archiefvorig nr.lopend nr.

	Beschouwingen > Bij ons in de straat delen printen terug Museum in de open lucht * Bram Schilperoord Het was een lange dag geweest, zeg maar gerust een zware dag. Al vroeg van huis gegaan, gealarmeerd door filemeldingen, vervolgens de hele dag doorgebracht in de kantoorhel, die een sprekende gelijkenis vertoonde met het satirische tv-programma Toren C (maar dan zonder Maike Meijer en Margot Ros). Om half zes at ik een hapje in de kale, bepaald geen eetlust opwekkende, kantine. Een uurtje later arriveerde ik in een buurtgebouwtje voor de eerste bijeenkomst van een aantal gelijkgestemden, die van plan waren de buurt 'mooier, beter, groener, veiliger en gezelliger te maken'. Dat zou moeten gebeuren door meer groen, een opruimactie, een buurt-AED, alsmede een 'fijne ontmoetingsplek'. Met dat laatste kon ik het eens zijn, want het bunkerachtige gebouw waar de bijeenkomst plaatsvond riep onmiskenbaar reminiscenties op aan minder fijne ontmoetingen. De samenkomst was een initiatief aangezwengeld door een stichting voor 'buurtparticipatie en duurzaamheid'. Nobele doelen natuurlijk, niks tegen, hoewel het woord duurzaamheid naar mijn mening langzamerhand nogal misbruikt wordt. In het zaaltje, waar een twintigtal bezorgde buurtbewoners van diverse pluimage aanwezig waren, brandde na een korte inleiding een discussie los waar al na enige minuten geen touw meer aan vast viel te knopen. De sluiting van alle kolencentrales was wel een eerste vereiste om het CO2 gehalte binnen de perken te houden, maar nu was weer gebleken dat de biomassacentrales, die door het hele land gepland stonden, minstens twee keer zoveel CO2, stikstof en fijnstof uitstoten dan die oude kolencentrales, hoe moest dat nu weer? De acties van de boeren op het Malieveld, die dan zo maar weer gelijk kregen. Weet je wel dat zo'n boer een ministers-salaris verdient? De eventuele gaswinning op de Waddeneilanden, wat kon daar tegen zijn? Zelfs de zoutwinning in Hengelo kwam ter sprake. Over de aanschaf van een defibrillator, die door de buurt bekostigd zou moeten worden, 'meer groen' en opruimacties werd met geen woord meer gerept. Maar dat er nog wel even doorgediscussieerd zou worden leek zeker. Met een smoesje maakte ik me uit de voeten. Het was al donker toen ik buiten stond. Negen uur was het, zag ik op de kerktoren tegenover het gebouwtje. Maar wat was dat? Wat verderop stonden twee in felle kleuren gehulde kleding figuren. Waren dat wel mensen? Het leken wel poppen. Dichterbij gekomen zag ik dat het graffiti was maar dan wel heel mooi. Daar kon wijlen Keith Haring een puntje aan zuigen. Nooit zo gek op geweest, op dat geklieder, maar dit was wel zeer fraai bijeen gespoten. Plotseling kreeg ik een blij gevoel. Na dat eindeloos gedelibereer in dat zaaltje over wat ons in de toekomst te wachten stond. Geef meer kleur aan het leven en dan letterlijk door die sombere plekken in de stad een kleurtje te geven. Nieuw: Museum in de Open Lucht! ------- Het plaatje waardoor de schrijver zich liet inspireren, is van Petra Busstra. Meer over haar op: www.petrabusstra.com © 2019 Bram Schilperoord meer Bram Schilperoord - meer "Bij ons in de straat"

Beschouwingen > Bij ons in de straat
Museum in de open lucht *	Bram Schilperoord
Het was een lange dag geweest, zeg maar gerust een zware dag. Al vroeg van huis gegaan, gealarmeerd door filemeldingen, vervolgens de hele dag doorgebracht in de kantoorhel, die een sprekende gelijkenis vertoonde met het satirische tv-programma Toren C (maar dan zonder Maike Meijer en Margot Ros). Om half zes at ik een hapje in de kale, bepaald geen eetlust opwekkende, kantine. Een uurtje later arriveerde ik in een buurtgebouwtje voor de eerste bijeenkomst van een aantal gelijkgestemden, die van plan waren de buurt 'mooier, beter, groener, veiliger en gezelliger te maken'. Dat zou moeten gebeuren door meer groen, een opruimactie, een buurt-AED, alsmede een 'fijne ontmoetingsplek'. Met dat laatste kon ik het eens zijn, want het bunkerachtige gebouw waar de bijeenkomst plaatsvond riep onmiskenbaar reminiscenties op aan minder fijne ontmoetingen. De samenkomst was een initiatief aangezwengeld door een stichting voor 'buurtparticipatie en duurzaamheid'. Nobele doelen natuurlijk, niks tegen, hoewel het woord duurzaamheid naar mijn mening langzamerhand nogal misbruikt wordt. In het zaaltje, waar een twintigtal bezorgde buurtbewoners van diverse pluimage aanwezig waren, brandde na een korte inleiding een discussie los waar al na enige minuten geen touw meer aan vast viel te knopen. De sluiting van alle kolencentrales was wel een eerste vereiste om het CO2 gehalte binnen de perken te houden, maar nu was weer gebleken dat de biomassacentrales, die door het hele land gepland stonden, minstens twee keer zoveel CO2, stikstof en fijnstof uitstoten dan die oude kolencentrales, hoe moest dat nu weer? De acties van de boeren op het Malieveld, die dan zo maar weer gelijk kregen. Weet je wel dat zo'n boer een ministers-salaris verdient? De eventuele gaswinning op de Waddeneilanden, wat kon daar tegen zijn? Zelfs de zoutwinning in Hengelo kwam ter sprake. Over de aanschaf van een defibrillator, die door de buurt bekostigd zou moeten worden, 'meer groen' en opruimacties werd met geen woord meer gerept. Maar dat er nog wel even doorgediscussieerd zou worden leek zeker. Met een smoesje maakte ik me uit de voeten. Het was al donker toen ik buiten stond. Negen uur was het, zag ik op de kerktoren tegenover het gebouwtje. Maar wat was dat? Wat verderop stonden twee in felle kleuren gehulde kleding figuren. Waren dat wel mensen? Het leken wel poppen. Dichterbij gekomen zag ik dat het graffiti was maar dan wel heel mooi. Daar kon wijlen Keith Haring een puntje aan zuigen. Nooit zo gek op geweest, op dat geklieder, maar dit was wel zeer fraai bijeen gespoten. Plotseling kreeg ik een blij gevoel. Na dat eindeloos gedelibereer in dat zaaltje over wat ons in de toekomst te wachten stond. Geef meer kleur aan het leven en dan letterlijk door die sombere plekken in de stad een kleurtje te geven. Nieuw: Museum in de Open Lucht! ------- Het plaatje waardoor de schrijver zich liet inspireren, is van Petra Busstra. Meer over haar op: www.petrabusstra.com
© 2019 Bram Schilperoord
	powered by CJ2