In de weekenden is het altijd een drukte van belang in de Montes. Veel verkeer van auto's, motoren en wielrenners, waarbij vooral de motorrijders al knetterend de ronde doen. Eerst langs de rivier aan de Portugese kant via Vila Real de Santo Antonio (VRSA) naar Mertola en dan terug via de Spaanse kant richting Huelva. Of vice versa. Ook de driehoek Tavira, Alcoutim, VRSA is in trek.

Dit weekend werd de adrenalineherrie nog eens extra versterkt door het luidkeels schreeuwen van tientallen jagers en het geblaf van zeker een 5-voud aan meegebrachte honden. De heuvels aan de overkant van de Guardiana, in Spanje, werden door ze bezet. Gezamenlijk maakten ze een enorme kring met een diameter van een paar honderd meter. Het wild dat zich daartussen bevond, hoofdzakelijk javalis (wilde zwijnen) en veados (herten), zocht een heenkomen, maar werd onverbiddelijk in een steeds kleinere kring gedreven. Daarna was het afschieten een peulenschil. Wat een sport!

Ik weet niet of het ermee te maken had, maar in de nacht voor de jacht, had ik veel aan mijn achttien jaar oudere broer gedacht. Hij was ook jager. Als kind hielp ik hem patronen te maken voor zijn jachtgeweer. De patronen werden gevuld met hagel en daar moest een hoedje op, dat vastgezet werd met een klein soort bankschroefje dat aan de huistafel was geklemd. Een leuk werkje voor een kind, net zoiets als de tabak afknippen aan de uiteinden van mijn vaders sigaretten. De emmers met bloedige darmen en afgestroopte huiden vond ik minder. En over de schrik, die je voelde als je je hoofd stootte aan een haas die te besterven hing in de schuur, heb ik het, geloof ik, al eens eerder gehad.

Uiteindelijk ben ik vegetariër geworden en heb ook nimmer gerookt.

Toch was ik erg gesteld op mijn broer en denk nog vaak aan hem. Het vreemde is dat hij gek was op dieren. Eens toen hij een nieuwe jachthond kreeg op zijn verjaardag, lag hij de hele verjaardagsdag lang naast zijn pup in het hondenhok, omdat de hond de hartenklop van zijn moeder miste. De volgende dag kreeg de hond een wekker naast zich, ook dat hielp.

Mijn broer had een klein boerenbedrijfje en hij rookte ook zijn eigen aal, die hij ving in de slootjes naast zijn landje. Hij gaf ook wel lessen in jagen, aan, zoals hij zei, rijkelui, die er niets van begrepen en die hij ervoor moest hoeden, dat ze hun prooi aan flarden schoten.

Toch weet ik verder weinig van mijn broer, misschien was daarvoor het leeftijdsverschil te groot. Was het, bijvoorbeeld, sappelen om rond te komen? Ik weet het niet, evenmin weet ik waar de melk van de koeien heen ging. Wel weet ik dat het peuren van aal illegaal was.

Onze verwantschap is, denk ik, ons gevoel voor avontuur. Al bewoog mijn broer zich in een kring van niet zoveel meer dan 30 kilometer, met een enkele uitstap naar het verre Friesland, waar zo af en toe het schilderwerk van Jopie Huisman bewonderd moest worden. Zelf kon hij ook prachtig tekenen!

Hij zou zeker net zoveel als ik, hebben genoten van de prachtige windstille dag, van gister, waarin je na de regen van vorige week, de zindering van de lente voelde. De schapen hebben lammeren, de cistus begint te bloeien, het prille groen neemt de overhand op de dorre velden. Ik maakte een wandeling met een vriendin en als kinderen lagen we onder een eik naar het geluid van de vogels te luisteren. Het gekabbel van de nabijgelegen Foupana, voegde daar een zoveelste stem aan toe: 

VOORJAAR!

----------

Het arcadische plaatje is van Coc van Duijn