 |
 Met zijn vijven waren we, ambtenaren. We zijn nog steeds met z’n vijven en er is zelfs nog een ambtenaar bij. Afgelopen vrijdag aten we weer eens een visje in Scheveningen Haven. Dat doen we met onregelmatige tussenpozen al tientallen jaren. Meestal met zijn vijven. Deze keer waren de dames er ook bij. Eén van ons, W. , is ongeneeslijk ziek. Dat was een aanleiding om de traditie te hervatten. We bespraken het verleden uitgebreid. We hadden het onder meer over die keer – het moet in de tweede helft van de jaren tachtig van de vorige eeuw zijn geweest – dat drie van ons na de maaltijd over het strand naar het eindpunt van tramlijn 9 liepen. W. heeft daar destijds een literair miniatuurtje over gemaakt voor zijn blog*:
Drie mannen met aktetassen lopen door het rulle zand op Scheveningen. Tijdens hun wandeling van de haven naar het Kurhaus zien zij de roze-oranje zon in de zee zakken. Tussen de mannen en de zon hangt een pulserend regengordijn. Door het gordijn heen zien ze de blauwe lucht erachter met oranje vegen naar de zon toe. Vlak boven de einder schuift een dunne sliert donkergrijze wolken voor de zon langs. De sliert wolken lijkt grillig omrand door oranje-roze neonbuizen. De zee breekt in trage golven bruisend op het land. "Het gaat om het beeld dat op je netvlies blijft staan", zegt V. "Maf dat als wij straks elders zijn, dit strand er nog ligt, zonder ons", zegt W. "Dat heb ik met momenten", zegt H. "Het moment blijft bestaan terwijl de tijd verstrijkt". "Kunnen we nu eindelijk van dat strand af?", vraagt V.
* Zie ook: http://www.wouterterhaar.nl/
----------------
De tekening is van Henk Klaren.
|
|
