archiefvorig nr.lopend nr.

	Vermaak en Genot > Een omweg waard delen printen terug Een leuk doolhofmuseum Dik Kruithof Een van de leukste doolhofmusea van ons land is wat minder doolhof geworden. Het Centraal Museum in Utrecht heeft zijn ingang nu aan de voorkant van het gebouw en waar vroeger de ingang was zit nu het museumcafé, dat mooi gebruik maakt van een binnentuin die me nooit eerder was opgevallen. Vroeger moest je via een benauwde ondergrondse gang naar het stallencomplex voor de tijdelijke tentoonstellingen, nu is er ook een doorloop gemaakt direct vanaf de hoofdingang door de refter en over de binnentuin. Dat is in elk geval een verbetering. Gebleven zijn de wenteltrappen, maar ook gebleven is de lift aan de kant van het café en met wat zoeken kun je alle verschillende expo’s wel vinden. Ze zijn keurig genummerd van 1 tot en met 10. De wisseltentoonstelling heet: ‘Haar, menselijk haar in mode en kunst’. De samenstellers daarvan hebben geprobeerd om alles te verzamelen waarin het menselijke haar een rol speelt. Uiteraard zijn er sieraden met haarlokken ter herinnering maar ook veel kleding van of met menselijk haar. En haar op beelden of schilderijen. Het meest indrukwekkend vond ik de installatie Warmth die de Servische kunstenaar Todorevic in 2009 maakte voor het Servische paviljoen op de Biënnale in Venetië. Stapels dekens, gemaakt uit drie ton mensenhaar dat maandenlang door de kunstenaar verzameld is bij kapperszaken en kazernes. Het leverde 1200 vierkante meter vilten dekens op die op stapels worden getoond en die je ook kunt zien als een gegevensbank van het DNA van het Servische volk. Expo 4,5,6 heet De wereld van Utrecht, verhalen uit een internationale stad en daar kom je bijna alle kunstenaars tegen die in Utrecht geboren zijn of gewerkt hebben. Van middeleeuwers tot modernen, met als uitschieter bij de oudere schilders voor mij De Appelschimmel van Roelant Saverij uit 1625-1630. Het paard staat erbij of het zo uit het schilderij wil stappen en heeft een allerliefst hoofdje. Topstuk is waarschijnlijk de koppelaarster van Gerard van Honthorst. Bij de modernen staat vroeg werk van Theo van Doesburg en een hele mooie Bart van der Leck. Op het onderdeel vormgeving natuurlijk een grote verzameling van stoelen van Rietveld, maar ook zijn dressoir en de bolderwagen. En in een gebouwenkamer, naast veel aandacht voor de Dom, ook het Rietveld Schröder Huis. Hedendaagse kunst was er in een zaal met werk van Marlene Dumas en Pijke Koch tegenover elkaar. Een mooie confrontatie. Iets verderop vond ik nog een zaal met veel werk van de in 1909 in Utrecht geboren Johannes Hendrikus Moesman, een surrealist waarvan het werk in 1930 niet getoond kon worden. Nu wij allemaal Salvador Dali kennen lijkt het niets bijzonders. Ik kwam ook nog twee leuke verbindingen met Friesland tegen: een klein portretje van Anna Maria van Schurman, die omstreeks 1650 een van de geleerdste vrouwen van Europa was en vanuit Franeker met veel mensen in briefcontact stond. Ze heeft in Utrecht gestudeerd, althans ze mocht vanachter een gordijntje naar colleges luisteren. En verder van Ids Wiersma twee mooie schilderijtjes over het werken in een smederij. Helemaal bovenin het museum staat een gezadeld paard van Hans Wimmer en zijn er vier prachtige panoramafoto’s die door Hans Wilschut vanaf de domtoren zijn genomen.  De hele stad Utrecht, met aan de horizon ook Amsterdam nog zichtbaar, op heel groot formaat – zo’n twee en een half bij tien meter. ‘Doordat elk panorama uit zestig tot negentig opnamen bestaat, die vanaf drie verschillende standpunten zijn gemaakt (vanaf 40, 70 en 95 meter hoogte) is het beeld zowel dichtbij als in de verte haarscherp. Ultra Vision is een eigentijds stadsgezicht met een moderne opvatting van het aloude panorama.’ Het resultaat is dat je bovenin het museum het gevoel kunt krijgen dat je met prachtig helder weer bovenop de Dom staat en alles veel beter kunt zien dan gewoonlijk. ------------ De foto’s zijn van Dik Kruithof © 2016 Dik Kruithof meer Dik Kruithof - meer "Een omweg waard" -

