Reeds in de jaren vijftig heeft Elizabeth David het in haar kookboeken over de mandoline. En pas onlangs, in de herfst van 2012, heb ik er een gekocht! Hoe minder apparaten in huis hoe beter, is mijn motto, dus ik raak niet snel opgewonden als er een ontzettend handig apparaat is uitgevonden om iets te snijden, fijn te hakken, tot puree te roeren of anderszins te vermorzelen. Ik prefereer een vijzel boven een keukenmachine en een goed mes boven een blitzhacker (dat is een soort bromtol om uien mee fijn te hakken).

Heb ooit een zeer fotogenieke blender gehad, daar heb ik vele zomers de heerlijkste frulattes – nu noemen ze het smoothies op zijn Amerikaans – mee gemaakt met verse vruchten, melk of karnemelk, maar die verhuisde met mijn ex mee. Hij had de blender ten slotte ingebracht. Gelukkig heb ik nu een staafmixer die hetzelfde kan en minder ruimte inneemt.

Nooit een reden weten te bedenken waarom ik een mandoline zou kopen tot … ik eens een lekkere venkelsalade wou maken. In een restaurant trof ik wel eens heerlijk naar anijs smakende uiringetjes in de salade, die bij nader inzien venkelringetjes bleken te zijn. Rauwkost kan heel lekker zijn, maar als de groente nogal hard is, moet ie even geblancheerd worden. Dat vind ik bij koolsla erg lekker, dan komt de smaak ook beter los. Of, zoals in het geval van bijvoorbeeld venkel, zeer fijn gesneden.

En daar verschijnt de mandoline ten tonele.

Even op internet gezocht en daar werd overal de Benriner aangeraden, een Japans merk. Meteen een bij Duikelman gekocht, een beroemde kookwinkel bij mij om de hoek.Er staan Japanse letters op en in het Engels: Watch your fingers. Dat is meteen het belangrijkste onderdeel van de gebruiksaanwijzing: Voorzichtig met je vingers.

Pas de afstand tussen mes en apparaat steeds aan want in sommige gevallen moeten de plakjes ook weer niet zo idioot dun zijn. Zoals voor Gratin Dauphinois bijvoorbeeld, ik maakte uit enthousiasme voor mijn nieuwe gadget iets te dunne aardappelplakjes, dat moet nou ook weer niet, het moeten nog wel echt schijfjes zijn.

Heerlijk om komkommer zo supersnel te snijden in zulke ragfijne plakjes, of kool voor voornoemde koolsla – die ik altijd graag ‘coleslaw’ noem, omdat ik zo trots ben dat er een Hollands woord in de Engelse taal is terechtgekomen. Kortom, een mandoline is een aanrader en neemt weinig plaats in.

En dan nu het recept waar het allemaal om is begonnen, de venkelsalade met sinaasappel. Heerlijk als voorafje, maar ook lekker na de maaltijd, volgens de Italianen is venkel achteraf goed voor de spijsvertering.

Voor twee personen

een kleine venkelknol

een sinaasappel

dressing van twee delen goede olijfolie en een deel wijnazijn, weinig zout en ruim versgemalen peper en het sap van een half teentje knoflook uit de knijper.

een paar walnoten in mooie helften.

om te garneren

zwarte olijven of een eetlepel rozijnen.

Koop goede venkel, vers en zonder bruine strepen.

Is er geen goede venkel dan maak je dit recept een andere keer, zo simpel is dat.

Snijd de venkel met de mandoline zo fijn als je lekker vindt. Snijd de geschilde sinaasappel in plakjes, met een goed mes, en verdeel de plakjes in stukjes. Roer de dressing door de venkel en garneer met de sinaasappel, de olijven of rozijnen, de walnoothelften en een beetje van het venkelgroen. Stukje knapperig brood erbij natuurlijk.

Simpel en verrukkelijk. Met een paar sardientjes uit blik ernaast of bovenop is het een uitgebreid voorgerecht.

Het ziet er prachtig uit dus is ook mooi bij een feestelijke tafel met hapjes. Of als lunch op het balkon. Of als souper by moonlight…

Een witte Italiaan erbij natuurlijk, Verdicchio is zo’n wijn die ik wel eens vergeet, ten onrechte, deze geurige witte uit de Marche heeft een zeer goede prijs/kwaliteitverhouding.

 

****************************