archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Koken delen printen terug
Europapa Maeve van der Steen

2116BZ EuropapaSorry Ilja, dat ik de naam van je bestseller verbaster, ik heb het songfestivalliedje van onze Joost nog steeds in mijn hoofd.
Gelezen, Grand Hotel Europa van Ilja Leonard Pfeijffer? Zeker een aanrader al vind ik het absoluut geen meesterwerk zoals veel recensenten wel vonden. Het leest lekker weg en heeft als een van de thema’s: het ongebreidelde massatoerisme. Oftewel het einde van het dromerig genieten van de mooie plekken op aarde.
Misschien dat er in de vrije natuur nog wat gebieden zijn waar je kunt vertoeven zonder door honderden anderen te worden omringd, maar zodra je je naar een museum in een mooie stad begeeft kan je in de rij gaan staan.
Onvoorstelbaar dat ik in de jaren zeventig van de vorige eeuw in Milaan zomaar Het Laatste Avondmaal van Da Vinci ging bekijken. Een vriendin van me woonde toen in Milaan en zei: ‘Oh wacht, we zijn nu vlakbij, dat moet je wel even zien hoor.’ En in alle rust stonden we het fresco samen te bewonderen. Nu moet je dagen van tevoren een ticket kopen. Eventueel met rondleiding à €79. Wat ben ik dankbaar dat ik ooit in mijn eentje door de Egyptische afdeling van het British Museum kon lopen en daar de echte Steen van Rosetta zag, een magisch moment.

Als je nu rust wil, kan je door de polders van Noord-Holland lopen (ik was er gisteren toevallig nog, hooguit een enkele fietser zag je er) maar als je de highlights van cultuur wilt ondergaan moet je je tussen de massa’s begeven. Waardoor de lol er gauw af is. Neem nou de Blauwe Moskee in Istanbul. Hoe kun je die prachtige ruimte nu ten volle ervaren als er drommen mensen om je heen staan. Je kan wel van de talloze schitterende tegeltableaus genieten maar ondertussen moet je giechelen om al die mannen en vrouwen om je heen die allemaal van die korte sokjes aan blijken te hebben, sneakersokken heten die. (En ik altijd maar denken dat ze met blote voeten in hun sneakers liepen maar ik was de enige met blote voeten in de moskee.)  
Het gekke is dat je, zodra je in een iets minder bekende ‘attractie’ bent, zoals wij in het Pera museum in Istanbul, je weer alle ruimte voor jezelf hebt. Aanrader. Jammer van het Archeologisch Museum, het Topkapipaleis en het Mozaïekmuseum. Helaas, de rijen waren te lang. Volgende keer misschien.

We gaan eten! 

Restaurants zijn altijd een goede bestemming, en zeker als het restaurant zich bevindt op het terras bovenop ons hotel, met uitzicht over die hele gigantische stad Istanbul en het water van de Bosporus. De aardappeltjes uit de oven bij de gegrilde vis waren onvergetelijk, ik zou graag weten hoe ze die zo heerlijk knapperig hadden gekregen. De Turkse wijn was prima zoals overal.
Wat prettig trouwens dat je daar overal nog gewoon lekkere thee krijgt. In een tulpvormig glaasje. Geen geklooi met zakjes met rare smaakjes, maar een eerlijk kopje thee.
We kennen natuurlijk het Turkse lamsvlees en de köfte, de aubergineschotels en de mezze, met een glaasje raki erbij. En niet te vergeten de baklava en aanverwanten.
Maar op dat mooie terras kregen we, van het huis, een overheerlijk dessert dat nieuw voor mij was, een griesmeelpuddinkje met een vulling van ijs. Verrassend.
Dat gaan we eens maken, wat het apart maakt is dat de griesmeel gebakken wordt, waardoor het geheel een mooie bruine kleur en een rijke smaak krijgt.

Irmik Helvasi

Voor vier personen

150 gram griesmeel
200 gram suiker
300 ml melk
200 ml water
twee eetlepels roomboter
scheutje zonnebloemolie
vleugje kaneel
pistachenootjes om te garneren
paar bolletjes roomijs

Begin met de suikerstroop te maken.
Doe het water en de melk in een pannetje, voeg de suiker toe.
Laat een beetje warm worden en klop goed door, tot de suiker smelt.
Doe het vuur uit.

Smelt in een koekenpan de boter met de olie, voeg de griesmeel toe.
Nu moet je minstens een kwartier de griesmeel om- en omroeren op een middelhoog vuur. De griesmeel moet mooi bruin worden, niet te donker natuurlijk. Misschien duurt het wel twintig minuten. Geduld.
Dan de suikerstroop er voorzichtig bijgieten. Pas op want de griesmeel gaat heftig bubbelen. Weer een tijdje roeren tot al het vocht is geabsorbeerd.
Nu op een heel laag vuur nog tien minuutjes laten sudderen.
Eventueel de kaneel erbij doen, als je een liefhebber bent.

Een beetje laten afkoelen. Met een lepel er ronde vormpjes van maken.

Vlak voor het opdienen een deukje erin maken, een lepel enigszins ontdooid bolletje ijs erin duwen en het geheel weer netjes dichtmetselen.
Lijkt dit je teveel gedoe, geef het ijs er dan gewoon bij.
Bestrooien met gehakte pistachenootjes.

Toch maar blijven reizen dus. Voor de broodnodige inspiratie.

