archiefvorig nr.lopend nr.

	Bezigheden > Koken delen printen terug Een kwestie van wennen? * Maeve van der Steen Het plaatje is gemaakt door Elène Klaren. De schrijfster liet zich erdoor inspireren tot het volgende verhaal. ----------------- Kan je mieren eten? Ja hoor, de Aboriginals zijn er dol op! Vooral de honingmier is populair. Zoals hier de mieren op de foto op weg zijn om zich tegoed te doen aan aardbeienjam, zo zuigen ze zich in Australië vol met nectar tot hun buikjes bol zijn en ze zo een overheerlijke zoete snack zijn geworden. Overal op de wereld worden insecten gegeten, van zijdewormen in Korea, tot krekels in Thailand. In Afrika worden caterpillars (de rupsen van een soort mot) even door de bloem gehaald en vervolgens gefrituurd, mmm zou ik als Afrikaanse waarschijnlijk zeggen. Waarom vind ik het nog steeds een griezelig en weinig eetlustopwekkend idee om insecten te eten? Wat is dat voor kinderachtig gedoe, er worden in de wereld meer dan 1400 soorten insecten gegeten! Wat is het verschil in uiterlijk tussen een insect en een Hollands garnaaltje? Zo’n crevette grise zoals de Fransen onze delicatesse noemen lijkt toch precies op een wurmpje of larfje? Ach arme moeder aarde, vergeef me dat ik zo vaak een stuk van een water- en energieverslindend beest als een rund eet. En niet, zoals 80% van de wereld doet, me voornamelijk voed met insecten als chapulines, dansmuggen, tarantula’s en stinkbugs – toegegeven, die laatste worden alleen gegeten als er weinig ander voedsel beschikbaar is. Misschien moeten we de jeugd er gewoon mee opvoeden; als je niet anders weet is er toch niks mis met ‘sky prawns’ (luchtgarnalen) zoals ze in Australië heten. Sprinkhanen dus. In Amerika staan ze op de menukaart als ‘landshrimps’. Landgarnalen, luchtgarnalen: sprinkhanen blijven het en ik weet niet of het me ooit zal lukken ze te consumeren, laat staan bereiden. Want dat heb ik als enthousiast koker en eter wel gemerkt; er zijn nieuwe dingen die ik graag wil proberen als ze voor mijn neus gezet worden, maar ze zelf bereiden is toch weer een ander verhaal. Misschien is het gewoon een kwestie van wennen; toen ik klein was moest ik er niet aan denken om een gekookte mossel te eten, laat staan een rauwe oester! Voorlopig blijf ik nog even decadent en eet ik in Frankrijk liever een cigale de mer dan zijn landelijke variant, de krekel. Die cigales de mer zijn hier niet te krijgen dus we gaan eens heel ouderwets – althans sinds de jaren zestig van de vorige eeuw – grote garnalen bereiden. Ze lijken een beetje op kakkerlakken (die kan je ook eten hoor). Wil je een beetje verantwoord bezig zijn, dan moet je grote garnalen van Iglo kiezen, die zijn tenminste op weg naar een serieus keurmerk voor weinig milieubelastende visserij. We hebben het nog niet over de arbeidsomstandigheden van de vissers in de Grote Oceaan, waar die gamba’s tegenwoordig vandaan komen. Probeer in elk geval garnalen te vinden die niet gekweekt zijn – dat is al moeilijk genoeg. Wie al deze informatie niet aankan, moet maar vegetariër worden en uitsluitend uit eigen tuin eten. Voor wie toch wil genieten van een verrukkelijk voorgerechtje dat in minder dan een kwartier te bereiden is: Gambas al ajillo y azafrán (garnalen met knoflook en saffraan) Voor twee personen 8 garnalen uit de diepvries, ontdooid half rood pepertje, kleingesneden paar takjes peterselie, fijngesneden 2 tenen knoflook, gepeld en fijngesneden snufje zout paar draadjes saffraan, een kwartiertje geweekt in eierdopje warm water of warme witte wijn scheut olijfolie een halve citroen om te garneren We beginnen met een kleine kwestie op te lossen. Als je de garnalen niet pelt, hebben ze meer smaak en zien er leuker uit. Maar sommige mensen houden niet van vieze handen, en hebben liever het beest reeds gepeld op hun bord. Om die lui tegemoet te komen, pel ik ze wel eens half, zodat de staarten er in ieder geval nog aanzitten, wel zo aantrekkelijk. In ieder geval het zwarte darmkanaaltje verwijderen! Verwarm de olie op medium vuur en roer er de rode peper en knoflook door, voeg dan de garnalen toe en laat rustig bakken tot ze roze worden, dat gebeurt ongeveer binnen anderhalve minuut. Beweeg de pan wat heen en weer. Oppassen dat de knoflook niet verbrandt. Omdraaien, dan het zout erover strooien en de saffraandraadjes inclusief het vocht toevoegen. Even laten doorsudderen. Houd je niet van saffraan of heb je het niet in huis, doe het dan zonder. Houd je van flink pittig, neem dan wat meer peper. Met schil duurt het garen wat langer dan zonder, maar in beide gevallen is het een kwestie van minuten. Aandacht erbij houden, je kan zien wanneer ze niet meer glazig maar gaar zijn. De peterselie erover strooien. Netjes op verwarmde bordjes leggen met de mooi gekleurde olie eroverheen. Het is een simpel receptje, maar alleen heel erg lekker als de timing raak is. Garneren met stukje citroen en een stukje witbrood met harde korst om de olie op het bord mee schoon te eten. Witte of rode wijn erbij, Spanjaarden doen niet moeilijk. © 2016 Maeve van der Steen meer Maeve van der Steen - meer "Koken" -

