Wie wel eens naar Engelse series kijkt, zal het opgevallen zijn de eetgewoonten in Groot Britannië merkwaardig zijn. Avondeten heet soms ‘tea’ maar ook wel ‘dinner’ of ‘supper’afhankelijk van het type gezin en het tijdstip En wat ze dan eten kan ons ook wat vreemd voorkomen, wat dacht je van een geroosterde boterham met opgewarmde witte bonen in tomatensaus eroverheen?

Lunchen betekent voor Britten, net als voor alle andere Europeanen (behalve Nederlanders natuurlijk) een warme maaltijd gebruiken in kantine of café.

Het ontbijt is een wereldberoemd hoofdstuk apart. Het schijnt dat er tegenwoordig ook wel Engelsen zijn die de dag beginnen met een bakje muesli, maar het traditionele ontbijt is een viergangen-menu. Het begint met fruit, meestal in de vorm van grapefruit uit blik of jus d’orange uit een pak. De tweede gang, cereals (wie verzint daar eens een goed Nederlands woord voor, ontbijtgranen kan je toch geen woord noemen) wordt al moeilijk kiezen, Corn Flakes, Rice Crispies of een stevig bordje havermoutpap?

En dan het hoofdgerecht.

Gebakken eieren met bacon, een kipper, een stuk gebakken bloedworst! Of had je liever gepocheerde eieren met gegrilde tomaten en aardappelkoekjes? Om het af te ronden nog wat toast met boter en marmelade natuurlijk. Erbij grote koppen thee, en dan bedoel ik ook thee, en geen water waar gedurende een paar seconden een zakje in heeft gehangen.

‘Ontbijt als een edelman, lunch als een burgerman en dineer als een bedelman’is de wijze raad die men vroeger gaf. ’s Ochtends verteert een mens het beste en het snelste, in de avond veel eten geeft maar oprispingen. Dus wat dat betreft eten de Britten heel gezond, jammer van al die verzadigde vetten en zoetigheid.

Grappig om te zien dat er ondanks Jamie Oliver en alle andere televisiekoks die uitsluitend olijfolie lijken te gebruiken, in werkelijkheid nog niet zoveel veranderd is aan het Britse menu. Anders zou je toch niet kunnen verzinnen dat men geprakte erwten, mushy peas eet? En dat, zelfs in chique kookprogramma’s, het dessert nog steeds ‘pudding’heet. Charmant eigenlijk.

Daarom nu een recept voor een heerlijk, traditioneel Brits –ik zeg liever geen Engels, want ik heb het van mijn Schots-Ierse moeder geleerd- toetje, zoals wij Nederlanders dat noemen. Trifle, etymologie wat onduidelijk, want ik zou het beslist geen kleinigheid willen noemen. Wat betreft de vruchten en de kleur en smaak van de gelatine: een beetje aan elkaar aanpassen, dat het een beetje mooi wordt.

In een wat vloeibaarder vorm, en zonder gelatine, kennen de Italianen het als Zuppa Inglese.

Trifle

Voor zes personen:

Een halve cake.

Fruit van het seizoen, zoals nu bramen en aardbeien, eventueel aangevuld met vruchten uit blik in stukjes, bijvoorbeeld ananas of perzik, en plakjes banaan.

Een pakje gelatinepudding, Trixy is het makkelijkst. Smaak naar keuze.

Halve liter melk, custardpoeder, suiker.

1 eierdooier

Scheutje sherry.

Kwart liter slagroom met schepje suiker.

Begin een halve dag voor het klaar moet zijn met de cake in plakken te snijden en leg ze in een glazen, wijde schaal. Besprenkel met sherry, of als dat er niet is, whisky of cognac.

Maak custardpudding volgens de gebruiksaanwijzing op het pak en roer, als het enigszins afgekoeld is, de eidooier erdoor. Giet over de cake en laat in een uurtje afkoelen en opstijven.

Leg de stukjes fruit erbovenop.

Maak nu de gelatine en giet die bovenop het geheel. Zet op een koele plaats.

Garneer voor het opdienen met de niet te stijf geslagen slagroom. Of geef de slagroom er apart bij.

Je kan het geheel ook andersom doen: beginnen met de gelatine en vruchten, en daarbovenop de pudding en de cake, maar dan moet je de boel omkeren op een taartbord. De vruchtjes in de gelatine moeten namelijk zichtbaar zijn, dat is de grap. Heerlijk voor kinderen en grote mensen.