kort tevoren Kathleen, na een woeste vrijpartij, de conversatie had heropend met de uitspraak:
‘Mijn vader stierf toen hij 27 was.’ Probeert u die maar eens uit op uw one night stand!

In tegenstelling tot de kernachtige dialogen zijn de langere teksten vaak niet te verstaan. Dat is in Nederlandse films aan de orde van de dag, tenzij ze bevolkt worden door erkende toneelspelers als Pierre Bokma en Gijs Scholten van Aschat. Daardoor begreep ik indertijd Phileine zegt sorry (2003) – die voornamelijk door soapsterren bevolkt wordt – nauwelijks beter dan wanneer de voertaal Spaans of Italiaans was geweest. Dit ligt niet aan mijn gehoorvermogen: toen ik na mijn bezoek aan Zomerhitte geschrokken probeerde of ik TV- en radioprogramma’s wél kon volgen, had ik daar niet de minste moeite mee. Ik zou eens een filmmaker moeten vragen, waarom het effect alleen bij speelfilms optreedt.
Zomerhitte is een bonte verzameling van ondoordachte0511VG Giorno losse flodders. Het is ondenkbaar dat de film zal worden aangekocht in landen waar Monique van de Ven en Sophie Hilbrand geen beroemdheden zijn. Portugal, misschien. Daar importeren ze soms films die het nergens anders gered hebben. Vraag me niet waarom.

Gelukkig worden elders in de wereld heel aardige films gemaakt. De Italiaanse regisseur Silvio Soldini, die hier in 1999 doorbrak met de succesvolle, maar niet bijster geestige relatiekomedie Pane e tulipani, toont in Giorni e nuvole (Dagen en wolken) dat hij meer voeling heeft met werkelijke dramatiek. Zakenman Michele onthaalt zijn vrouw, kunsthistorica Elsa, op een surprise party ter gelegenheid van haar verjaardag. De volgende ochtend bekent Michele haar – alsof ze nog niet genoeg te stellen heeft met haar kater – dat hij, na een verschil van inzicht met de twee andere directieleden van zijn bedrijf, is ontslagen. Twee maanden al is hij niet op de zaak geweest. Dat is pas echt een surprise!

Tot gisteren kon Elsa zich de luxe permitteren onbezoldigd met een paar collega’s het plafond van een kapel te restaureren, waarin ze flarden van een waardevol fresco herkend had. Maar nu moet ze plotseling meedenken over het familie-inkomen. Het kapitaal van het echtpaar mocht geen naam hebben, omdat hun luxueuze leefstijl weinig spaartegoed overliet: een schitterend appartement in Genua, een jacht, kunstwerken aan de muur, en vakanties naar exotische oorden (volgende week stond Cambodja op het programma).

Dat is nu afgelopen. Het jacht moet worden verkocht, net als hun appartement. En vooral is het voor beiden zaak een baantje te vinden. Elsa ontdekt dat de wereld niet snakt naar kunsthistorici, en Michele merkt dat hij niet zo’n kei in zijn vak is als hij altijd had gemeend. Dat iedereen hem nog steeds met dottore aanspreekt, betekent niet dat hij voor die titel betaald krijgt. Het is een treurig gezicht hem als koerier op een scooter te zien rondtuffen. Of met twee vroegere ondergeschikten – die hem stug bij zijn academische rang blijven aanspreken – aannemerswerk ziet uitvoeren waarbij hij volledig van hun expertise afhankelijk is. Op dagen dat hij niets omhanden heeft – en dat zijn er vele – kijkt hij naar kookprogramma’s op de tv.

Elsa zit met hetzelfde probleem, maar ze schikt zich makkelijker in haar lot. Begrijpelijk, want zij heeft geen glanzende carrière achter zich, en schrikt er dan ook niet voor terug, bij een callcenter onzinnige artikelen aan te prijzen. En als zij een secretaressebaan heeft bemachtigd bij een scheepsagentuur, is er niet eens zo heel veel meer te klagen. Behalve over haar onredelijke, apathische echtgenoot natuurlijk. En ze mist het restauratiewerk.

Soldini heeft geen fanfare nodig om zijn bescheiden levenslessen aan de man te brengen. Michele (mooie rol van Atonio Albanese) is een zelfvoldane zakenman die, nogal naïef, meent dat zijn opleiding en vakkennis tot in lengte van dagen garant staan voor een zorgeloos bestaan. Zelfs in zijn nieuwe hoedanigheid kleineert hij zijn dochter Alice, omdat die haar academische graad verkwanselt als ‘serveerster’: zij runt met haar vriend een pretentieloos eethuis, en dat hoort een doctorandus natuurlijk niet te doen. Margherita Buy (veelvuldig gelauwerd, onder meer voor Caterina va in città (2003) en Il più bèl giorno della mia vita (2002) steelt de show in de rol van Elsa, die in alle ellende niet bij de pakken neerzit. De kijker kan – voorzover hij zich niet laat afleiden door de fotogenieke beelden van Genua – met zichzelf de weddenschap afsluiten, dat het huwelijk van de hoofdpersonen de crisis wel/niet zal overleven.
 