----------

De plaat is gemaakt door Katharina Kouwenhoven.
© 2024 Maeve van der Steen meer Maeve van der Steen - meer "Koken" -
Bezigheden > Koken
Europapa Maeve van der Steen
2116BZ EuropapaSorry Ilja, dat ik de naam van je bestseller verbaster, ik heb het songfestivalliedje van onze Joost nog steeds in mijn hoofd.
Gelezen, Grand Hotel Europa van Ilja Leonard Pfeijffer? Zeker een aanrader al vind ik het absoluut geen meesterwerk zoals veel recensenten wel vonden. Het leest lekker weg en heeft als een van de thema’s: het ongebreidelde massatoerisme. Oftewel het einde van het dromerig genieten van de mooie plekken op aarde.
Misschien dat er in de vrije natuur nog wat gebieden zijn waar je kunt vertoeven zonder door honderden anderen te worden omringd, maar zodra je je naar een museum in een mooie stad begeeft kan je in de rij gaan staan.
Onvoorstelbaar dat ik in de jaren zeventig van de vorige eeuw in Milaan zomaar Het Laatste Avondmaal van Da Vinci ging bekijken. Een vriendin van me woonde toen in Milaan en zei: ‘Oh wacht, we zijn nu vlakbij, dat moet je wel even zien hoor.’ En in alle rust stonden we het fresco samen te bewonderen. Nu moet je dagen van tevoren een ticket kopen. Eventueel met rondleiding à €79. Wat ben ik dankbaar dat ik ooit in mijn eentje door de Egyptische afdeling van het British Museum kon lopen en daar de echte Steen van Rosetta zag, een magisch moment.

Als je nu rust wil, kan je door de polders van Noord-Holland lopen (ik was er gisteren toevallig nog, hooguit een enkele fietser zag je er) maar als je de highlights van cultuur wilt ondergaan moet je je tussen de massa’s begeven. Waardoor de lol er gauw af is. Neem nou de Blauwe Moskee in Istanbul. Hoe kun je die prachtige ruimte nu ten volle ervaren als er drommen mensen om je heen staan. Je kan wel van de talloze schitterende tegeltableaus genieten maar ondertussen moet je giechelen om al die mannen en vrouwen om je heen die allemaal van die korte sokjes aan blijken te hebben, sneakersokken heten die. (En ik altijd maar denken dat ze met blote voeten in hun sneakers liepen maar ik was de enige met blote voeten in de moskee.)  
Het gekke is dat je, zodra je in een iets minder bekende ‘attractie’ bent, zoals wij in het Pera museum in Istanbul, je weer alle ruimte voor jezelf hebt. Aanrader. Jammer van het Archeologisch Museum, het Topkapipaleis en het Mozaïekmuseum. Helaas, de rijen waren te lang. Volgende keer misschien.

We gaan eten! 

Restaurants zijn altijd een goede bestemming, en zeker als het restaurant zich bevindt op het terras bovenop ons hotel, met uitzicht over die hele gigantische stad Istanbul en het water van de Bosporus. De aardappeltjes uit de oven bij de gegrilde vis waren onvergetelijk, ik zou graag weten hoe ze die zo heerlijk knapperig hadden gekregen. De Turkse wijn was prima zoals overal.
Wat prettig trouwens dat je daar overal nog gewoon lekkere thee krijgt. In een tulpvormig glaasje. Geen geklooi met zakjes met rare smaakjes, maar een eerlijk kopje thee.
We kennen natuurlijk het Turkse lamsvlees en de köfte, de aubergineschotels en de mezze, met een glaasje raki erbij. En niet te vergeten de baklava en aanverwanten.
Maar op dat mooie terras kregen we, van het huis, een overheerlijk dessert dat nieuw voor mij was, een griesmeelpuddinkje met een vulling van ijs. Verrassend.
Dat gaan we eens maken, wat het apart maakt is dat de griesmeel gebakken wordt, waardoor het geheel een mooie bruine kleur en een rijke smaak krijgt.

Irmik Helvasi

Voor vier personen

150 gram griesmeel
200 gram suiker
300 ml melk
200 ml water
twee eetlepels roomboter
scheutje zonnebloemolie
vleugje kaneel
pistachenootjes om te garneren
paar bolletjes roomijs

Begin met de suikerstroop te maken.
Doe het water en de melk in een pannetje, voeg de suiker toe.
Laat een beetje warm worden en klop goed door, tot de suiker smelt.
Doe het vuur uit.

Smelt in een koekenpan de boter met de olie, voeg de griesmeel toe.
Nu moet je minstens een kwartier de griesmeel om- en omroeren op een middelhoog vuur. De griesmeel moet mooi bruin worden, niet te donker natuurlijk. Misschien duurt het wel twintig minuten. Geduld.
Dan de suikerstroop er voorzichtig bijgieten. Pas op want de griesmeel gaat heftig bubbelen. Weer een tijdje roeren tot al het vocht is geabsorbeerd.
Nu op een heel laag vuur nog tien minuutjes laten sudderen.
Eventueel de kaneel erbij doen, als je een liefhebber bent.

Een beetje laten afkoelen. Met een lepel er ronde vormpjes van maken.

Vlak voor het opdienen een deukje erin maken, een lepel enigszins ontdooid bolletje ijs erin duwen en het geheel weer netjes dichtmetselen.
Lijkt dit je teveel gedoe, geef het ijs er dan gewoon bij.
Bestrooien met gehakte pistachenootjes.

Toch maar blijven reizen dus. Voor de broodnodige inspiratie.

----------

De plaat is gemaakt door Katharina Kouwenhoven.
© 2024 Maeve van der Steen
powered by CJ2