De straat waarin ik woon, is zich aan het ontwikkelen. Enkele grote bouwprojecten worden afgerond en nieuwe winkels worden geopend. De straat wordt steeds meer de entree van het station naar het centrum. Leuk om te zien hoe de sfeer en levendigheid toenemen. Waar ik geen rekening mee had gehouden, maar wat eigenlijk niet te missen was, is de recente aanwinst van een enthousiaste vioolspeler. Hij lijkt er vooral op zonnige namiddagen te staan, als ik net graag op mijn balkon wil gaan zitten.

Het lijkt wel alsof de straten in Nederland de afgelopen maanden zijn volgestroomd met straatmuzikanten (vooral: viool en accordeon). Het niveau verschilt nogal, van spelers die makkelijk verschillende melodieën spelen tot spelers die houterig één melodietje uit de accordeon weten te krijgen, die lijken hun geld vooral te verdienen met een armoedige uitstraling en een bedelende blik.

Toch lijkt dat wel redelijk te werken. Ik geef zelf eigenlijk nooit geld aan straatmuzikanten, maar als het niks zou opleveren, zouden ze toch wel vertrekken? Een artikel in Trouw uit 2005, dat ik op internet kon vinden, geeft aan dat er met mooi weer voor talenten aardig te verdienen is, maar ook dat een melodietje op een kapotte viool voor junks en zwervers meer oplevert dan gewoon 'kaal' bedelen.

De accordeonspelende vrouwen zitten op een oud krukje, dragen een versleten wollen vestje en hebben een doekje om hun gezicht geknoopt. Daarmee voldoen ze aan het stereotype van arme vrouwen uit de Balkan. Een paar ontbrekende tanden maakt het beeld compleet. Zouden deze vrouwen thuis ook zo op de bank zitten? Of doen ze dat voor ons? Levert dat extra geld op? Dat laatste kan ik me, hoe vervelend ik het ook vind, goed voorstellen.

Een jaar of tien, vijftien geleden stond op elke straathoek een groepje Peruaanse panfluiters in rode ponchos. Maar toen je om je heen steeds meer mensen hoorde verzuchten dat de condor nu echt een keer gepasseerd moest zijn, verdwenen ze ook uit het straatbeeld. Verdienden ze steeds minder geld waardoor ze vanzelf zijn vertrokken? Of is er een soort uitzendbureau voor straatmuzikanten dat aanvoelt met welk type volksmuziek op dit moment het meeste geld binnen te halen is? Je hoort zulke verhalen in een wat gruwelijker versie nog wel eens over de handicaps van bedelaars in India.

Lang was ik van mening dat alles een vooruitgang is ten opzichte van het Hollandse draaiorgel. Toen er laatst zo'n mechanische hollandsehitsmachine met kletterend centenbakje voor de winkel van mijn Colombiaanse kapster parkeerde en zij me voorzichtig aankeek om te testen of ik daar wel waardering voor kon opbrengen, kon ik niet anders dan schaapachtig lachen. Ja, dat zijn dus mijn culturele roots. Nu echter voor de zoveelste keer de vierjaargetijden door mijn balkondeur naar binnen waaien, begin ik zelfs daarover te twijfelen.

 

***************************************