*******************************
Over advieswerk wordt gepubliceerd op:


© 2008 Hans Knegtmans meer Hans Knegtmans - meer "Naar de film" -
Vermaak en Genot > Naar de film
Een aanfluiting van eigen bodem Hans Knegtmans
0511VG Zomerhitte
Zou producent Ate de Jong – die behalve De ontdekking van de hemel nooit iets heeft gemaakt dat het vermelden waard was – werkelijk hebben gedacht dat hij met Zomerhitte een soort Turks Fruit, deel 2 had vervaardigd? Met de ooit kittige Monique van de Ven dit keer in de regisseursstoel? Met ook nu een verhaal van wijlen Jan Wolkers, als altijd gepreoccupeerd met natuur, seks, en vrouwelijk schoon? Met de aanstormende tv-persoonlijkheid Sophie Hilbrand in de rol van Monique van de Ven? Met scenarist Edwin de Vries die, afgezien van zijn Gouden Kalf voor het scenario van De ontdekking van de hemel, zijn filmische hoogstandjes bepaald niet aaneen heeft geregen? Of heeft De Jong simpel gedacht: ‘What the hell, in een achterlijk filmland waar de mensen het meeste plezier beleven aan Costa!, Volle maan en Snowfever, kan ik met deze malligheid ook nog wel wegkomen?’

Hoe dan ook, in recensentenkringen is men op een enkele uitzondering na niet bijzonder onder de indruk. Althans niet in positieve zin. Het verhaal is in een paar woorden verteld. Tenzij de journalist probeert ook alle zijsporen te duiden. Dan is hij nog niet jarig. Fotograaf Bob (de gespierde Waldemar Torenstra) maakt op Texel in opdracht van National Geographic een fotoreportage over de natuur aldaar. Op het strand ontmoet hij Kathleen (een poedelnaakte Sophie Hilbrand) die in een bar werkt. Wanneer hij die avond haar werkplek bezoekt, blijkt ze een geheimzinnige relatie te onderhouden met een onderwereldfiguur die bekend staat als ‘de mummie’ (Johan Leysen). Waarschijnlijk handelt de mummie in drugs. De rest van de film is Bob voornamelijk druk met te onderzoeken wat Kathleen ‘werkelijk’ voor hem (Bob dus) voelt.

Het scenario lijkt op een regenachtige zaterdagmiddag in elkaar geknutseld te zijn, waarbij De Jong en De Vries uit hun geheugen alle clichés opdiepten die ze zich van vergelijkbare seks- en actiefilms wisten te herinneren. (Daarbij lieten ze zich als dat zo uitkwam, inspireren door de fauna van het eiland. Zo bevat de film een scène waarin een vogelwachter deerlijk verminkt wordt door een broedende uil.) Het is geen wonder dat de fotograaf in deze chaos onzeker is over wat hij aan Kathleen heeft.

Ook de dialogen dragen bij aan het in stand houden van de onzekerheid. Enkele hebben in nauwelijks een week al cultstatus verworven, zoals:
‘Je hebt echt geen idee, hè? Als je eens wist….’
‘Wat?’
‘Laat maar.’
En het absolute hoogtepunt:
‘Hoe kunnen wij elkaar ooit vertrouwen?’
‘Ik vertrouw jou.’
‘Ik jou niet.’
‘En vannacht dan?’
‘Eén grote leugen.’
‘Waar ga je heen?’
‘Weg, het is afgelopen tussen ons.’
‘En ik dan?’
Wat een treurige ontwikkeling! En dat terwijl kort tevoren Kathleen, na een woeste vrijpartij, de conversatie had heropend met de uitspraak:
‘Mijn vader stierf toen hij 27 was.’ Probeert u die maar eens uit op uw one night stand!