Vermaak en Genot > Een omweg waard
Een leuk doolhofmuseum	Dik Kruithof
Een van de leukste doolhofmusea van ons land is wat minder doolhof geworden. Het Centraal Museum in Utrecht heeft zijn ingang nu aan de voorkant van het gebouw en waar vroeger de ingang was zit nu het museumcafé, dat mooi gebruik maakt van een binnentuin die me nooit eerder was opgevallen. Vroeger moest je via een benauwde ondergrondse gang naar het stallencomplex voor de tijdelijke tentoonstellingen, nu is er ook een doorloop gemaakt direct vanaf de hoofdingang door de refter en over de binnentuin. Dat is in elk geval een verbetering. Gebleven zijn de wenteltrappen, maar ook gebleven is de lift aan de kant van het café en met wat zoeken kun je alle verschillende expo’s wel vinden. Ze zijn keurig genummerd van 1 tot en met 10. De wisseltentoonstelling heet: ‘Haar, menselijk haar in mode en kunst’. De samenstellers daarvan hebben geprobeerd om alles te verzamelen waarin het menselijke haar een rol speelt. Uiteraard zijn er sieraden met haarlokken ter herinnering maar ook veel kleding van of met menselijk haar. En haar op beelden of schilderijen. Het meest indrukwekkend vond ik de installatie Warmth die de Servische kunstenaar Todorevic in 2009 maakte voor het Servische paviljoen op de Biënnale in Venetië. Stapels dekens, gemaakt uit drie ton mensenhaar dat maandenlang door de kunstenaar verzameld is bij kapperszaken en kazernes. Het leverde 1200 vierkante meter vilten dekens op die op stapels worden getoond en die je ook kunt zien als een gegevensbank van het DNA van het Servische volk. Expo 4,5,6 heet De wereld van Utrecht, verhalen uit een internationale stad en daar kom je bijna alle kunstenaars tegen die in Utrecht geboren zijn of gewerkt hebben. Van middeleeuwers tot modernen, met als uitschieter bij de oudere schilders voor mij De Appelschimmel van Roelant Saverij uit 1625-1630. Het paard staat erbij of het zo uit het schilderij wil stappen en heeft een allerliefst hoofdje. Topstuk is waarschijnlijk de koppelaarster van Gerard van Honthorst. Bij de modernen staat vroeg werk van Theo van Doesburg en een hele mooie Bart van der Leck. Op het onderdeel vormgeving natuurlijk een grote verzameling van stoelen van Rietveld, maar ook zijn dressoir en de bolderwagen. En in een gebouwenkamer, naast veel aandacht voor de Dom, ook het Rietveld Schröder Huis. Hedendaagse kunst was er in een zaal met werk van Marlene Dumas en Pijke Koch tegenover elkaar. Een mooie confrontatie. Iets verderop vond ik nog een zaal met veel werk van de in 1909 in Utrecht geboren Johannes Hendrikus Moesman, een surrealist waarvan het werk in 1930 niet getoond kon worden. Nu wij allemaal Salvador Dali kennen lijkt het niets bijzonders. Ik kwam ook nog twee leuke verbindingen met Friesland tegen: een klein portretje van Anna Maria van Schurman, die omstreeks 1650 een van de geleerdste vrouwen van Europa was en vanuit Franeker met veel mensen in briefcontact stond. Ze heeft in Utrecht gestudeerd, althans ze mocht vanachter een gordijntje naar colleges luisteren. En verder van Ids Wiersma twee mooie schilderijtjes over het werken in een smederij. Helemaal bovenin het museum staat een gezadeld paard van Hans Wimmer en zijn er vier prachtige panoramafoto’s die door Hans Wilschut vanaf de domtoren zijn genomen.  De hele stad Utrecht, met aan de horizon ook Amsterdam nog zichtbaar, op heel groot formaat – zo’n twee en een half bij tien meter. ‘Doordat elk panorama uit zestig tot negentig opnamen bestaat, die vanaf drie verschillende standpunten zijn gemaakt (vanaf 40, 70 en 95 meter hoogte) is het beeld zowel dichtbij als in de verte haarscherp. Ultra Vision is een eigentijds stadsgezicht met een moderne opvatting van het aloude panorama.’ Het resultaat is dat je bovenin het museum het gevoel kunt krijgen dat je met prachtig helder weer bovenop de Dom staat en alles veel beter kunt zien dan gewoonlijk. ------------ De foto’s zijn van Dik Kruithof
© 2016 Dik Kruithof
	powered by CJ2