 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
|
 |
 |
|
 |
|
|
|
|
|||||||||||||||||||||||||||
 |
|
 |
|||||||||||||||||||||||||||
| Beschouwingen > Bij ons in de straat | ||||
| 'Dag lieve meneer' | Joop Quint | |||
 Vandaag zat ik in de bus tegenover een oudere vrouw. Ze was klein, donker, met kort grijzend haar en ze had een hondje op haar schoot. Ik aaide het hondje. Ze lachte hartelijk en pakte iets uit haar tas. Het was een brokje dat ik aan de hond mocht geven. De hond at het smakelijk op. De vrouw lachte weer heel hartelijk en zei iets in het Nederlands met een zwaar accent. Ze vroeg of ik Engels sprak. Zo raakten we in gesprek. Intussen kreeg ik een brokje dat ik weer aan het hondje gaf. De vrouw legde uit dat de brokjes nu op waren.Ze vertelde dat ze uit Jackson, Mississippi kwam. Ze was dertig jaar met een Nederlander getrouwd geweest. Toen ik zei, dat ik dat vrij lang vond om met een Nederlander getrouwd te zijn, zei ze dat hij overleden was. Misplaatste grap van een botte Nederlander, maar ze praatte vriendelijk door. Ze had al die tijd in Castricum gewoond. Met de Nederlandse familie om haar heen. Heel gezellig. Ik vroeg of ze nog vaak naar Mississippi ging. Niet vaak, eens in de twee jaar, het is daar te heet. Mensen geloven het niet, dat een Afro-American (ze gebruikte die uitdrukking door elkaar met Negro en Black Woman) het daar te heet vindt. Castricum is veel lekkerder. Ik zat intussen mijn hersens te pijnigen. Was ik in Mississippi geweest? Misschien niet in de staat, maar wel bij de rivier. In Memphis, Tennessee, net aan de overkant. Graceland, we hadden het huis van Elvis Presley bezocht. Ik vertelde haar dat ik het een heel mooi museum vond. Niet groot, je verdwaalt vaak in musea, maar met veel levensechte dingen: zijn gouden platen, zijn auto’s en natuurlijk zijn songs. Daar werd ze helemaal vrolijk van. Ze vertelde dat ze een afspraak had met haar broer om daar volgend jaar heen te gaan. En – dat wist ik helemaal niet – dat zwarte vrouwen niet verondersteld werden te houden van Elvis en zijn muziek. Ze legde een hand op mijn knie – dat had ze al eerder gedaan – en zei: ‘Jij bent een lieve meneer.’ Ik zei: ‘Jij bent een lieve mevrouw.’ Ik was bij mijn halte. Toen ik uitstapte zwaaiden we naar elkaar. Ik hoorde: ‘Dag lieve meneer.’ --------------------------------------------- De tekening is van Elène Klaren -------------------------------------------------- Bestel uw boeken, CD's en nog veel meer bij bolcom, via de banner rechts. Dan steunt u De Leunstoel! --------------------------------------------- De Leunstoel wordt uitgegeven door: Het Genootschap De Leunstoel. Word lid! Ga naar: www.deleunstoel.nl/colofon.php |
||||
| © 2015 Joop Quint | ||||
|
|
|
||
|
powered by CJ2 | |||