 |
 Ik kwam uit een gezin van zes jongens en was 9 jaar lang de middelste tot mijn jongste broertje op de wereld kwam. Dat was even wennen. Aangezien onze moeder dagelijks in de slagerij werkzaam was moesten wij wat taken van haar overnemen, zoals strijken, afwassen, stofzuigen, bedden opmaken, wasgoed door de wringer halen en aan de waslijn ophangen. En broertjelief de fles geven, luiers verwisselen en in slaap schommelen.
Al deze werkzaamheden zijn ons later van pas gekomen.
Toen ik een jaar of 16 was zei mijn moeder dat ik me moest laten inschrijven bij een dansschool. Twee broers waren mij al voorgegaan. Nadrukkelijk vermeldde ze mij, ‘ dat hoort bij je opvoeding’! In die periode was ik heel verlegen en kampte ook een beetje met een slecht zelfbeeld. Als meisjes al naar mij keken dan kreeg ik een rooie kop. Iedere keer had ik een excuus om niet op dansles te gaan. Dus heb ik nooit leren dansen volgens de regels. Gelukkig ben ik wel gezegend met een ritmegevoel. Dat kwam een paar jaar later van pas toen een goede vriend mij op een zaterdagavond naar een danstent had gesleept.
Voor mij een hele gewaarwording: live muziek en een en al vrolijkheid. Maar dan het uur van de waarheid: een meisje ten dans te vragen. Het zweet stond dan in mijn handen en als ik dan met knikkende knieën richting twee meisjes ging die naast elkaar zaten, dan kon ik het niet over mijn hart halen om een van de twee ten dans te vragen. Mijn redenatie was als ik de een ten dans vraag dan vraag de andere zich af waarom vraagt hij mij niet? Dus besloot ik om ze maar niet ten dans te vragen en ging dan op zoek naar een jongedame die alleen zat.
53 jaar geleden heb ik mijn huidige vrouw tijdens het dansen ontmoet en wij zijn inmiddels 51 jaar getrouwd.
|
|