In tegenstelling tot de kernachtige dialogen zijn de langere teksten vaak niet te verstaan. Dat is in Nederlandse films aan de orde van de dag, tenzij ze bevolkt worden door erkende toneelspelers als Pierre Bokma en Gijs Scholten van Aschat. Daardoor begreep ik indertijd Phileine zegt sorry (2003) – die voornamelijk door soapsterren bevolkt wordt – nauwelijks beter dan wanneer de voertaal Spaans of Italiaans was geweest. Dit ligt niet aan mijn gehoorvermogen: toen ik na mijn bezoek aan Zomerhitte geschrokken probeerde of ik TV- en radioprogramma’s wél kon volgen, had ik daar niet de minste moeite mee. Ik zou eens een filmmaker moeten vragen, waarom het effect alleen bij speelfilms optreedt.
Zomerhitte is een bonte verzameling van ondoordachte0511VG Giorno losse flodders. Het is ondenkbaar dat de film zal worden aangekocht in landen waar Monique van de Ven en Sophie Hilbrand geen beroemdheden zijn. Portugal, misschien. Daar importeren ze soms films die het nergens anders gered hebben. Vraag me niet waarom.

Gelukkig worden elders in de wereld heel aardige films gemaakt. De Italiaanse regisseur Silvio Soldini, die hier in 1999 doorbrak met de succesvolle, maar niet bijster geestige relatiekomedie Pane e tulipani, toont in Giorni e nuvole (Dagen en wolken) dat hij meer voeling heeft met werkelijke dramatiek. Zakenman Michele onthaalt zijn vrouw, kunsthistorica Elsa, op een surprise party ter gelegenheid van haar verjaardag. De volgende ochtend bekent Michele haar – alsof ze nog niet genoeg te stellen heeft met haar kater – dat hij, na een verschil van inzicht met de twee andere directieleden van zijn bedrijf, is ontslagen. Twee maanden al is hij niet op de zaak geweest. Dat is pas echt een surprise!

Tot gisteren kon Elsa zich de luxe permitteren onbezoldigd met een paar collega’s het plafond van een kapel te restaureren, waarin ze flarden van een waardevol fresco herkend had. Maar nu moet ze plotseling meedenken over het familie-inkomen. Het kapitaal van het echtpaar mocht geen naam hebben, omdat hun luxueuze leefstijl weinig spaartegoed overliet: een schitterend appartement in Genua, een jacht, kunstwerken aan de muur, en vakanties naar exotische oorden (volgende week stond Cambodja op het programma).

Dat is nu afgelopen. Het jacht moet worden verkocht, net als hun appartement. En vooral is het voor beiden zaak een baantje te vinden. Elsa ontdekt dat de wereld niet snakt naar kunsthistorici, en Michele merkt dat hij niet zo’n kei in zijn vak is als hij altijd had gemeend. Dat iedereen hem nog steeds met dottore aanspreekt, betekent niet dat hij voor die titel betaald krijgt. Het is een treurig gezicht hem als koerier op een scooter te zien rondtuffen. Of met twee vroegere ondergeschikten – die hem stug bij zijn academische rang blijven aanspreken – aannemerswerk ziet uitvoeren waarbij hij volledig van hun expertise afhankelijk is. Op dagen dat hij niets omhanden heeft – en dat zijn er vele – kijkt hij naar kookprogramma’s op de tv.

Elsa zit met hetzelfde probleem, maar ze schikt zich makkelijker in haar lot. Begrijpelijk, want zij heeft geen glanzende carrière achter zich, en schrikt er dan ook niet voor terug, bij een callcenter onzinnige artikelen aan te prijzen. En als zij een secretaressebaan heeft bemachtigd bij een scheepsagentuur, is er niet eens zo heel veel meer te klagen. Behalve over haar onredelijke, apathische echtgenoot natuurlijk. En ze mist het restauratiewerk.

Soldini heeft geen fanfare nodig om zijn bescheiden levenslessen aan de man te brengen. Michele (mooie rol van Atonio Albanese) is een zelfvoldane zakenman die, nogal naïef, meent dat zijn opleiding en vakkennis tot in lengte van dagen garant staan voor een zorgeloos bestaan. Zelfs in zijn nieuwe hoedanigheid kleineert hij zijn dochter Alice, omdat die haar academische graad verkwanselt als ‘serveerster’: zij runt met haar vriend een pretentieloos eethuis, en dat hoort een doctorandus natuurlijk niet te doen. Margherita Buy (veelvuldig gelauwerd, onder meer voor Caterina va in città (2003) en Il più bèl giorno della mia vita (2002) steelt de show in de rol van Elsa, die in alle ellende niet bij de pakken neerzit. De kijker kan – voorzover hij zich niet laat afleiden door de fotogenieke beelden van Genua – met zichzelf de weddenschap afsluiten, dat het huwelijk van de hoofdpersonen de crisis wel/niet zal overleven.
 
*******************************
Over advieswerk wordt gepubliceerd op:
© 2008 Hans Knegtmans
powered by CJ2