Als “Jingle, Bells” één ogenblik verstomt,

Dan hoor ik vaag en in de verte

De echo van een eeuwenoud gezang

Al is dat dan al eeuwen lang gesmoord.

Dan zie ik in gedachten,

Hoe in de donkerste der dagen,

Op heuvels en in dorpen

Een vreugdevuur wordt aangestoken

Om daar het licht mee te begroeten.

Want onder klatergoud en kitsch

Glanzen nog steeds,

Verwrongen weliswaar en zwaar verminkt,

Maar nog herkenbaar voor wie kijken wil,

De oude waarden

Van het heidense geloof.

En ook al heet het Kerstmis,

Het was en is

Midwinter.