Bezigheden > Koken
Een kwestie van wennen? *	Maeve van der Steen
Het plaatje is gemaakt door Elène Klaren. De schrijfster liet zich erdoor inspireren tot het volgende verhaal. ----------------- Kan je mieren eten? Ja hoor, de Aboriginals zijn er dol op! Vooral de honingmier is populair. Zoals hier de mieren op de foto op weg zijn om zich tegoed te doen aan aardbeienjam, zo zuigen ze zich in Australië vol met nectar tot hun buikjes bol zijn en ze zo een overheerlijke zoete snack zijn geworden. Overal op de wereld worden insecten gegeten, van zijdewormen in Korea, tot krekels in Thailand. In Afrika worden caterpillars (de rupsen van een soort mot) even door de bloem gehaald en vervolgens gefrituurd, mmm zou ik als Afrikaanse waarschijnlijk zeggen. Waarom vind ik het nog steeds een griezelig en weinig eetlustopwekkend idee om insecten te eten? Wat is dat voor kinderachtig gedoe, er worden in de wereld meer dan 1400 soorten insecten gegeten! Wat is het verschil in uiterlijk tussen een insect en een Hollands garnaaltje? Zo’n crevette grise zoals de Fransen onze delicatesse noemen lijkt toch precies op een wurmpje of larfje? Ach arme moeder aarde, vergeef me dat ik zo vaak een stuk van een water- en energieverslindend beest als een rund eet. En niet, zoals 80% van de wereld doet, me voornamelijk voed met insecten als chapulines, dansmuggen, tarantula’s en stinkbugs – toegegeven, die laatste worden alleen gegeten als er weinig ander voedsel beschikbaar is. Misschien moeten we de jeugd er gewoon mee opvoeden; als je niet anders weet is er toch niks mis met ‘sky prawns’ (luchtgarnalen) zoals ze in Australië heten. Sprinkhanen dus. In Amerika staan ze op de menukaart als ‘landshrimps’. Landgarnalen, luchtgarnalen: sprinkhanen blijven het en ik weet niet of het me ooit zal lukken ze te consumeren, laat staan bereiden. Want dat heb ik als enthousiast koker en eter wel gemerkt; er zijn nieuwe dingen die ik graag wil proberen als ze voor mijn neus gezet worden, maar ze zelf bereiden is toch weer een ander verhaal. Misschien is het gewoon een kwestie van wennen; toen ik klein was moest ik er niet aan denken om een gekookte mossel te eten, laat staan een rauwe oester! Voorlopig blijf ik nog even decadent en eet ik in Frankrijk liever een cigale de mer dan zijn landelijke variant, de krekel. Die cigales de mer zijn hier niet te krijgen dus we gaan eens heel ouderwets – althans sinds de jaren zestig van de vorige eeuw – grote garnalen bereiden. Ze lijken een beetje op kakkerlakken (die kan je ook eten hoor). Wil je een beetje verantwoord bezig zijn, dan moet je grote garnalen van Iglo kiezen, die zijn tenminste op weg naar een serieus keurmerk voor weinig milieubelastende visserij. We hebben het nog niet over de arbeidsomstandigheden van de vissers in de Grote Oceaan, waar die gamba’s tegenwoordig vandaan komen. Probeer in elk geval garnalen te vinden die niet gekweekt zijn – dat is al moeilijk genoeg. Wie al deze informatie niet aankan, moet maar vegetariër worden en uitsluitend uit eigen tuin eten. Voor wie toch wil genieten van een verrukkelijk voorgerechtje dat in minder dan een kwartier te bereiden is: Gambas al ajillo y azafrán (garnalen met knoflook en saffraan) Voor twee personen 8 garnalen uit de diepvries, ontdooid half rood pepertje, kleingesneden paar takjes peterselie, fijngesneden 2 tenen knoflook, gepeld en fijngesneden snufje zout paar draadjes saffraan, een kwartiertje geweekt in eierdopje warm water of warme witte wijn scheut olijfolie een halve citroen om te garneren We beginnen met een kleine kwestie op te lossen. Als je de garnalen niet pelt, hebben ze meer smaak en zien er leuker uit. Maar sommige mensen houden niet van vieze handen, en hebben liever het beest reeds gepeld op hun bord. Om die lui tegemoet te komen, pel ik ze wel eens half, zodat de staarten er in ieder geval nog aanzitten, wel zo aantrekkelijk. In ieder geval het zwarte darmkanaaltje verwijderen! Verwarm de olie op medium vuur en roer er de rode peper en knoflook door, voeg dan de garnalen toe en laat rustig bakken tot ze roze worden, dat gebeurt ongeveer binnen anderhalve minuut. Beweeg de pan wat heen en weer. Oppassen dat de knoflook niet verbrandt. Omdraaien, dan het zout erover strooien en de saffraandraadjes inclusief het vocht toevoegen. Even laten doorsudderen. Houd je niet van saffraan of heb je het niet in huis, doe het dan zonder. Houd je van flink pittig, neem dan wat meer peper. Met schil duurt het garen wat langer dan zonder, maar in beide gevallen is het een kwestie van minuten. Aandacht erbij houden, je kan zien wanneer ze niet meer glazig maar gaar zijn. De peterselie erover strooien. Netjes op verwarmde bordjes leggen met de mooi gekleurde olie eroverheen. Het is een simpel receptje, maar alleen heel erg lekker als de timing raak is. Garneren met stukje citroen en een stukje witbrood met harde korst om de olie op het bord mee schoon te eten. Witte of rode wijn erbij, Spanjaarden doen niet moeilijk.
© 2016 Maeve van der Steen
	powered by CJ2